|
< terug
ik, TOM
Een onmetelijke stilte viel neer over het grote vierkante gebouw. Alleen het heel zachte mechanische klikken van de beveiligingscamera's en het gezoem van de airco was hoorbaar. Helemaal achteraan op de achterste rij loerden kleine rode ogen in het semi-duister rond.
Hoe ben ik hier nu weer in verzeild geraakt, dacht kleine Tom, steeds in het rond loerend. Links en recht stonden zijn bloedbroeders, als perfecte militairen in verdekte houding opgesteld, te wachten. Hun metalen beschermkledij zat wel wat strak rond hun middel maar paste voor de rest perfect. Hun petjes en eretekens waren netjes naar voren gericht.
Tom dacht terug aan vroeger, toen hij nog heel dicht bij zijn moeder verbleef. Vijftien uren per dag in de zon en lekker genieten. Dat waren tijden. Maar omdat hij nooit luisterde en geen gebruik maakte van haar zonnebescherming, sloeg hij snel rood uit. En op een mooie zomerdag, veel te vlug naar de zin van zijn moeder, vertrok hij samen met zijn broeders naar de fabriek. Het was gewoon zijn lot, niets aan te doen. Heel zijn familie was hem al voorgegaan. In grote wagens werden hij en zijn lotgenoten naar binnengebracht om een prachtige metamorfose te ondergaan. Het resultaat was verbluffend, zoals we hier nu staan. Die opleiding heeft ons goed gedaan.
Andere lotgenoten kregen een zeer vreemde toekomst. Een feest noemen ze dat. Overrijp binnengehaald belandden ze op hoge karren. Voortgetrokken door een briesende tractor werden ze herschapen tot moes. Door de smalle straten van dit zuiders stadje trokken zeven zulke wagen naar het centrum toe. Overal, maar dan overal werden we naar elkaar gegooid tot er niks overbleef dan een rode, kleffe brij. Een feest !!!!.
Plots gekraak en gepiep, vooraan in het gebouw, daar waar de grote glazen deuren zijn. Twee figuren in donkere kledij, enkel voorzien van een klein lichtpuntje, liepen langs de verschillende stages en rekken. Tom stootte zijn vriendjes naast zich zachtjes aan en bracht zo alle medestrijders in opperste staat van alertheid; met een blikkerig gerammel als resultaat. Tot zijn grote verbazing liepen de donkere figuren hen zomaar voorbij. Verwonderlijk dacht hij na hun lawaaierige opmerking. Regelrecht liepen ze naar de afdeling elektronica alsof zij hier, in de bovenste rekken helemaal niets waard waren.
Wij, Tom, Aat & Co zijn dat wel in geconcentreerde vorm gebracht maar we nemen niet veel plaats in hé…ook een voordeel zou ik zo zeggen. Tegenwoordig heb je ook zo van die grote blikken gevallen. Alles is al toegevoegd… zuiderse of oosterse specerijen… enzovoort. Neen dacht Tom bij zichzelf, ik blijf bij het pure. Het perfecte voorbeeld wordt hier, door ons, op het rek van de "droge voeding" gegeven.
Naast ons de neven Ket en Chup, die nemen veel meer plaats in, maar kosten veel meer. En dat alleen maar voor een minimum aan kruiden en azijn…je zou voor minder zuur kijken. Ik zwijg dan nog even over de zogenaamde "knijpflessen". Je moet het maar willen ondergaan hé. En dan de geluiden die ze daarbij maken, om beschaamd bij te worden.
Geef mij maar het gewone kleine ronde potje en om met de tijd mee te gaan heb je zelfs geen speciale opener meer nodig. Het lipje vastnemen en trekken maar.
Pff, dacht Tom gelaten, ze doen maar, al nemen ze onze neven Ket en Chup, het zou me nog beter uitkomen. Ook bij hen ligt een deel van onze bloedlijn. Alleen zijn ze natuurlijk niet meer puur natuur hé…Ik heb wel horen zeggen, maar ik weet niet of het de waarheid is dat mensenkinderen er verzot op zijn. .
Wisten deze donkergeklede snoodaards dan niet hoe goed wij wel voor hun gezondheid zijn. De vrije radicalen, die zomaar rondopen, zouden gewoon geen kans maken met hun anti en oxydanten. Om nog maar te zwijgen van hun kleine en houdbare verpakking.
Dit kunnen onze vrienden toch niet laten verdergaan, hier moeten ze tussenkomen.
De donkere figuren kwamen heel stil doch zwaar beladen terug aangeslopen. Voorovergebogen en lichtjes door de knieën gezakt kwamen ze voorbij onze vrienden. Tom duwde tegen zijn maatje Aat naast zich, die op zijn beurt Ket en Chup omverduwden en zo verder naar de andere neven en nichten. Ket zijn dop vloog eraf en spoot een helrode straal naar de mannen. Beiden schoven onderuit op de vloer en onder een dikke rode laag bleven ze verbouwereerd liggen. Al hun pogingen om recht te komen, hun elektronica ondertussen verliezend, resulteerde steeds in het nog roder uitslaan.
De gealarmeerde veiligheidsdienst vond twee rood/zwarte inbrekers en overhandigde ze aan de politie. Tot vandaag nog vraagt iedereen zich af hoe deze kornuiten zo onder de saus konden geraken.
Voor hen een vraag, voor ons ondertussen een wetenschap.
feedback van andere lezers- ivo
banaal grappig - voor mijn smaak iets te zwak - maar voor de moeite alleen al 'uitstekend' ..
elpe: thx - Ghislaine
De mystiek is er, de humor een beetje, maar aan spanning ontbrak het. Vandaar slechts een goed collega
elpe: volledig akkoord..ik had het nog niet mogen publiceren. Te vroeg.
dankje
|
