|
< terug
Als het verstand tekort komt
I think and think and think until I am weary of thinking.
Intellectuelen en ander tuig beklagen zich er wel eens over dat ze het vele nadenken eerder als een vloek dan als een zegen zien.
Er valt wel wat voor te zeggen.
Ik beken dat ik mezelf ook al aan dergelijk gelamenteer heb overgegeven, waarbij ik de minder nadenkende medemens benijdde om zijn lichtzinnigheid.
De pedanterieën van mijn eigen geest dienen echter regelmatig gekortwiekt te worden.
Ik tracht er dan ook op toe te zien, telkenmale ik mezelf weer eens over het paard til, als een volleerde kluns met het hoofd eerst en de voet nog vast in de stijgbeugel richting grond te duikelen.
Zo zat ik onlangs voor de schoolpoort in mijn wagen te wachten op mijn zoon.
Tijdens het toekomen had ik een jonge vader opgemerkt, wiens echtgenote recent aan een hersentumor was gestorven.
Ik kan soms behoorlijk asociaal zijn en deed dus alsof ik hem niet had gezien, waarop ik vervolgens snel mijn krant opensloeg en verwoed de indruk gaf geconcentreerd te zitten lezen.
Dit staaltje van "method acting" zorgde er warempel voor dat ik weldegelijk in een artikel verdiept raakte waardoor ik toch nog schrok toen er plots een hand en een alcoholkegel vanuit mijn openstaande raam kwamen aanwaaien.
De duidelijk dronken, vriendelijk ogende vader van daarnet kwam mij begroeten.
Ik prevelde een aantal gemeenplaatsen en begon wat over het weer te lullen, terwijl ik mezelf vermande om hem in de ogen te kijken.
Hij was iemand die ik vroeger op schoolfeestjes had horen spreken met andere ouders. Zijn discour was vrij basaal te noemen, nogal primair en om het eufemistisch uit te drukken niet zo verfijnd. Niet, dat ik er zelf altijd zo'n fijne maniertjes op na houd maar de banaliteiten waarmee hij zijn toehoorders toen onderhield getuigden van een vrij rudimentaire wellevendheid. Laat ons stellen dat meneer nogal laks was in het hanteren van nuances.
Hij keek me lang aan en terwijl ik met mijn vluchtreactie vocht tuurde ik onverschrokken terug.
Wat zoudt gij doen moest uw vrouw doodgaan, vroeg hij mij?
Ik slikte.
Laat dit nu een vraag zijn die ik mezelf regelmatig stel, al was het maar omdat ik in het algemeen nogal bezig ben met de eindigheid van dit ondermaanse.
Ik was dan ook al bijna van plan om van wal steken met een filosofisch traktaat over leven en dood en het achterblijven en het leven in het NU en meer van dergelijk ongein toen ik de wazigheid in zijn ongeschoren, opgezwollen gelaat ontwaarde. Zijn ogen waren vochtig, maar een man, in zijn wereld, weende niet.
Ik vroeg daarom, om tijd te winnen en omdat ik eigenlijk ook wel benieuwd was naar het antwoord: wat doet gij, nu uw vrouw dood is?
Hij antwoordde, overduidelijk naar waarheid: " ik drink"!
Ik dacht even na en vroeg toen nogal lullig: veel?
"Genoeg om het te verdragen" bralde hij.
Ik begreep het, er was geen verlossing mogelijk.
Er was geen referentiekader, geen troostende poëzie of literatuur, geen diepzinnig gesprek enkel het gezwets van wat cafévrienden die zich net als mij vooral ongemakkelijk wegdraaien wanneer hij erover begon.
Hij kon waarschijnlijk het verdriet zelfs niet vertalen naar zichzelf. Het was teveel, ineens, te onverwacht en te diepzinnig. Want doodgaan beste lezer is allesbehalve een lichtzinnige bezigheid.
Hij bleef me nog wat wankel aanstaren en zei toen, terwijl hij opvallend traag met de ogen knipperde: ik ga hem eens meenemen!
Mijn blik moet op vraagtekens gestaan hebben want zelfs in zijn beneveldheid begreep hij dat ik het niet verstond.
"Jeroen!, ik ga hem eens meenemen, om te spelen met onze kleine" riep hij nu quasi luid!
Dat zal hem wat afleiden! Ik kan hem toch moeilijk ook wat drank opschenken?
Hemeltje neen! Dacht ik veel te serieus!
Zijn zatte grijns putte plezier uit mijn naïviteit! Om te lachen , hé!!
Ge moet er maar beter wat om lachen! Filosofeerde hij verder.
Juist, bedacht ik! Filosofie is helemaal niet voorbehouden voor would-be intellectuelen, dat bewees die man in zijn dronken wijsheid.
Met de dood kan je beter maar wat lachen, want ze is onontkoombaar.
En laat drank nu de ideale methode zijn om lacherig te worden!
Het plaatje klopte plots volledig!
Drink maar! Dacht, ik! Drink en vergeet en lach.
Wat kan een mens meer…
feedback van andere lezers- ivo
de leegte van het leven dat men tegenkomt ... en dan stel ik mij direct de vraag, is het leven wel leeg? voor mij althans niet ..
uiteraard is verlies de wreeste vreter in het leven, maar bestaat ons hele leven niet uit 'winst' en 'verlies' zelfs wij die denken groter en ouder te worden, sterven hiermee elke dag een beetje meer .. dood en leven het contrast dat mensen al zolang die mens is meemaakt in alle kleuren geuren en facetten die eindeloos werden uitgemolken en toch nog steeds actueel zijn.
Hierover heb ik al heel wat geschreven hier op HW ..
boniface: ik las al een flink stuk daarvan , Ivo. Bedankt voor je diepzinnige fb - Peerke
... de kater komt later...
Doodgaan is on mijn ogen juist LICHTZINNIG.
Het is het wanhopig vastklampen aan het leven dat het zogezegd niet lichtzinnig zou maken. Juist het leven is - naar mijn bescheiden mening - niet lichtzinnig. Doodgaan wel.
Leuk, zo'n filosofisch onderonsje. En leuk gebracht hoor!
boniface: dank je. Ik wou dat ik ook zo over de dood kon nadenken. :-)
|
