|
< terug
Herfstig weertje…
Hij staat op z'n balkon, als een rots in de branding. De wind slaat de regen in z'n gezicht, geselt hem voortdurend. Z'n sigaretje hangt als een vodje in z'n mondhoek. Hij kijkt naar het geweld van een stortbui, de donderwolken die zich opstapelen. De steeds groter wordende plassen op de platte daken van de achterliggende garageboxen. Hij voelt de nattigheid aan z'n eigen voeten niet, z'n balkon loopt onder water, maar hij heeft er geen oog voor. Hij bedenkt dat er tegen de natuur toch weinig te beginnen valt of ze zouden dit landje van melk en honing compleet moeten overdekken. Met grote afvoerpijpen rechtstreeks naar de zee. De wind draait van richting en de regen valt nu met bakken recht naar beneden. Een regengordijn als het ware. De vogels doen er het zwijgen toe, zitten ergens verscholen tussen de takken van de bomen. Hij ziet een verkleumde kat met witte pootjes. Pootjes die je nog net kunt zien onder het struikgewas. Straten worden herschapen in kleine beekjes. Rioolputjes zijn mini-draaikolkjes. Het regenwater wast de straten schoon, zonder wasproduct. De bladeren worden meegesleurd in een steeds snellere tempo, om uiteindelijk in het rioolputje te belanden. Dat in de kortste keren verstopt geraakt, met nog meer wateroverlast tot gevolg.
Hij hoort de mensen vloeken, dat godverdomde snertweer. Ze slaan de deuren van hun wagen met een harde knal dicht, zijn verplicht die paar meters naar hun veilige thuishaven te overbruggen in de gietende regen. Ingebouwde alarmsystemen beginnen te loeien, worden uitgezet, beginnen opnieuw. Wie kijkt daar nog van op, bedenkt hij zich. Als er een duif op een motorkap schijt, begint zo'n ding automatisch te loeien. Overdag of 's nachts, 't maakt niets uit.
Hij doet een stap achteruit, neemt een sigaretje, steekt het aan en bemerkt nu pas dat het water de rand van deurdrempel bereikt heeft. 't Is kwestie van tijd en het water zal binnen dringen in de kamer. Verdorie, het putteke op 't balkon is verstopt, ook dat nog. Hij sleurt het tafeltje en de stoel langs de kant. Trapt per ongeluk, zoals in een film, op de schuurborstel. Die met een knal tegen z'n voorgevel terecht komt. Eventjes is hij uit het lood geslagen. Z'n pantoffels liggen nu te zwemmen in z'n privé-zwembadje, zonder zwembandjes. Als ze maar niet verdrinken, want 't zijn pantoffelhelden.
Hij moet zich bukken om de bladeren uit het putteke te halen, wat hem een ferme pijnscheut oplevert in z'n liesstreek. Maar beter dat dan straks te verzuipen in z'n eigen bed. Z'n pantoffels kunnen niet zwemmen, hij ook niet. De regen en de wind hebben het op hem gemunt, maar hij plooit niet. Hij trotseert ze alsof hij een oppergod is. Het afvoerputteke is vrijgemaakt en het water trekt weg. Deze strijd heeft hij alvast gewonnen. Nu nog aankloppen bij de buren van het gelijkvloers, want één van z'n pantoffelhelden is in opperste nood over de rand van 't balkon gesprongen. Ligt nu moederziel alleen te verwateren in een hof die verzadigd is van het water. Hij kijkt naar z'n teerbeminde pantoffel, die al die jaren het zweet van z'n voet heeft geabsorbeerd. Te laat, die loebas van een berghond heeft een nieuw speelgoedje gevonden en loopt ermee rond in z'n grote muil. Die trekt zich schijnbaar niets aan van regen en wind.
Hij roept naar de hond: " Max, da's mijne sloef…". De hond kijkt met z'n grote kop naar boven. Hé, da's die rare meneer van 't derde verdieping. Hij kan duidelijk in z'n ogen lezen dat hij korte metten zal maken met die pantoffel, ook al is hij nat. Gaat er vanuit dat al wat in zijne hof ligt van hem is. Vaarwel, sloefke, uw tweelingbroertje zal je missen. Hij heeft een schop tegen de andere pantoffel, maar raakt de tafelpoot. Schoppen met blote voeten is niet aan te raden. Hij heeft er genoeg van. Hinkt naar binnen. Resultaat van de rots in de branding te zijn: een bloedneus en een gezwollen grote teen. Plus z'n pantoffel die hij kwijt is.
't Is herfst en de weergoden zitten te lachen op hun donderwolken….
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
comedy keepers op zijn best ...
GoNo2: Min of meer toch... - manono
Er zijn indd zo van die ogenblikken...
GoNo2: Inderdaad - silvia
haha...graag gelezen !
groetjes
GoNo2: Dank u!
|
