|
< terug
Heimwee maar waar naartoe (Hoofdstuk (14)
Die avond was het ongewoon stil in huis, ze was snel aan het kindergelach gewend geraakt. Het rennen en zingen in huis bracht drukte, maar ook de gezelligheid mee van vervlogen jaren.
Het was vroeger toen de kinderen nog klein waren altijd een gezellige boel, altijd vriendjes en
vriendinnetjes over de vloer. Ze zat nog te glimlachen toen haar man binnen kwam. ,,Zo
heb ik je al een paar dagen niet meer zien lachen", zei hij. ,,Het staat je beter als die trieste blik
in je ogen". Ja, ze wist dat ze de laatste dagen er niet op haar best uit zag, maar daar waren dan ook alle redenen voor. Ze werp hem nog een glimlach toe en stond op. Bij de eerste stap ging de
telefoon en pakte haar man die op. Zijn gezicht sprak boekdelen toen hij wist wie hij aan de lijn had.
Wachtend op wat er zou komen ging ze weer zitten. Toen haar man uitgespronen was en op hing,
keek ze hem vragend aan. Hij ging er ook maar eens bij zitten voor dat hij haar vertelde dat het
hun schoonzoon was. Het schilderen in het huis hoefde niet meer daar had hij al een ander voor
en het laminaat werd door een vriend gelegt. Zaterdag ging hij over met het verhuizen.
Ze keken elkaar eens aan en dachten alle twee het zelfde, waarom moest dit alles zo halsoverkop
gebeuren. Wat zat hier nu weer achter? Alle twee wisten ze het niet en hadden er ook geen vermoeden van wat er nog allemaal stond te gebeuren.
Waarom had hun dochter niet gebeld, het was toch een vreemde rare zaak. Samen spraken ze af
om de volgende morgen eens een kijkje bij haar te gaan nemen. Misschien zouden ze er dan een beetje wijzer ervan worden. Het werd haar een beetje bang om het hart, was haar voorgevoel
dan zo juist geweest? Voor ze zekerheid had zou ze nog niets tegen haar man zeggen,
misschien had ze het helemaal verkeert. Dan had ze hem misschien ook nog voor niets ongerust gemaakt. Die avond ging ze met een soort van onrust naar bed, wetende dat de slaap niet snel zou komen.
En zo zaten ze de volgende morgen tussen de rommel en dozen bij hun dochter. Het was een
onoverzichtelijke bende heel zachtjes uitgedrukt. Ze had zelf maar koffie gezet want zo te zien was
hun dochter tot weinig meer in staat. Eenmaal met een kop koffie tussen haar handen vroeg
ze of haar dochter er over wilde praten over dat wat haar zo verwarde, dat het maakte dat ze tot weinig meer in staat was. Het bleef even sil, een stilte die als een loden last boven hun hing. Even keek ze haar man aan, die knikte haar toe meer had ze niet nodig. Ze stond op en ging naast haar dochter zitten en sloeg een arm om haar heen. Dit was meer dan haar dochter kon verdragen en brak in snikken uit.
Even keek ze haar man aan en gaf een zacht seintje, hij stond op en liep de tuin in.
Het snikken was minder geworden maar ze zei niets en liet haar dochter uithuilen. Eenmaal bedaard
begon ze praten. Hoe haar huwelijk langzaan ten gronde ging aan het altijd maar chronische
te kort aan geld. Over haar vermoeden dat haar man gokverslaafd was. Dit had ze van verschillende mensen gehoord, want hij stond elke avond na werktijd in de cafetaria achter de gokkast.
Zijn eeuwige geklaag over de rommel die de kinderen maakten, en het eten wat hij nooit luste en in de vuilnisbak gooide. Hierna was het stil op een enkele snik na. Ja ook zij moest even slikken
na alles wat ze had gehoord, haar voorgevoel had haar niet bedrogen. Haar man kwam ook om het hoekje kijken of de kust weer veilig was, hij kon er slecht tegen dat zijn dochter zo overstuur was.
Ze wenkte om weer binnen te komen en terwijl hun dochter zich even opfriste vertelde ze in het kort wat er allemaal speelde. Een ding was wel zeker de verhuizing moest doorgaan want de huur
was al opgezegd en de nieuwe bewoners waren al komen kijken. Het was nu een kwestie van mouwen omhoog en aan het werk.als de verhuizing achter de rug was zouden ze verder kijken wat er stond te gebeuren. Dit vertelden ze ook tegen hun dochter die er weer bij was komen zitten. Ze knikte, en was blij met de aangeboden hulp. Dus togen ze eerst met hun drieén aan
het inpakken en uitzoeken wat mee moest en wat niet. De afspraak was om de gehele morgen
zoveel mogelijk te doen en daarna zouden ze samen nog doen wat mogelijk was. Want de afspraak met jeugdzorg stond vast voor die middag. Het was heel belangrijk dat hun dochter daar heen
ging met of zonder echtgenoot. Ze vond wel dat het opviel dat haar schoonzoon weer de grote afwezige speelde en dat stond haar in het geheel niet aan. Ze wist van zichzelf dat hij niet veel verder moest gaan, anders hield niemand haar tegen om hem eens flink de oren te wassen. De
omvang van de problemen waren nu van dien aard dat het onmogelijk leek om nog langer naast de zijlijn te blijven staan.
( wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- manono
En een verhuis nog bovenop...
En de gokverslaving... alles op een hoop!
hettie35: Hoe overvol kan het leven zijn,en blangrijker hoe overleef je dat zonder kleerscheuren, dankjewel voor het lezen.
groetjes Hettie - MarieChristine
Die gokverslaving had je al eens eerder gesuggereerd en komt hier nu tot uiting. Goed geschreven, en blijft boeiend om te volgen.
Groetjes, M-Ch.
hettie35: Dankjewel dat je het zo goed volgt, het is fijn als je weet dat het
iemand boeit.
groetjes Hettie - tessy
het boeit inderdaad.
hettie35: Fijn dat je het leest Tessy, ik hoop dat je het boeiend blijft vinden,
groetjes Hettie
|
