Volg ons op facebook
|
< terug
uit mijn roman "JACHT OP EEN HUURMOORDENAAR" (2de vervolg)
Na zijn ontsnapping uit het appartement van Hélène, bleef 'woeste' Jules doelloos rondrijden in Maubeuge. Hij was de politie weer eens te vlug af geweest. Na enige tijd, toen hij ver genoeg verwijderd was van de plaats waar de politie hem had opgewacht, stopte de gangster de gestolen auto en liet hem onbeheerd achter. Te voet begon hij nu een slentertocht door de druk-bewandelde winkelstraten, waar hij verdween in de mensenmassa. Hij wist dat de politie hem op het spoor was en hij voelde instinctief dat het slechts een kwestie van tijd was, voor dat hij zou worden gearresteerd. Hij had dringend nood aan een goede schuilplaats. Hij vroeg zich af hoe de speurders hem op het spoor waren gekomen. Welke fouten hij ook mocht hebben gemaakt, hij kon zich nu geen vergissing meer veroorloven.
Het was bijna middernacht. 'Woeste' Jules had honger. Toen hij een overvol restaurantje opmerkte, liep hij er naar binnen. Het was er niet groot en slechts schaars verlicht. Hij nam plaats in een hoekje, niet ver van de tapkast. Hij deed de kelner teken. Deze gaf gevolg aan zijn oproep, maar slechts nadat hij eerst zorgvuldig de fooi had weggestopt, die hij van een vorige klant had ontvangen. Intussen telde 'woeste' Jules het cash geld, dat hij nog op zak had.
"Wat zal het zijn voor mijnheer?" vroeg de nog vrij jonge ober, een beetje te beleefd.
'Woeste' Jules bekeek hem van top tot teen. Zeker een homo, maakte hij voor zichzelf uit en gunde de man een misprijzende blik. Dan antwoordde hij:
"Een halve liter rode wijn om te drinken en een lasagne om te eten."
Even later was de ober terug met een flesje huiswijn. Het duurde echter geruime tijd voor de maaltijd werd voorgeschoteld. Vol overgave stortte Jules zich op het voedsel. Toen hij gedaan had met eten, bestelde hij koffie en dessert. Bij het afrekenen stelde hij vast, dat hij niet veel cash meer overhield. Hij was gewoon met visa en bankkaart te betalen en had nooit veel geld op zak. Maar nu durfde hij geen bankkaarten en kredietkaarten te gebruiken, uit vrees via deze te worden ontdekt. Verdorie, 'woeste' Jules die in geldnood kwam. Dat was toch echt lachwekkend. Hij moest dringend ergens in een bankautomaat geld opnemen en dan naar een andere stad, of zelfs een ander land, verkassen. Maar eerst moest hij terug naar het Hilton hotel in Brussel. Op zijn hotelkamer lagen immers nog valse identiteitsdocumenten verborgen en andere zaken, die hij nog nodig zou hebben.
Nadat hij ook het dessert en zijn koffie naar binnen had gewerkt, verliet 'woeste' Jules het restaurant en wandelde naar het station. Hij merkte niet dat een man, die hem in het restaurant de hele tijd had zitten gadeslaan, na hem het eethuis verliet en hem bleef volgen. In het station kocht 'woeste' Jules een ticket enkele reis naar Brussel. Ook de man kocht een ticket naar Brussel. Toen 'woeste' Jules plaats nam in de trein, nam de onbekende plaats in hetzelfde compartiment. 'Woeste' Jules bekeek hem even, maar schonk hem verder geen aandacht. Ook viel het hem niet op, dat de man eveneens in Brussel Centraal uitstapte en hem volgde tot in het Hilton hotel. Dat de man daar een kamer boekte voor een nacht weet hij aan het toeval.
Op zijn hotelkamer gekomen raapte 'woeste' Jules de valse paspoorten en identiteitskaar-ten bijeen, die hij verborgen had in de spoelbak van de WC, zorgvuldig in een plastiekzak ge-wikkeld. Hij haalde er ook een FN automatisch pistool uit en stak dit op zak. Dan legde hij zich op het bed. Hij kon enkele uren rust goed gebruiken. Hij had weer de sleutel gebruikt die hij had laten namaken, zodat men in de receptie niet wist dat hij op zijn kamer was. De kans was dus klein, dat daar iemand de politie zou bellen. Toch kon hij de slaap niet vinden. Na wat te hebben gerust, verliet hij ongemerkt zijn kamer en het hotel, nam de metro en reed naar de plaats waar hij zijn jaguar had achtergelaten. Hij stapte in en reed zijn auto naar een garage, ergens in Elsene, waarvan hij wist dat men er altijd voor een karweitje terecht kon en geen uitleg moest geven. Hij liet er zijn auto in het groen verven. Terwijl dit gebeurde, bleef hij in de garage wachten, dommelend in een zetel. Rond negen uur in de ochtend was de klus geklaard. 'Woeste' Jules rekende af, stapte in de jaguar, die nauwelijks droog was, verliet de garage en reed naar de oprit van de autosnelweg naar Namen. Hij zou in het Groothertogdom Luxemburg enige tijd onderduiken. Daar zou de politie hem niet zo vlug vinden, dacht hij. Dat een Peugeot 406 hem bleef volgen, viel hem niet op. Achter het stuur zat de man, die hem al van in Maubeuge achtervolgde.
