Volg ons op facebook
|
< terug
De Aanval
Een verhaal dat zich afspeelt in de 13de eeuw. Een dappere ridder Charles Dupoint zoon van een kasteelheer wou zijn vader eens gaan opzoeken in zijn kasteel. Hij ging op weg, maar onderweg zag hij 2 mannen staan die een plan aan het smeedden waren om...
Charles woonde in een klein huisje net naast een rivier waar hij alles zag. Als er een leger de rivier overstak en naar zijn vaders kasteel voorttrok (er was er tenslotte maar één in de omgeving: dat van zijn vader.), dan vluchtte hij naar zijn vader.
Op een morgen dacht hij eraan om zijn vader eens te gaan opzoeken. Hij trok zijn uitrusting aan, nam zijn paard en weg was hij. Hij doorkruiste het bos, maar onderweg, wat zag hij daar, 2 machtige heren, de graaf van Normandië en de graaf van Bretagne. Hij verstopte zich in de struiken zodat hij alles beter kon horen.
"Ik ga Ludwig Dupoint met mijn leger aanvallen," verkondigde de graaf van Bretagne "Nee, ik ga aanvallen", riep de andere zelfzeker. En dat werd het ook. De graaf van Normandië ging aanvallen!!!
Charles schrok en hij nam zijn paard en reed naar zijn vader om hem het slechte nieuws te vertellen. Het reusachtig kasteel kwam in zicht. Toen hij aan de poort kwam, riepen de wachters: "Halt, wie bent u?" "De heer kent me wel, ik ben zijn zoon", zei hij. Ze lieten hem meteen binnen. "Waar is m'n vader?", vroeg hij. "Ik moet hem dringend spreken!" "Op zijn kamer", zei de wachter. Charles rende zonder oponthoud naar zijn vaders kamer. "Vader, vader...!!" Hij vertelde meteen het hele verhaal.
Zijn vader maakte onmiddellijk een plan om het kasteel te verdedigen. De boogschutters en ridders kregen de opdracht om de muren te verdedigen. Andere soldaten moesten pek, zand, stenen en warm water door de luiken laten vallen. De overigen moesten achter de poort staan om, wanneer er aanvallers de poort inbeukten met een stormram, deze te beschermen.
Hij wou net zijn zoon erbij roepen toen hij pas merkte dat ie er niet meer was. Zoon toch, waar hang je nú weer uit!?
Plotseling weerklonk er hoorngeschal en kwamen er grote vaandels van achter de heuvels tevoorschijn. Troepen marcheerden en wapens kletterden… De aanval was begonnen! Boogschutters achter de kantelen maakten zich gereed en ridders klommen op hun paarden.
"Vuur!" klonk de kasteelheer tussen het geroezemoes door. Honderden pijlen zoefden door de lucht, recht door de maliënkolders van de Normandiërs. Maar zij antwoordden door honderden pijlen af te vuren. Bijna alle boogschutters, desondanks de kantelen, werden getroffen. "Dit kan toch niet, door één keer schieten", dacht de burchtheer bij zichzelf. Maar de Normandiërs waren in overmacht. Stomverbaasd droeg hij de overige ridders op om terug te trekken tot achter de tweede muur en het kasteel te verdedigen.
Plotseling klonk er terug hoorngeschal, het was niet hetzelfde als het vorige, hij wist niet waarom, maar toch gaf het een warm gevoel en een sprankeltje hoop.
Honderden ridders met witte schilden en banieren reden in de richting van het gevecht. Maar, die ridder daar, de ridder in het begin van de mars met het zwarte schild, de burchtheer herkende die. Het was zijn zoon, ja, zijn bloedeigen zoon was versterking gaan vragen bij de graaf van Bourgondië en was daar dus nu mee op weg. Zijn vader was nu terug in overmacht. Er werd wel nog veel bloed vergoten maar uiteindelijk won Charles' vader toch.
