Volg ons op facebook
|
< terug
Dolle gekruisigden (96)
Ik deed er ongeveer twintig minuten over vooraleer ik de Sherlock bereikte. Er was veel leven, het terras zat goed vol en er werd gelachen. Als je ondertussen goed probeerde te luisteren kon je het geschreeuw van tientallen levers horen terwijl ze kopje onder gingen in een zoveelste glas whisky. De schepping had de mens zijn lichaam gegeven, en het was een gezond lichaam, met vele verborgen geheimen en kundigheden om te ontplooien, en het enige wat we deden was het gebruiken als afvalcontainer. Die ouwe schijterd in zijn hemelpaleis trok er zich waarschijnlijk al jaren de haren voor uit de kop, meer veel hielp het niet precies. Zelfs de pastoors zaten aan de fles, en naar ik vermoedde onze lieve heer ook want waarom denk je dat hij die zevende dag vrijgenomen had? Barman Fred was ondertussen druk in de weer, bestellingen leverend, geld ontvangend, wisselgeld gevend, vervolgens terug naar binnen hollend om aan een nieuwe bestelling te beginnen, enzovoort. Hij spon meer garen dan de spinning Jenny en er kwam stoom uit zijn oren. Tegen dat ik me binnengewerkt had, na de gebruikelijke handjesschuddende parade die er voor de een of andere reden altijd bij moest komen, bevond hij zich aan de bar. Hij was glazen aan het afwassen, maar dan wel op zijn manier, wat betekende dat hij elk glas vliegensvlug met wat lauw water afspoelde zonder zich om de details te bekommeren, iets waar het waakzame oog van een oplettende gezondheidsinspecteur op een onverwachte dinsdagnamiddag wel eens over zou kunnen struikelen.
'Duvel,' zei ik toen zijn blik de mijne kruiste, 'in een glas, netjes uitgeschonken opdat het niet schuimt. En met een glimlach als het kan.'
'Eerst wil ik geld zien,' antwoordde hij, 'ik ken die smoesjes van je intussen wel.'
Ik toonde hem de tien euro die ik van John afgetroggeld had. Zijn blik bleef er eventjes op rusten en na enkele seconden begon hij met zijn hoofd te knikken. Hij keurde het goed, bracht me die Duvel en begon het uit te schenken. Het moet zijn dat mijn eerdere opmerking om het netjes te doen zoals het hoorde hem ontgaan was want hij goot de inhoud van het flesje er heel onhandig in en produceerde zodoende een laagje schuim waar zelfs een liter badzeep in een kuip vol met water het benauwd van had gekregen.
'Verdomme, Fred,' zei ik, 'dat doe je iedere keer! Je bent cafébaas en je kan geen Duvel uitschenken.'
'De duivel was er mee gemoeid toen jij geboren werd!' schreeuwde hij. Hij nam mijn geld aan, stak het in de kassa, haalde het wisselgeld eruit en smeet het zowaar naar mijn kop. Ik bedankte hem voor zijn tijd, raapte dat wisselgeld op en ging vervolgens buiten zitten, waar het heel wat veiliger was. Op de weg naar buiten zag ik Ed vanuit mijn ooghoeken languit op de zetel liggen. Hij stak zijn hand op maar zijn ogen waren bijna gesloten. Hij zag er slecht uit, zoals gebruikelijk, en ik durfde er geld op verwedden dat hij nog steeds te koppig was om naar een dokter te gaan. 'Het waait wel over,' zei hij altijd, maar zo zag het er niet uit.
Ik nam plaats buiten aan een tafeltje waar een aantal oude bekende zaten. Frank, die overduidelijk dronken was, was verwikkeld in een woordenwisseling met de Tsjech, of Van Reet zoals sommigen hem met zijn achternaam aanspraken, en deze wekte al evenzeer de indruk van dronken te zijn. Ze zagen er opgewonden uit, en af en toe verhieven ze hun stemmen. Ik verstond er niet veel van, maar het was duidelijk dat ze kwaad op mekaar waren. Het hoe en het waarom van dat argument kwam ik echter niet te weten want toen Frank me opmerkte stond hij plots recht. Terwijl hij zijn twee handen opstak richtte hij zich tot mij.
