|
< terug
Heimwee maar waar naartoe (Hoofdstuk (15)
En nu zaten ze dan samen tussen de puinhoop die het verhuizen met zich meebracht. Haar dochter was zonder man vertrokken naar haar afspraak, hij had zich de hele dag nog niet laten zien.
Waar hij uithing daar kon ze alleen maar naar raden. Haar man had zich over de schuur ontfermd
en zijzelf was alles wat breekbaar was goed aan het in pakken opdat daar tenminste niets van zou breken.
Ze deed de deurtjes open van de servieskast en trok de eerste rij borden naar voren. Na die zorgvuldig te hebben ingepakt kwamen de andere dingen aan de beurt. Toen ze bij het gebakstel was aangekomen en dat naar voren had gehaald, zag ze een stapeltje brieven liggen die ze in eerste
instantie liet liggen. Maar toen de kast leeg was en ze er met een doek doorheen wilde gaan viel
haar oog weer op de brieven. Eerst die even weg leggen voor ze kwijtraakten dacht ze, en pakte ze
vast om ergens neer te leggen. Net of het zo wezen moest zag ze op de bovenste brief het adres van een deurwaarder staan. Het werd haar ijkoud om het hart, wat zou er nog meer komen wat ze niet wisten. Toch beheerste ze zich en legde de brieven op de tafel neer om aan haar dochter te geven. Wel spookten ze de hele middag door haar hoofd en ze kreunde,,O, God toch niet nog meer
ellende"? Na enige tijd kwam haar man eens binnen kijken hoe het haar ging met de inpakkerij,
hij zag haar bleke gelaat en wist dat er iets was voorgevallen. Ze zag zijn blik en wees op het stapeltje brieven, één blik op de brieven en hij wist genoeg. Net als zij, had hij ook veel nagedacht
en al was het misschien minder dan haar,ook hij was bevreesd dat het eindpunt nog niet in zicht was.
Ze besloten om eerst niets te zeggen als hun dochter thuis kwam, maar eerst eens te kijken hoe haar reactie hierop was.
Wel waren ze het roerend met elkaar eens dat er meer aan de hand was dan zij tot nu toe
wisten. Soms bekroop haar het akelige gevoel van of ze eigenlijk wel wilde weten wat er instond.
Wat was haar leven de laatste paar jaar gladjes verlopen, en nu was er een orkaan die boven hun hoofd in aller hevigheid losbarste. En haar liet zien dat het einde nog lang niet in zicht was.
Nou die ellende kwam nog, eerder dan ze hadden verwacht. Tegen het einde van de middag
kwam hun dochter thuis. Het was haar erg meegevallen het gesprek. Ze had haar hele verhaal kunnen vertellen zonder dat ze direct verwijten kreeg te horen. Er was haar beloofd dat ze goed zou worden begeleid en ook de kinderen, waar het toch om de eerste plaats omging niet te veel te belasten.
Een speelanalyse was voorgesteld om te kijken hoe de kinderen op sommige situatie's zouden reageren. Eerst mocht ze erbij zijn om later even ergens anders te wachten, omdat ze wilden zien of de kinderen dan anders zouden reageren. Het punt dat haar man niet aanwezig was sprak alleen in zijn nadeel. Hij zou een aparte oproep krijgen die niet zo heel vrijblijvend was. Nu de eerste stap
was gezet klonk haar stem opgelucht, blij dat ze was dat er hulp kwam van hogerhand.
Toen ze was uitgepraat zag ze het stapeltjes brieven op tafel liggen en vroeg waar dit vandaan
kwam, ze had dit nog nooit eerder gezien. Ze pakte het op en opende een envelop
en las de brief, gaf hem stilzwijgend aan haar vader. Zijn gezicht versomberde opslag, geen
goede berichten dus dacht ze bijzichzelf, wat dan ook klopte toe ze het schrijven onder ogen kreeg.
