naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Drenthe, ,, Ruwe Bolster..." Hoofdstuk 2

door hettie35

Klazienaveen 1930


Maar aan die ontdekkingen, dat onderzoeken van plassen, daar werd een
einde gemaakt door een galm, een ver geroep.
Een oudere vrouw wenkte de jongen. ,, Lelie, wat voer jij daar uit?". Z'n
Grobmoe kwam naderbij, ze zag hem bij het water staan. ,, Niet te dicht bij
jong, heb je me gehoord?".
Lelie dacht dat Grobmoe bang was voor het water, doch hij was nog jong en
wist nog niet veel. Later zou hij horen dat er al eerder in de familie
verdronken was.

,, Kom je in huus neem gelijk ook wat kloeten mee voor de kachel". Het veld
lag vol met kleine veenbrokken, daar maakten ze de klompkachel mee aan,
dat stookte gemakkelijk.
De jongen zocht wat bij elkaar, gooide een armvol in een kleine kruiwagen en
toog ermee over het pad, dat langs de wieke een wieke die weer uitliep in het
knaal. Daar waar het water kruisde, in die hoek, stond het huus.
Een oude schuur markeerde het zicht naar het veen, het veld dat zich gestaag
verwijderde, naar gelang het turfsteken vorderde.
Max, de hond, liep de jongen kwispelstaartend tegemoet. Het was een echt
vuilnisbakkenras, zwart en hoog op de poten, z'n lange staart krulde blijmoedig,
een zachaardige lobbes.

In de schuur kon je het zwien horen, het knorde en scheukte zich tegen het houten
schot. In het veld mekkerden twee sikken, die elk aan een lang stuk touw met een
pennen in de grond vastzaten.
Ja, het was een vredig landschap, het liep tegen de middag. Grobmoe was van van
het veld terug gekomen, ze hielp altijd een handje. Vele handen maakten het werk
lichter en de magen voller. Ze bakte 's middags altijd spekpannenkoeken.
Als ze dat klaar had, ging ze met een grote witte doek aan een stok naar buiten,
dan kon Groffa zien dat het etenstijd was.
Een horloge had geen van de keerls, Groffa ook niet, maar het witte laken aan de
stok en een knorrende maag zeiden heel veel.

Soms was Wilm, Lelie z'n broer, er ook bij, de grote broer die enige jaren ouder was.
Wilm was groot en sterk, z'n werk was platboomschuiten trekken, van dorp naar
dorp. Ze liepen dan soms met z'n vieren aan een lang touw waaraan borsthalsters
bevestigd waren, en trokken via het looppad het schip langzaam naar de plaats van
bestemming.
Die middag zaten ze met z'n vieren aan een rood geverfde tafel, het blad van de tafel
was met zeildoek geplakt en en bedrukt met kleine groene vierkantjes. Lelie volgde
vaak de vierkantjes, z'n ogen zochten het einde, dat ie nooit vond. Groffa slurpte z'n
koffie, de velletjes van de geitenmelk bleven in z'n grijze snor plakken.

Lelie kreeg de eerste pannenkoek, dat was niet de beste, maar met een beetje suiker
erover, wel lekker. ,,Niet teveel" zei Grobmoe, dat kan de bruune niet trekken.
De jongen hield van de oude mensen, al speelde achter in z'n hoofd een beeld van
een grote keerl die dreigde met een leren broekriem.
Maar hier was hij veilig, maar een schaduw van het bange gevoel bleef altijd.......!!

feedback van andere lezers

• manono
  De beschreven ruimte spreekt me zeer aan. Het harde werk komt sterk naar voren. Ik houd van de sfeer.
  
  Als je wil, kijk de zin van de twee sikken eens na. 'in de grond vastzaten' slaat in je zin op de twee geiten, terwijl het de pen is die in de grond vastzit.
  hettie35: Heb het veranderd je had gelijk 't zijn soms van die kleine dingen
  die ik dan over het hoofd zie, thanks
  
  groetjes Hettie
• Hoeselaar
  Ach wat kun jij ons heerlijk in die oude tijd terug brengen, en dat dat taaltje lekker luchtig geschreven
  
  Willy
  hettie35: Dank je wel Willy, groot compliment! Er vogt nog meer.
  
  Wens je een fijn weekend, groetjes Hettie
• silvia
  leest als een streekroman, voert me terug naar mijn jeugdjaren !
  graag gelezen Hettie, ook het eerste deel trouwens !
  groetjes
  hettie35: Dank je wel Silvia,
  groetjes Hettie
• Ghislaine
  Destijds werd gezag, eerbied en respect erin getimmerd. Gelukkig wordt het nu als kindermishandeling gezien. Maar of de toestanden erdoor verbeterd zijn, laat ik in het midden. Als je nu zou zeggen, dat bruintje het niet trekt, krijg je meteen een hoop gezeur, want alles moet en zal wijken voor onvoorstelbare wensen. Vroeger was het leven simpel en hard.
  hettie35: Dank je wel Ghislaine dat je langs kwam om te lezen,
  ik beschrijf hier de jeugdjaren van mijn vader, ja het leven was
  soms heel hard voor hem.
  tussen de turfstekers.
  
  groetjes Hettie