|
< terug
uit mijn roman "JACHT OP EEN HUURMOORDENAAR" (nog zomaar een stukje)
Terwijl commissaris Verdonck en zijn medewerkers met Jeanke naar hun bureau terugkeerden, kwamen vijf gedistingeerde heerschappen bijeen in de bar van het Sofia-hotel aan het Brusselse Louisaplein. Hun begroeting was afstandelijk en kort. Ze bestelden cognac. Van de beste kwaliteit. Ze genoten duidelijk van dit goudkleurige vocht, dat brandde in hun keel. Ook werd een havanna aangestoken. Vol passie zogen ze de rook in hun longen, lieten hem weer ontsnappen via hun neusgaten. Pas na dit ritueel begonnen de besprekingen. Voor een buitenstaander leek het wel een vergadering van zakenlui.
"De lading uit Colombia, is die al ter bestemming aangekomen?" vroeg een oudere heer in maatpak aan een man die hij Vic noemde. Deze keek op zijn uurwerk en antwoordde:
"Zou er nu al moeten zijn."
Wat die lading uit Colombia was, werd niet verduidelijkt. Iedereen wist over wat werd gepraat. Dan nam de heer op leeftijd weer het woord. Zijn stem was rustig en bedaard toen hij sprak:
"Je weet, Vic, dat ik niet gewoon ben om over geld te discussiėren. Je kent mijn prijs. Anderhalf miljoen euro voor alles. Ik wil dat geld tegen morgenochtend cash. Je kent de plaats van ontmoeting. En denk vooral niet dat je me kunt bedriegen. Ik ben tegen geweld, maar als het moet, zal ik niet aarzelen! Morgen om negen uur precies verwacht ik je op de afgesproken plaats, met het geld."
De man, die Vic werd genoemd, zei dat hij er zou zijn. Dan verliet hij de vergadering.
Zodra hij vertrokken was, nam de heer op leeftijd - hij liet zich Henry noemen - weer het woord:
"We hebben een probleem. Zoals jullie weten werd Big John gechanteerd door een zekere Rita, met wie hij een tijdje naar bed is geweest. Op die manier wist ze te veel van onze organisatie. Big John is hiermee naar mij gekomen voor een oplossing. Ik heb hem aangeraden om het probleem 'Rita' definitief op te lossen. Hij heeft woeste Jules ingehuurd om haar te vermoorden. Dat heeft het probleem alleen maar groter gemaakt. Woeste Jules heeft de bezwarende stukken waarmee Rita dreigde om naar de politie te stappen niet aan Big John overhandigd."
"Misschien heeft hij die stukken niet gevonden. Misschien bestaan ze zelfs niet." deed een van de aanwezigen opmerken. Mijnheer Henry legde de man het zwijgen op en sprak verder:
"Dat zou kunnen, maar dat weten we niet. Het is ook mogelijk dat hij dit bezwarende materiaal heeft achtergehouden. Bovendien is hij verdwenen, na een schietpartij met Big John en zijn helper. Erger nog, de politie was woeste Jules gevolgd en ze waren getuige van deze schietpartij bij de vervallen hoeve. Big John en zijn helper zijn aangehouden. Tot op heden hebben ze niets verraden over onze organisatie. Ik denk, dat zij wel hun mond zullen houden. Toch kunnen we geen risico nemen. Het nodige wordt gedaan. Wij hebben wel een mannetje in de gevangenis. Wat mij meer zorgen baart, is dat het speurwerk naar de ontsnapte moordenaar, de politie wel eens op ons spoor zou kunnen zetten. We moeten er voor zorgen, dat hun onderzoek stopt."
"Dan moeten wij zelf woeste Jules vinden, voor de politie dat doet" reageerde een van de aanwezigen. En hij voegde er aan toe:
"Als we hem vinden laten we hem verdwijnen."
Wat dat precies betekende was voor iedereen duidelijk.
Woeste Jules had er nu een probleem bij. Hij moest niet alleen uit handen van de politie zien te blijven, maar ook moest hij zijn maffiavrienden te vlug af zijn. Deze hadden zo juist zijn doodvonnis uitgesproken. Zijn leven was nu geen cent meer waard.
Met deze beslissing was de vergadering blijkbaar ten einde. De mannen van eer maakten zich klaar om het hotel te verlaten. De jacht op woeste Jules kon beginnen.
Maar de huurmoordenaar, Jules Blazardy, bijgenaamd "het beest" was niet het enige probleem van de gangsterbazen. Tot hun ongenoegen hadden ze vernomen, dat Jeanke van de kroeg "De Gulden Pen" betrapt was in de opslagplaats van Johny Savatte, alias Big John. En ook hij was aangehouden en zat nu in de gevangenis. De mogelijkheid dat hij zou gaan praten en proberen een deal te sluiten met de politie mocht niet worden over het hoofd gezien.
"Hoe gaan we dat oplossen?" vroeg een van de aanwezige zware jongens.
"Daar wordt al voor gezorgd. Laat dat maar aan mij over." antwoordde de man die de leider leek.
De bijeenkomst was nu echt te einde. Een na een verlieten ze het hotel. Ieder van hen ging zijn eigen weg. Dat er weer eens doden zouden vallen liet hen koud. Wat kon een mensenleven meer of minder hen schelen!
feedback van andere lezers- MarieChristine
Ik blijf de avonturen van woeste Jules volgen.
julien_maleur: Dank je MarieChristine.
groeten JM - manono
De intriges ontwikkelen zich zienderogen.
julien_maleur: Dank je Manono.
groeten JM
|