Hoofdinspecteur Verhoeven en zijn collega Gruytens, waren op de terugweg naar hun kan-toor. Commissaris Verdonck was intussen ingelicht over de mislukte arrestatiepoging in het ap-partement van Hélène. Hij had zijn misnoegen over de zoveelste ontsnapping van 'woeste' Jules niet onder stoelen of banken gestoken. De beide speurders hadden dan ook een ferme uitbrander gekregen.
"Ik zie jullie morgenochtend om negen uur op kantoor. Hierover is het laatste woord nog niet gesproken" waren zijn laatste woorden geweest, voor hij de verbinding verbrak.
"Dat belooft" liet hoofdinspecteur Verhoeven zich ontvallen. Zijn collega Gruytens haalde even de schouders op. We zien morgen wel, dacht hij.
Toen hadden ze afscheid genomen van de collega's, die hen bij deze operatie hadden bijge-staan en waren alleen blijven wachten op de komst van het medisch urgentie team. Dit was vrij snel ter plaatse. De MUG-arts, die Hélène onderzocht, zei opgelucht:
"Ze leeft nog. Ze heeft veel geluk gehad." Hij diende haar de eerste zorgen toe en dan werd ze met de ziekenwagen weggebracht, naar een ziekenhuis in de buurt. Zodra ze alleen waren, zei Gruytens:
"Ik sterf van de honger. Laat ons vlug iets gaan eten"
Het was intussen vrij laat geworden en de restaurants in de buurt waren al gesloten. Ze wa-ren dan maar in de auto gestapt en hadden de terugweg aangevat. Even buiten Maubeuge, op de baan naar Mons, vonden ze een baanrestaurant, dat blijkbaar nog open was. Vol enthousiasme waren ze naar binnen gestapt en hadden biefstuk met frieten besteld. Ze waren juist bezig die maaltijd appetijtelijk naar binnen te werken, toen de gsm van Verhoeven rinkelde. Deze nam het toestel, keek op de display en vloekte. Het was commissaris Verdonck.
Commissaris Verdonck bleef op kantoor, bij de telefoon, terwijl zijn naaste medewerkers, samen met collega's van het speciale interventie-eskadron en nog enkele collega's uit andere af-delingen, in observatie stonden aan het appartementsgebouw, waar Hélène woonde. Hij wilde niet naar huis, waar zijn vrouw met allerlei vragen en gesnater zijn aandacht zou opeisen. Hij wou de operatie op de voet kunnen volgen en zo vlug mogelijk kennis krijgen wanneer 'woeste' Jules werd opgepakt. Toen hoofdinspecteur Verhoeven hem telefoneerde met het nieuws, dat de gangster weer eens was ontsnapt, nadat hij Hélène zwaar had toegetakeld, misschien zelfs vermoord, was de commissaris niet alleen woedend, maar ook diep ontgoocheld. Hoe kon het toch dat die misdadiger steeds maar weer ontsnapte? Had hij zelf de actie ter plaatse moeten leiden? Wanneer hij een beetje kalmer was geworden, dacht hij na over wat hij kon doen om de schade in te perken. Er moest toch een middel zijn om de bandiet terug op het spoor te komen. Het feit dat de man niet was gevlucht met de grijze Alfa Romeo, die Hélène voor hem had klaargezet, maakte het niet eenvoudiger. Het zendertje in de auto kon hen nu niet helpen. Maar dat betekende ook, dat 'woeste' Jules een ander vervoermiddel zou moeten zoeken. Vermoedelijk zou hij een auto stelen, maar gezien het late uur, zou de diefstal pas volgende morgen worden ontdekt. Wat zou ik doen in zijn plaats, dacht de commissaris. Misschien dat de misdadiger een auto zou huren of een taxi nemen. Misschien betaalde hij met een kredietkaart. Zonder veel hoop liet hij een opzoekingbericht sturen naar de gerechtelijke cellen van de diverse kredietkaartmaatschappijen, met verzoek het call center van de Federale gerechtelijke politie, onmiddellijk te berichten met betrekking tot elk gebruik van een kredietkaart op naam van Jules Blazardy. Dan gelastte hij de inspecteur met wacht om hem onmiddellijk telefonisch te verwittigen op zijn gsm, zodra een van de kredietkaart maatschappijen bericht zou sturen. Daarna ging hij naar huis om te proberen toch nog van wat nachtrust te genieten.
