|
< terug
Er hangt een mens…
Alle dagen staat hij op hetzelfde uur op. Winter- of zomeruur 't maakt geen verschil. Douche nemen met koud water. Is het zo gewoon, daar wordt ge een vent van zei z'n vader zaliger. 't Heeft hem een chronische bronchitis opgeleverd. Maar 't voornaamste is dat hij zich een vent voelt.
Hij steekt een sigaretje op terwijl hij z'n brooddoos klaarmaakt. Boterhammen met leverworst. Allebei van Aldi. Ten dele wegens z'n zuinigheid, ten dele wegens z'n overtuiging dat het allemaal van dezelfde fabriek komt. Of het nu een bekend merk is of niet. Na uitpluizing van fabrikantsgegevens op de dozen waspoeder is hij tot deze conclusie gekomen. Waarom dan meer betalen voor een merk dat hetzelfde doet? Vroeger zag je geen dure wagens op de parking staan, nu wel, meer en meer.
Nu kan men z'n was doen op 30°, witter dan wit, milieuvriendelijk & energiebesparend. Hij doet al jaren z'n was op 30°, alleen z'n ondergoed en keukenhanddoeken wast hij op 90°. Geleerd van z'n mama en die kende er wat van want ze werkte in een grote wasserij. Tot ze moest stoppen, longen aangetast door het bleekwater. Na een lange lijdensweg door de administratieve molen, kreeg ze een aalmoes. Ze kon nog lopen, zichzelve behelpen, dus had ze maar recht op een kleine vergoeding voor invaliditeit. Dertig jaar werken in een stinkwasserij, dertig jaar werken om andermans goed proper te krijgen waren van geen tel. De dokter beslist, de patient beschikt.
Dat ze iedere morgen bloed overgaf, werd afgedaan met de diagnose dat het kwam van het teveel forceren van de slokdarm. Een beetje antibiotica en een pilletje tegen de pijn. En dertig procent invaliditeit. Na twee jaar heeft hij z'n uitgemergelde moedertje begraven. Papa stond er wezenloos bij. Begreep het niet. Twee maanden later kreeg hij een brief in de bus die hem acht dagen de tijd gaf om het teveel aan uitgekeerde invaliditeit terug te betalen. Ook dat nog. Papa, de eens zo fiere en echte vent gaf er de brui aan. Werd ziek van verdriet, verloor z'n werk als chauffeur van die wasserij.
Kon gaan stempelen, toen nog alle dagen. Maar 't ging van kwaad naar erger. Dronk zich te pletter, schreeuwde, revolteerde, maar geen kat die luisterde naar die bezopen gek. De buren kwamen in 't geheim bij elkaar om stappen te ondernemen. Om hem te laten plaatsen in een psychiatrische instelling. Want zeg nu zelf, iemand die praat tegen een foto van een overleden vrouw, moet toch wel gek zijn hé? Maar zover kwam het niet, op een zondagmorgen heeft z'n zoon hem gevonden. Opgehangen aan de trapleuning, een foto van z'n mama in z'n dichtgeknepen vuist. En nee, op dat moment was hij zeker geen vent. Hij huilde als een pasgeboren baby, vervloekte de maatschappij, waar alles draait om geld en werken. Moderne slavernij, waar alleen de rijken beter van werden.
Hij kijkt op de klok, dezelfde klok die vroeger bij z'n papa en mama hing, die ze dan weer geerfd hadden van hun ouders. 't Is tijd om te gaan werken. Controleert zorgvuldig of alle ramen en deuren dicht zijn. Staat eventjes stil bij de foto's van z'n ouders. Ze kijken naar hem, ze zeggen dat hij voorzichtig moet zijn in 't verkeer. 't Is nog donker als hij op z'n versleten fiets stapt om de vijf kilometer te overbruggen naar z'n werk. Hij zwoegt zich een weg door de regen, probeert verraderlijke plassen met rottende bladeren te vermijden. Maar er is geen beginnen aan. Waarom kan een weekend geen zes dagen duren, vraagt hij zich af.
Hij laadt z'n bestelwagen met de propere lakens voor de 30 kilometers verderop liggende kliniek. Z'n laatste rit, hij heeft er genoeg van. Hij vertrekt in het schemerdonker, de grijze zone tussen nacht en dageraad.
Er hangt een man aan een wit laken, heen en weer bewogen door de wind en de regen. Aan een boom naast het viaduct. Een verlaten doodlopende weg. Hier speelde hij als kind en plukte hij braambessen met z'n papa. In z'n krampachtig dichtgeknepen vuist een foto van z'n ouders…
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
sociaal onrecht waarbij de simpele mens die zich niet kan weren ondergaat door de onverschilligheid van de administratie - manono
Zeer zwaarmoedig, uitzichtloos en dramatisch...
'voir la vie en rose' is een kunst die niet iedereen bezit, ze is nochtans in éénieders bereik mits wat creativiteit en verbeelding. Het hoeft geen euro meer te kosten. Hier speel ik een beetje advocaat van de duivel, een gevoel dat opkwam tijdens het lezen. - yellow
stilmakend - elfi
het grijpt me aan. Mijn vader heeft zich ook opgehangen aan de trapleuning. Herkenbaar pijnlijk...
GoNo2: Dank u! Fictie is soms realiteit.
|
