|
< terug
impressionisme
Ze klapte haar zitstoeltje zonder rugleuning open en plaatste het onstabiel in het hoge gras van de rivieroever. Onder haar arm droeg ze een vierkant stuk bordkarton. In een schoudertas zaten potloden en tekenpapier van Steinbach met gesatineerde korrel. De structuur van het papier was belangrijk. Het bepaalde de sfeer van de tekeningen en ze was na het proberen van verschillende soorten papier altijd naar haar oorspronkelijk merk teruggekeerd.
De zon scheen melkachtig wit over het wateroppervlak dat door een iets te frisse bries in fijne rimpels werd getrokken.
Het zat ongemakkelijk en de zitting van het stoeltje was eigenlijk te klein voor haar brede heupen. Hier, weg van de drukte en de mensen voelde ze zich op haar gemak. Niet meer bekeken. Hier was het zij die observeerde.
Haar strohoed met brede rand liet een schaduw vallen over haar aangezicht, waardoor de bovenlipbeharing, die als hardnekkig onkruid een donkere band tekende onder haar neus, minder zichtbaar werd.
Als ze tekende vergat ze alles: het spotten, de hilariteit en de afwijzing.
Twintig jaar en nog ongerept.
Het moest zelfs geen knappe prins zijn, hoewel dat mocht natuurlijk, maar realiteitszin deed haar beseffen dat men probabiliteit maar beter niet in vraag stelde.
Het gras streelde haar stoppelige benen waar rode puntjes en zwarte haarstippen de lichtroze achtergrond naakter deden lijken.
Ze had nog maar net haar gerief op de schoot genomen toen ze aan de overkant iemand zag aankomen.
Ze keek vol ongeloof.
Kilometerslange rivieroever en uitgerekend hier zou hij zich zetten, recht tegenover haar?
Hij plaatste een parasol en plofte zijn visbak eronder. Er werden 2 vishengels uitgeworpen, waarna de man zich , de broekspijpen aan de bovenbenen vastgrijpend wijdbeens neerzette.
Hij had een grote zonnebril en baseball pet op.
Ze kon zich niet meer concentreren, hoewel hij niet in haar richting leek te kijken. Gebiologeerd volgde hij het huppelen van de dobbers op de kleine golfjes.
Ze had half schuin gezeten maar draaide zich nu ostentatief in zijn richting terwijl ze met brede polsbewegingen begon te schetsen. Ze hield haar arm vervolgens met potlood tussen duim en vingers gekneld, gestrekt voor zich uit waarbij ze één oog dichtkneep.
De man aan de overzijde bemerkte haar bewegingen en keek nu duidelijk haar kant uit.
"Aha!", dacht ze, "vervelend hé!" "Als iemand je rust komt verstoren?"
Ze hoopte dat hij nu snel geïrriteerd zou raken waardoor hij zijn vissersattributen bijeen kon scharrelen om zich verderop uit haar gezichtsveld neer te planten.
De man bleef echter onbeschaamd terug staren.
Langzaam tilde hij zijn hand op die gevat leek in een vleeskleurige handschoen. Hij nam zijn pet af en vervolgens zijn overmaatse zonnebril. Nadien legde hij de kraag van zijn vest plat.
Ze was nog steeds door één oog aan het mikken toen ze wazig de contouren van zijn gelaat begon te ontwaren. Plots trok ze beide ogen open en zag ze hem heel scherp.
De man was volledig kaal. Op de plaats waar een neus moest zitten was enkel een zwart onregelmatig afgelijnd gat en zijn lippen waren verwrongen roze koorden. De huid was gesmolten en nadien gestold.
Verschrikt sloeg ze de ogen neer en als gestoken trok ze haar arm tegen het lichaam.
Ze rommelde haar spullen samen en klauterde het wandelpad op. Toen ze zich nog even omdraaide zag ze hem wuiven. Met iets wat moest doorgaan voor een glimlach trok zijn gezicht in een sardonische grijns.
feedback van andere lezers- ivo
facinerend ..
boniface: bedankt, Ivo - Magdalena
subliem kortverhaal!
Wat een onverwachte ontknoping!
boniface: bedankt Magdalena
|
