Volg ons op facebook
|
< terug
uit mijn roman "JACHT OP EEN HUURMOORDENAAR" (uit een van de vorige hoofdstukken)
Het was al veertien dagen geleden sinds het lijk van de vermoorde Romero werd ontdekt in het appartement van Rita Dufour in Ukkel. Commissaris Verdonck was vandaag vroeg op kantoor. Hij had slecht geslapen en zag er moe uit. Het beloofde een zware dag te zullen worden. Op vraag van de Franse collega's zou hij deze morgen een genaamde Louis Bastin verhoren, de ex van Rita Dufour. Dit behoorde bij zijn baan. Hij was trouwens nieuwsgierig om te vernemen waarom hun huwelijk was spaak gelopen.
Louis Bastin wachtte al ongeduldig op de bank. Hij had geen flauw idee waarom hij bij de Federale Gerechtelijke Politie werd ontboden. Toen Verhoeven voorbij liep om Verdonck mee te delen dat de gedagvaarde persoon er was, keek hij hem ongeïnteresseerd aan. Van commissaris Verdonck had hij nog nooit gehoord. Kranten las hij niet. Hij luisterde niet naar nieuwsberichten op de radio en hij keek ook niet naar het TV-nieuws. Hij had alleen belangstelling voor de paardenrennen. Hij was dan ook vrij goed gekend in de gokmiddens.
Verdonck had Louis Bastin zien zitten in de wachtzaal, toen hij naar zijn kantoor stapte. Hij had opgemerkt dat de man uiterst nerveus was en hij had hem op zijn nagels zien bijten. Toch liet hij hem nog langer wachten. Uit ervaring wist hij dat het beter was om getuigen en zeker mogelijke verdachten te laten "antichambreren". Dit maakte hen nog veel zenuwachtiger, zodat het voor hen een pak moeilijker werd om een verhaaltje op te hangen, dat ze eventueel op voorhand hadden verzonnen. Hoe nerveuzer, hoe meer kans dat de waarheid aan het licht zou komen. In afwachting liet de commissaris zijn jongste helper bij zich komen. Inspecteur Gruytens zag er goed uit en voelde zich duidelijk gelukkig. Verdonck droeg hem op om het werkdossier van de zaak Giullio Romero nog eens grondig te lezen, in afwachting dat hij met het verhoor van Bastin zou beginnen. Inspecteur Gruytens zou de commissaris mogen assisteren bij dat verhoor en nadien zou hij de verklaring van Bastin op de waarheid moeten toetsen. En zo zou de commissaris een idee krijgen over de waarde van zijn nieuwe rekruut.
Louis Bastin was een mager, klein ventje. Toen hij bij commissaris Verdonck werd gebracht, kwam hij aarzelend naar binnen, met de hoed in de hand, bang, wat heel duidelijk te zien was. Na een hoop vragen van algemene aard, met als enig doel greep te krijgen op de man en deze in de verdediging te duwen, kwam de commissaris terzake:
"En? Hoe is het met het liefdesleven? Heb jij een minnares?"
Bastin had geen minnares. En dat maakte hij de commissaris dan ook direct heel duidelijk:
"Natuurlijk heb ik geen minnares! Waarom zou ik? Met vrouwen heeft men alleen maar last. Ze kosten hopen vol geld en men geraakt er nooit meer van af."
"Is het daarom dat je jouw ex-vrouw hebt vermoord? En ook haar minnaar?"
Louis Bastin viel duidelijk uit de lucht. Het was vrijwel zeker, dat hij niet alleen met de feiten iets te maken had, maar ook, dat hij er zelfs nog niets over had gehoord. Het viel trouwens op, dat Bastin na deze toch wel erge beschuldigingen ineens veel meer op zijn gemak leek te zijn. Hij deed niet meer zo zenuwachtig en keek zijn ondervrager niet meer zo ongerust aan.
"Die heeft met die moorden niets te maken" dacht Verdonck "maar het is ook duidelijk dat hij andere zaken op zijn kerfstok heeft en dacht dat hij daarvoor werd uitgenodigd. Dan maar proberen zoveel als mogelijk over Rita Dufour en haar gewoonten te weten te komen."
"Waarom zijn jullie eigenlijk uit elkaar gegaan?" vroeg hij plots op de man af. Bastin leek even onthutst. Toen, na een korte aarzeling, deed hij zijn verhaal:
Een drietal jaren geleden was hij getrouwd met Rita Dufour.
"Ze was zo mooi!" zei hij, als wou hij zich hiervoor verontschuldigen. Hij had haar leren kennen in een kroeg, waar ze als dienster werkte. Al die eerste avond maakte ze hem gelukkig in bed. Blijkbaar was ook Rita zeer tevreden over zijn seksuele capaciteiten, want al twee dagen later traden ze in het huwelijk. Hun wittebroodsweken leken een sprookje. Bastin had een klein kapitaaltje op zijn spaarboek, dat hem werd nagelaten door zijn vader. Hij gebruikte dat geld om de huwelijksreis te bekostigen en om aan zijn nieuwbakken echtgenote gedurende enkele weken een vorstelijk leven te bieden in een duur hotel op de Balearen. Teruggekeerd in eigen land, in eigen stad, wou Rita de vrijgezellenflat van haar man niet delen. Daarom huurde hij een luxe appartement in een van de betere stadswijken.
