|
< terug
Slechts één (barmhartige) moord - 1
Alexy had slechts een moord gepleegd. Als je de eigenlijk vrij gemakkelijke en snelle dood van een 86-jarige al moord mag noemen.
Het had haar evenwicht gebracht en haar geweten was in orde.
Ze had met zeer harde hand geleerd dat liefde alleen niet genoeg is in deze wereld.
Nu zat ze kalm, rustig knabbelend aan het koekje met vanillevulling dat ze juist uit het papiertje had gepeuterd, vanachter de mild beregende ruiten van het caféetje te genieten van de lichaamstaal van de slungelachtige middelgrote man die met grote stappen rond zijn auto liep, aan de achterkant stil hield, zijn gsm boven haalde en rond zich heen keek.
Machteloos hoopte ze.
Dit misdrijf was niet ernstig genoeg om onderzocht te worden.
'Love me tender' zong Elvis in de warmte van het café. De koffie was oprecht lekker.
Wat ze buiten zag kikkerde haar op zoals geen enkel troostend woord zou gekund hebben. Mensen passeerden hem volmaakt onverschillig; wierpen een zijdelingse vluchtige blik naar de man die - bellend met zijn gsm - af en toe omhoog keek naar de ramen van het luxueuze appartement op de tweede verdieping waar hij woonde en met een linker vingertop voelde aan de lak van de zijdeur van een zilverkleurige Volvo. Zijn Volvo uiteraard. Te oud om nog omnium verzekerd te zijn.
'Verdomme,' dacht ze, 'dit kan toch niet tellen als arbeidsongeval hé?'
'Nee, dat kan niet, dat kan niet. Dit is zuiver vandalisme, gebeurd in de tijd dat hij nog gezellig en niets vermoedend thuis zat. Dit gebeurde duidelijk in privé tijd!'
Een relatief jonge vrouw met een peuter aan de hand kwam de deur van het appartementsgebouw uit en ging naast hem staan. Dat moest dan zijn vrouw en zijn jongste kind zijn. Hij gebaarde naar de voorkant en de motorkap, wees naar de zijdeuren en naar het kofferdeksel. Zijn kleintje wees ook. Vanop deze afstand kon ze niet zien of het kind een jongen of een meisje was.
De vrouw schudde haar hoofd in een nee-gebaar en ging het appartement weer binnen.
Hij keek op zijn horloge en stapte de Volvo in, startte en reed weg.
Alexy voelde zich goed. Vandaag zou hij niet zo eufoor spreken op de teamvergadering.
Ze bleef mijmerend nog tien minuten naar 'Walk on the wild side' en 'Little China Girl' luisteren, gaf de serveerster een tip van 50 cent (wat haar een glimlach en 'dank u' opleverde) en vertrok toen zelf in haar donkerblauwe Mazda richting huiswaarts. Ze streelde de sleutel nog eens en gaf er een kus op voordat ze het crimineel wapentje in het Scheldedok gooide. 'Jij hebt vandaag veel schade aangericht en vooral, vooral...'. Het water klotste te luid tegen de betonnen kademuren om het bescheiden plonsje te horen.
Wraak is niet alleen soms nodig. Soms is het ook goed. Soms verhindert een beetje wraak veel erger.
feedback van andere lezers- ivo
een mooi welkomstverhaal, dank je wel
ik kijk uit naar het vervolg ...
wees welkom hier op WH ...
AlexyvanDooren: dank u Ivo - manono
't Is intrigerend en goed geschreven.
Kijk ook uit naar het vervolg.
AlexyvanDooren: dank u Manono
|