Het was een dwangbevel om iets te betalen voor er beslag zou worden gelegd op het
salaris en goederen. Ze keek naar de datum en zag dat er tien dagen respijt was gegeven.
De brief was drie dagen daarvoor verzonden. Nadat ze de brief had neergelegd bekroop haar
weer het akelige gevoel van het naderende onheil. Alsof de problemen nog niet groot genoeg waren dacht ze bitter. Voor ze iets kon zeggen ging de deur open en stapte haar schoonzoon naar binnen
en liet met een harde klap de deur dichtvallen, keek naar hun gezichten en toen naar de post die op tafel lag. Hij haalde zijn schouders op en ging zitten. Op de vraag of hij van het bestaan had afgeweten knikte hij, het was duidelijk dat hij er niet al te veel woorden aan vuil wilde maken.
Ze zag de aders van haar man op het voorhoofd opzwellen en wist dat zijn geduld
ten einde was. Om een uitbarsting te voorkomen vroeg ze aan haar schoonzoon: ,,Waarom hij
de brieven verstopt had achter in de kast". Want het was haar nu wel duidelijk dat haar dochter
van niets wist over deze brieven. IJskoud klonk haar stem, maar met een ondertoon van
verachting toen ze zei:,, Als je nog ooit wilt dat wij je zien als zchoonzoon dan nu de waarheid
graag en zonder enig gedraai of leugen. Zo niet,dan kun je alles in je eentje oplossen zonder dat
wij je nog één keer een blik waardig keuren".
Ze was nog nooit zo rustig en zelfverzekerd geweest toen ze dit had gezegd. Ze zag hem denken
en afwegen wat hij zou doen, weglopen of blijven zitten en alles vertellen wat ze wilden weten.
Uiterlijk onbewogen maar van binnen een kille woede gaf ze hem de kans er over na te denken.
En ja, ze hadden elkaar al eens aangekeken met een blik van dit wordt niets toe hij begon te
spreken. Eerst nog een beetje stoer en onverschillig, maar geleidelijk aan verloor hij zijn
onverschilligheid en liet zijn stoere houding varen.
Die brieven had hij daar neergelegd omdat hij niet meer wist hoe het allemaal verder moest. De
rekeningen hadden zich opgestapeld en het ene gat werd met het andere gevuld.
Hij had al zeker een jaar geen autobelasting betaald en wist ook niet hoe hij die
moest betalen. Daarom had hij gezocht naar een goedkopere huurwoning om zo geld over te kunnen houden. Hierop viel zij hem in de rede met de vraag:,, Hoe al zijn salaris op kon
raken aan de vast lasten want hij had toch een redelijk salaris". En stelde ze de vraag die haar erg hoog lag: Speelde hij soms veel achter de gokautomaten nog sterker, was hij soms verslaafd
aan die kasten?"Daarop keek hij haar en zijn vrouw aan, slaakte een diepe zucht en knikte
instemmend op deze vraag.
( Wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- manono
'... zijzelf was alles wat breekbaar was goed aan het inpakken opdat daar tenminste niets van zou breken'
Hier ga je een stukje verder in je schrijven, Hettie. Je verbindt het inpakken van iets breekbaars met de eigenlijke situatie waarin alles bijna aan scherven ligt. Zo lees ik het tenminste. Dat is me nog niet eerder opgevallen. Misschien wel de eerste keer dat je dit doet. Je schrijven evolueert dus.
hettie35: Dankjewel Christine, ik begrijp wat je bedoeld maar het zijn soms zware stukken om te schrijven, en dan verlies ik wel eens het
taal gebruik uit het oog. Als ik het dan meerdere malen herlees
komt het vaakt nog wel goed.
Fijn dat je zo oplettend bent daar heb ik beslist iets aan.
groetjes Hettie - tessy
het verhaal blijft me boeien
hettie35: Fijn om te horen Tessy en bedankt dat je de moeite neemt om iets er onder te zetten,
dan weet ik dat het gelezen wordt.
groetjes Hettie
|
