|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (36)
(...) Want het is niet makkelijk om als intelligent wezen tussen zoveel voorgeprogrammeerde domheid te leven. Een mens zou voor minder gek worden. Of moordlustig.
In elk geval koos ik dus de straat aan mijn rechterkant, die parallel met de spoorweg liep. Een weg die ik ontelbare keren had afgelegd, doch zelden alleen. Het was een lelijke straat vol oude rijhuizen en de sfeer van doorgedreven troosteloosheid die er hing was even onontkenbaar en penetrant als de geur van verschaalde urine in het gemiddelde stationstoilet. Achter een ouderwetse buitendeur met zwart ijzersmeedwerk voor het langwerpige raam, die me om onduidelijke reden opviel, hoorde ik een hond blaffen. De vergeelde gordijnen achter dat stoffige raam, dat het beest aan mijn zicht onttrok, deden vermoeden dat ook het dier zich in niet bepaald onberispelijke staat zou bevinden en dus waarschijnlijk stonk zoals alleen honden dat kunnen. Waarschijnlijk woonde hier een vrijgezel die op veel te late leeftijd door zijn wanhopige moeder de deur van het ouderlijk huis was gewezen maar die het vertikte zich te verlagen tot de meest elementaire huishoudelijke taken. Daar kon ik hem geen ongelijk in geven, het is nu eenmaal een vaststaand feit dat er weinig bezigheden zijn die de verregaande onaangenaamheid van het wassen en plassen kunnen evenaren. Als zulk een vadsigaard dan ook nog het idee krijgt om een hond in huis te halen om hem gezelschap te houden, is het spreekwoordelijke hek van de dam, zoveel is duidelijk.
Hoedanook was het best mogelijk dat ik er helemaal naast zat. Evengoed woonde hier een alleenstaande moeder, door een echtscheiding in de armoe gesukkeld, depressief geworden en zodoende te moedeloos om de moeite te nemen ramen noch huisdier af en toe aan een grondige wasbeurt te onderwerpen. Naar de toestand van haar kinderen kon ik alleen maar gissen. Of nog een mogelijkheid: een drugsverslaafde. Het is algemeen geweten dat drugsverslaafden lak hebben aan alles wat naar huishouden ruikt, niet uit luiheid of buitensporig geestelijk lijden, maar simpelweg omdat ze geheel door andere zaken in beslag worden genomen, zoals daar zijn: het najagen van de roes, de roes zelve en de terugslag ervan, en in ons geval: elkaar. Bovendien is het om mij onbekende redenen zo dat deze soort bovengemiddeld waarde hecht aan huisdieren. Ik had drie opties: ik liep door en zou de ware toedracht nooit kennen, of ik belde aan en zou één van mijn vermoedens bevestigd zien bij het openzwaaien van de deur, of ik belde aan en er kwam geen antwoord. In dat laatste geval zou ik ook nog eens gekweld worden door de vraag waarom de bewoner van dit huis er niet was of niet opendeed. Wat de uitkomst ook zou zijn, het zou niets veranderen aan de nutteloosheid van de hele onderneming en de rest van mijn bestaan. Het zeurende besef dat geen van de voorgenoemde scenario's mij enige vorm van troost zou kunnen bieden en me zelfs nog meer zou kunnen doen twijfelen aan mijn geestelijke gezondheid, belette me de pas in te houden.
Enkele minuten en vele gedachten als opgejaagd wild later, zag ik in de verte de laatste bocht opdoemen die mij scheidde van ons oude huis. En daarmee sloeg mijn angstige onwil om in een withete haast om mezelf beschut te weten door die heilige muren die getuige waren geweest van een groot deel van ons gezamenlijke leven en van Junkies doodsstrijd. Ik wist dat ze veel hadden opgenomen en misschien zelfs geconserveerd voor een wederafspelen, ten gepasten tijde. Wanneer alle elementen weer ter plaatse zouden zijn. De wrede noodzaak om zijn gebeente te bevrijden uit zijn houten doos en aldus onze lichamen te herenigen, in overeenstemming met onze nimmer gescheiden zielen, liet zich gevoelen met een koude rilling. Bijna had ik de kromming in de weg bereikt en ik werd bedolven onder een thuisgevoel dat mijn wangen bevochtigde.
feedback van andere lezers- GoNo2
Zoals gewoonlijk hé?
jack: Bedankt, Gono! - KapiteinSeBBos
je doet het maar weer hé...
dikke knuffels,
xxx
jack: Kan het niet laten... ;-) - Mephistopheles
Jaja sterk stuk. Je afwezigheid heeft zeker geen roest op je vingers gebracht. Goede beschrijvingen, ik zie dat huis zo voor me, en het ruikt er niet naar oma's suikerbrood
jack: Een goede handcrème doet wonderen tegen roestvorming he ;-)
Hoe zit t trouwens met jouw afwezigheid? - koyaanisqatsi
Ahlan Biki!
Eindelijk. Nu Mephisto nog terug aan de slag en we zijn weer vertrokken!
Ma'assalama.
jack: Jep, kweet t, er is werk aan de winkel... om één of andere reden slaag ik er niet meer in verder te schrijven aan dit verhaal... zal ondertussen mijn tijd nuttig doorbrengen met het bijlezen van het jouwe ;-) - Mistaker
Weer heel graag gelezen.
Hoe dan ook (alinea 3) zijn volgens mij 3 woorden.
Groet,
Greta
jack: Ik heb het nog nooit in drie woorden geschreven gezien, in elk geval... maar wie weet.
Bedankt voor het lezen! - henny
Wat een troosteloos deel. Om echt mismoedig van te worden. Kop op he!
jack: Troosteloosheid heeft één groot voordeel: het inspireert :-)
dank voor het lezen!
|