"Ze was zo lief en toch zo mooi." mompelde Louis Bastin verdrietig "daarom voldeed ik elk van haar wensen." Hij zuchtte. Ook de rest van zijn verhaal was triestig. "Ze wou steeds maar meer. Al heel vlug was mijn bankrekening leeg en ik kwam zelfs zeer diep in het negatief te staan. Toen begon ze er minnaars op na te houden. Ook ondervond ik, dat ze grote bedragen geld bleef uitgeven, zonder dat ik kon achterhalen waar dat geld vandaan kwam. Ik werd jaloers. Maar ik deed alsof ik niets merkte. Ik verzoende mij zoveel als mogelijk met de toestand en maakte mezelf wijs, dat het niet goed was om zo een mooie vrouw in een gouden kooi te willen opsluiten. Haar uitspattingen werden echter zo erg en haar misstappen zo flagrant, dat op een avond door jaloersheid gedreven, ik haar zeer ernstige verwijten maakte over haar gedrag en er mee dreigde om haar handel en wandel te laten onderzoeken door een privé-detective. Ze lachte mij echter uit en wierp mij voor de voeten, dat ik maar aan meer inkomsten moest zien te geraken. Ik was buiten mezelf van woede. Ik heb haar toen een flinke rammeling gegeven. Dit leek effect te hebben. De eerstvolgende weken was ze beminnelijk en lief, spaarzaam en aanhankelijk. Ze leek mij opnieuw trouw te zijn. Ik dacht, dat ze haar leven had gebeterd. In die tijd was ik er ook in geslaagd voldoende geld bijeen te krijgen om een slagerswinkel over te nemen. Rita leek met mijn overname plannen best tevreden. Alles ging best tot voor een tweetal jaren. Ze heeft mij dan in de steek gelaten. Ik weet niet met wie ze er van onder is getrokken. Voor zover ik vernam is ze met een minnaar naar de azurenkust gereisd. Ik heb haar nooit meer weergezien. Later heb ik zo hier en daar geruchten opgevangen als zou ze in het milieu zijn beland en als luxe call girl rijkelijk de kost hebben verdiend. Ook heb ik horen vertellen dat ze af en toe als drugskoerier optrad."
Toen Bastin zijn verhaal had geëindigd en zijn verklaring had ondertekend, liet Verdonck hem uit. Een oude wonde was opnieuw open gescheurd. Was dit wel nodig?
Hij bleef de man nakijken, terwijl hij achteloos en onvoorzichtig de straat overstak. Onwillekeurig moest hij er aan denken, dat zo dikwijls een mensenleven werd verwoest door de onvoorwaardelijke liefde voor een vrouw. Wat was dat toch, dat elke man het hoofd op hol bracht? Kwam dit door het mooie lichaam? Of kwam het door die dierlijke kunst van de vrouw om te behagen? Louis Bastin had hem een droevig verhaal verteld, maar veel klaarheid bracht het niet.
Zoals gepland stuurde hij inspecteur Gruytens op pad om de verklaring van Bastin te checken. Dit was een bijna onbegonnen werk. Gruytens vertrok zonder veel enthousiasme.
Later ging commissaris Verdonck samen met Verhoeven naar de Rode Lantaren, een snackbar gevestigd in de omgeving van de kantoren. Onder het drinken van een koffie bespraken ze de stand van het onderzoek. Af en toe keek de commissaris in de richting van een meisje achter de kassa. Hij schatte haar op zowat vijfentwintig jaar oud. Ze was mooi gevormd, had een lief gezichtje en felrode haren.
"Vermoedelijk geverfd!" dacht hij. "Zo was het nu met Bastin begonnen. Eerst een uitnodiging om samen een glas te drinken, dan samen in bed en dan trouwen!"
Hoofdinspecteur Verhoeven, die de keurende blikken van zijn chef had gadegeslagen, had daarbij zo zijn eigen gedachten.
"Ja, een lekker ding!" probeerde hij de commissaris uit zijn tent te lokken.
"Zo is het!" antwoordde Verdonck en voegde er onmiddellijk aan toe: "Maar zeker veel te bitter!". En terwijl hij dit zei haalde hij even de schouders op.
feedback van andere lezers- manono
Ik heb twee kleine opmerkingen :
1° twee dagen kennismaking en dan trouwen... is dat administratief wel mogelijk?
2° 'Hij bleef de man nakijken, terwijl hij onvoorzichtg de straat overstak.' Grammaticaal bekeken is het commissaris Verdonck die de straat oversteekt.
Het blijft wel boeiend.
julien_maleur: Dank voor het lezen en fb. 1ste opmerking: je hebt gelijk, in ons land is dat vermoedelijk onmogelijk. Ik had daar bij nalezen ook al aan gedacht, maar wilde geen afbreuk doen aan het beeld dat alles supersnel gebeurd was. Bovendien laat ik in het midden waar dat huwelijk plaats vond. Zo zijn er mogelijkheden in Scotland en in Las Vegas. Of dergelijke huwelijken in België geldig zijn, zou ik niet weten.
Dus: ik denk niet dat ik daar iets aan wijzig en beroep mij een beetje op de dichterlijke vrijheid (hihi!)
2de opmerking: je hebt weer gelijk. Ik verander '..terwijl hij...'
in '..terwijl deze...' Maar dat zal niet op deze site gebeuren, want anders moet ik datzelfde fragment nog eens publiceren.
groeten
JM
|