Hij was pas thuis, toen de beltoon van zijn gsm rinkelde. Terwijl hij luisterde leek zijn ge-zicht te ontspannen. Eindelijk eens goed nieuws. 'Woeste' Jules had een fout gemaakt. Hij had zijn kredietkaart gebruikt om geld uit de muur te halen in Maubeuge, in de hoofdstraat en hij had ook zijn kredietkaart nog eens gebruikt om een treinticket te kopen, richting Brussel.
De rechercheurs Verhoeven en Gruytens waren helemaal niet blij, toen commissaris Ver-donck hun telefoneerde, terwijl ze aan het genieten waren van hun biefstuk met frieten.
"Je moet zo vlug mogelijk naar Brussel. 'Woeste' Jules heeft een ticket enkele reis gekocht in het station in Maubeuge. Hij betaalde met zijn kredietkaart. Ik waarschuw de spoorwegpolitie en verzoek hen naar onze target uit te kijken en hem te arresteren, als ze hem aantreffen. Ik stuur ook een ploeg rechercheurs van onze dienst ter plaatse. Die zullen daar voor jullie zijn. Als jullie toekomen, moeten jullie je aanmelden bij de spoorwegpolitie van Brussel Zuid. Vermoedelijk zal ik jullie daar opwachten."
Hoofdinspecteur Verhoeven zei dat ze onmiddellijk het nodige zouden doen. Toen verbrak hij de verbinding.
"En?"vroeg Gruytens. "Is er nieuws?"
Zijn collega bracht hem vloekend op de hoogte. Het was al een lange en vermoeiende dag geweest. Ze hadden gehoopt te kunnen genieten van hun biefstuk met frieten en dan rustig terug te keren naar kantoor en dan naar huis. Daar zou nu wel niets van terecht komen. Haastig eindigden ze hun maaltijd, gingen nog even een plasje maken, sprongen in de auto en reden tegen maximale snelheid naar Brussel Zuid. Toen ze daar aankwamen, stond de commissaris hen al op te wachten in het bureeltje van de spoorwegpolitie. Hij zag er alles behalve gelukkig uit. Ook zij waren ontgoocheld over de zoveelste ontsnapping van de verdachte. Verhoeven vroeg of er nog nieuws was. Of ze misschien de gangster hadden kunnen vatten. Het antwoord van de commissa-ris liet aan duidelijkheid niets te wensen over:
"Neen, niemand heeft de boef gezien. De trein uit Maubeuge is intussen het station binnen gelopen, maar van 'woeste' Jules geen spoor. Hij kan natuurlijk ook nog een latere trein nemen, zelfs morgen. Ik denk echter dat we te laat waren, dat we hem hebben mis gelopen. De spoor-wegpolitie zal de treinen, die nog moeten komen, blijven controleren. Misschien hebben zij toch nog succes."
Daarmee was alles gezegd. Voorlopig konden ze niets meer doen. Het was intussen twee uur dertig in de morgen. Moe en ontgoocheld keerde iedereen naar huis, hopende op toch nog een stukje nachtrust.
feedback van andere lezers- manono
Ik lees het graag maar ik mis karaktervorming van Verhoeven en Gruytens. Ik hou ze niet uit elkaar en ik kan ze me ook niet voorstellen (fysisch). Idem voor commissaris Verdonck.
Je schenkt veel aandacht aan de techniciteiten van de acties.
Dat interesseert me ook wel maar...
Hopelijk heb je hier iets aan.
julien_maleur: Bedankt voor het lezen en de fb. U zou het boek volledig moeten lezen om de personnages te leren kennen. De techniciteit hoort erbij. Het is de bedoeling dat de lezer een vollediger en juister beeld krijgt van moordonderzoeken, dan wat tot nog toe kan gelezen worden in de populaire trillers en in TV series te zien is.
groeten
JM - MarieChristine
Ik lees uw verhalen met veel interesse. Toch denk ik dat u meer spanning kan opbouwen door minder op te sommen. Soms volstaat: " toen wist hij nog niet dat hij gevolg werd" om de lezer benieuwd te maken.
julien_maleur: Bedankt MarieChristine omdat je even bent binnengewipt en voor jouw fb. Ik weet wel wat je bedoelt, en ik hou er zeker rekening mee. Jouw oordeel is natuurlijk gebaseerd op een klein deel, dat ergens uit een groot geheel wordt gelicht.
Ik ben blij met alle fb. Daarom hoop ik altijd dat meerdere lezers hun fb geven. Ik stel die meerdere fb tegenover elkaar en dan tegenover mijn eigen aanvoelen, en uiteindelijk kies ik wat ik het beste vind. Je zou eigenlijk het boek volledig moeten lezen. Daarvoor zel je echter moeten wachten tot het in de handel is. Ik plan nog één à twee hoofdstukken uit te kiezen en te publiceren en dan stopt het.
Misschien publiceer ik hier nog eens een volledige roman via opeenvolgende publicaties.
vg JL
|