'Ik ben er helemaal klaar mee voor vandaag,' zei hij terwijl hij met zijn vinger naar de Tsjech wees, 'je mag hem hebben. Hij is kanker!'
'Jij bent de pest!' schreeuwde de Tsjech terug. Frank negeerde hem en verliet de zaak, achter de hoek verdwijnend naar God weet waar. Ik besteedde er maar niet te veel aandacht aan want dat soort zaken gebeurden geregeld en dat was misschien maar goed ook want als je al op café je dronken ruzies niet meer mocht uitvechten waar dan wel hé?
'Negeer hem maar,' zei de Tsjech, 'hij is overgevoelig, trekt zich de dingen veel te veel aan.' Vervolgens dronk hij de helft van zijn glas Duvel leeg en staarde hij voor zich uit alsof hij zich probeerde te herinneren wat hij zonet gezegd had. De gloed van zijn dronkenschap trok een hoop schaduwen over zijn scherpe gezicht. Zijn halflange haren hingen slordig tot net over zijn oren en zijn ruwe snor stond als een zee van naalden onder zijn neus geplant. Ik kon het me best voorstellen dat Frank er geen zin meer in had. De Tsjech stond erom bekend dat hij erg gemeen en giftig werd als hij een glaasje te veel op had en hij was in staat om iemand de meest verschrikkelijke verwensingen naar het hoofd te slingeren wanneer het zo ver was. Frank, die te beschaafd van aard was voor dat soort praat, had er waarschijnlijk zijn conclusies uitgetrokken en de eer voor zich gelaten. Tsjech zat er ondertussen bij alsof het hem geen moer kon verdommen, en dat was waarschijnlijk precies hoe de vork in de steel zat.
feedback van andere lezers- jack
Tuurlijk zit die ouwe daarboven ook te zuipen, waarom anders is er miswijn ipv authentiek bloed he... zuipen is nu eenmaal onze menselijke aard en het zou onchristelijk zijn daarvan af te wijken.
Knap hoe jij erin slaagt die dronkemannen onder elkaar zo te beschrijven, vooral de laatste paragraaf is geweldig.
Mephistopheles: ben niet zo tevreden over dit stuk, het hapertje hier en daar een beetje, tenzij ik dat zelf ben. Soms weet ik het zelf niet meer. Ik ben tegenwoordig al tevreden als ik 's ochtends mijn schoenen aankrijg - jan
ik word al dronken als ik het lees, behalve die Duvel dan, getver wat een uil die Fred!
Mephistopheles: Dan heb je een goedkoop middeltje, al zal een echte Duvel heel wat beter smaken - koyaanisqatsi
De Symphonie Der Zatlappen had anders ook een goeie titel geweest. :-)
Mephistopheles: Symphonie? Is klaagzang niet beter? Symphonie klinkt te beschaafd.. - miepe
heel leuk gepingkpongkt van de ene naar de andere zatlap.
verder geen giftige pijlen meer
heb ze zelf ingeslikt dees keer
ggg
(schuurlachje-moet je maar proberen)
Mephistopheles: dat geeft niet, die pijltjes, ik heb daar een beschermende crème tegen die ik drie keer per dag moet aanbrengen, al durf ik het soms vergeten.
overigens ben ik niet zo tevreden over mijn laatste geschreven sprokkeltjes, het voelt te onaf aan naar mijn smaak.
tot de volgende keer, en indien je niet weet wat kopen voor kerstmis: probeer het eens met crème... - Mistaker
Weer heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel graag gelezen.
Groet,
Greta
Mephistopheles: graag geschreven ook, al moet ik me forceren de laatste tijd, kan best enerverend worden dat schrijven - henny
Goede sfeerbeeld zet je hier neer. Ik zou er zelf bijna mistroostig van worden.
Mephistopheles: hopelijk niet te veel hé - manono
Ja, goed sfeerbeeld, en stilaan treedt de troosteloosheid, de doelloosheid van alle personages meer en meer op de voorgrond.
Een zeer goede titel dus.
Mephistopheles: had er eerst mijn twijfels over, nog steeds eigenlijk. Titels zijn lastig
|