Er waren veel slachtoffers en er was ook veel schade aan het kasteel. De rest van de aanvallers, trokken zich terug. De heer bedankte de heer van Bourgondië, maar vooral ook zijn eigen zoon.
Het leger van Charles' vader won de strijd, daar hoort natuurlijk een feest bij! Ze feestten dagen lang, van 's morgens tot 's avonds, dag en nacht…
feedback van andere lezers- julien_maleur
leuk verhaaltje. De moraal zou kunnen zijn: vertrouw je zoon en maak van jouw vijand jouw vriend.
vg JM - manono
Welkom, Kevin.
Ik vind het ook een leuk verhaaltje... voor jeugdige lezers. Zo bedoelde je het toch.
Mag ik enkele opmerkingen maken die me zijn opgevallen.
Als je wil, kan je de tekst ook aanpassen. Dat hoeft helemaal niet maar het kan.
Drie uitroepingstekens zijn er twee teveel. Dat is een code die een beetje heerst in proza.
Lees eens na : je hebt driemaal 'honderden'.
'honderden pijlen' uitgaande van het kasteel en 'honderden pijlen' van de Normandiërs en dan nog eens 'honderden ridders'.
Misschien is dat een magisch getal.
De rest van de aanvallers (,) TROK trok zich terug : de rest is onderwerp en enkelvoud. De komma kan je ook weglaten want die heeft geen enkele functie in de zin : onderwerp werkwoord.
Je herhaalt veel woordjes en dat maakt het lezen minder aangenaam.
Bv : 'veel slachtoffers' en 'veel schade'
'dus nu mee op weg' 'Zijn vader was nu terug...'
Woordjes die weggelaten kunnen worden :
Bv : 'vooral ook' : één van de twee kan weg gelaten worden.
'dagen lang' en 'dag en nacht'
'het was niet hetzelfde als het vorige' is een beetje ongelukkig verwoord.
Hopelijk vind je deze opmerkingen niet erg.
Kijk ook eens na hoe je de punctie hebt gedaan bij de directe rede (personages die iets zeggen of uitroepen of hardop denken)
De ene keer aanhalingstekens "Dit kan toch niet...", dacht
De andere keer geen aanhalingstekens: Zoon toch, waar hang je nu weer uit!?
Ook uitroepingsteken gevolgd door vraagteken is teveel van het goede.
Wees nu niet ontmoedigd door mijn opmerkingen. De uiroepingstekens is puur temperament. Kanaliseer dat naar woorden. Dat leer je met de tijd.
De andere zaken krijg je zo onder de knie als je daar een oog voor ontwikkelt.
Ik zie zulke zaken dus gemakkelijker bij iemand anders maar heel vaak niet in mijn eigen schrijfsels. Dat is een soort blindheid die je hebt voor je eigen schrijfsels. Leg je daar een beetje op toe om kritisch wat je schrijft te bekijken en met de tijd komt dat in orde.
Je spelling is goed.
Hoelang schrijf je al?
-
darkrainop: bedankt voor de tips
ik ben nog maar 13, dus eigenlijk nog niet zo lang
ik ben wel bezig met een boek te schrijven en ook over de middeleeuwen, ik heb nu nog maar 4 hoofdstukken, ik zal ze er binnenkort ook eens op het forum zetten - ivo
ik volg manono helemaal enkel bij te voegen dat je cijfers het best volluit schrijft dat leest veel prettiger (honderduizenden) of 100.000den ..
knap werk hoor voor een dertienjarige
darkrainop: bedankt - GoNo2
Volhouden, hoe meer je schrijft, hoe meer je een eigen stijl zal ontwikkelen, hoe beter je zal worden!
darkrainop: daar oefen ik dan ook zo hard mogelijk op, dit verhaal was ook voor de junior journalistenwedstrijd, waarmee ik tweedes werd in mijn gemeente van mijn categorie
|
