Volg ons op facebook
|
< terug
Brief aan de vader
Beste Cock,
Ik hoorde dat Maartje jou na drieentwintig jaar weer heeft ontmoet. Ik ben blij voor jullie beiden dat je nu met een vrouw bent, die je toestaat om een band met haar te hebben.
Ik hoop dat jullie gelukkig zullen zijn, maar heb nog steeds dezelfde vragen over hoe jij ons verliet. Ik hoop er nu, na achtentwintig jaar, achter te komen of mijn vermoedens van destijds daarover juist waren. De antwoorden, die alleen jij kunt geven, kunnen ons wellicht helpen eindelijk de weg naar elkaar terug te vinden.
Hoewel jullie Maartje voor Herta 's familie verborgen hielden hadden we in die twee en half jaar een rustige, regelmatige bezoekregeling weten te ontwikkelen. Jij hield van Maartje, had een hechte band met haar opgebouwd. Je trouwde en het bleek dat je daarbij niet met je kind wilde worden geconfronteerd. Na twee weken werd duidelijk, dat jouw huwelijk nog veel meer gevolgen voor ons had.
Je kwam Maartje volgens afspraak terugbrengen. De koffie stond klaar maar je leek zenuwachtig. Je bleef ook ongewoon lang hangen, draaide stijf op mijn blauwe bank en had kennelijk een probleem. Nadat ik Maartje voor haar middagdutje naar bed had gebracht zat je nog in mijn woonkamer. Ik kreeg even het vreemde idee dat je, nu je getrouwd was, eindelijk jouw relatieproblemen met me wilde delen. Na aandringen mijnerzijds schrok ik uiteraard toen je uitstootte, dat er nu nieuwe regels golden.
Er was niets mis met onze vertrouwde rustige routine en broodnuchter, dacht ik dat je een van je onbegrijpelijke grappen produceerde die ik vroeger al nooit begreep
1: We hebben in het vervolg twee minuten voor de overdracht.
2: Er wordt geen koffie meer gedronken.
"Waarom moet dat ineens anders? Het gaat toch altijd goed? Maartje is hier aan gewend, dat mogen we niet zomaar overhoop goo…," protesteerde ik, maar je viel me in de reden, alsof ik niet bestond. (Hij wil mij op de kast jagen, dit is niet serieus. Hij had altijd al een onbegrijpelijk soort flauwe humor).
3: Maartje staat klaar en ik moet haar zonder oponthoud mee kunnen nemen."
4: We praten niet meer met elkaar."
Je overviel me hier finaal mee, maar draaide resoluut een ingestudeerd eisenlijstje af, keek consequent langs mij heen. Hier had ik totaal niet op gerekend. Ik was perplex want dit was te idioot voor woorden.
(Natuurlijk gebeurt dit niet, zo maf kan het niet worden.)
Ik begon onzeker te lachen en dat viel niet zo best. Je klonk nog veel nadrukkelijker en je ogen schoten vuur.
(Ik word er zenuwachtig van. Hou hiermee op. Het is te absurd.)
5: Jij belt niet op
6: Jij schrijft geen brieven
7: Met Maartje langs komen is helemaal ten strengste verboden."
(Alsof ik daar nog zin in heb? Met dat mens die jou je dochter af wil pakken?)
Jij was nooit zo doortastend geweest en zweeg verder. De negatieve sfeer om je heen was afschuwelijk. Ik herinner me dat ik het ijskoud kreeg toen het tot me doordrong dat je deze nonsens verdorie nog echt meende ook. Ik had me erbij neergelegd dat Maartje jou niet vaker dan één keer per maand zag, maar een oorlogsverklaring na je huwelijk, had ik toch nooit van mijn leven voorzien.
(Wat wil ze nou nog meer? Ze heeft je klemvast in de tang, dus waar is ze dan nog bang voor? Ik hoop dat je ooit de eerlijkheid hebt, om Maartje te vertellen waarom dit zo moet.)
Je rekende ook weldegelijk op hardnekkig protest mijnerzijds, mokte alsof ik jou die stomme regels oplegde en keek voortdurend van me weg.
"We moeten kunnen overleggen. Het is ons kind en zonder heldere communicatie liggen misverstanden veel te snel op de loer, Cock," Ik was redelijk, overtuigend maar je speelde de dictator zonder mededogen of begrip.
(Jij hebt gesproken en het voetvolk, de oppositie heeft haar grote mond te houden?)
"Maartje is geen postpakketje, dat je zomaar heen en weer kunt schuiven! Je hebt het over een onschuldig kind. Ze is afhankelijk van ons en een ontspannen omgang tussen ons is hoogst noodzakelijk, een eerste vereiste. Ik ben er verantwoordelijk voor en wil haar veilig door de eerste jaren loodsen."
(Een halsstarrige onwillige hardhouten plank op mijn zorgvuldig bijeen gespaarde rookblauwe velourszachte nieuwe bank, waarmee ik absoluut geen verbinding krijg.)
"Wij moeten samen zorgen voor haar veiligheid en zelfvertrouwen, want dat moet ze via ons opbouwen. Ze ziet je al veel te weinig, dat is moeilijk genoeg voor zo'n wurmpie. Maak het alsjeblieft niet nog moeilijker!" Ook mijn bloedstollend smeken maakte jouw hart niet week. Je klemde je lippen op elkaar en weigerde mee te praten.
"Het gaat altijd in pais en vree, het is prima zo. Maartje is er aan gewend. Waarom moet dat in Godsnaam allemaal in één klap veranderen?" Hoe ik ook op je in praatte, de reden bleef onbesproken.
"Niets mee te maken, dit is hoe het in het vervolg gaat en daarmee basta!"
Ik kreeg het warm. Mijn hart raasde en ik hijgde, van verlammende machteloosheid
(Veilig binnen gehengeld kun je geen kant meer op?)
"Cock, laten we ontspannen en redelijk blijven. Maartje is dol op jou en jij op haar. Dat mag niet in gevaar komen. Ze is veel te jong voor abrupte onbegrijpelijke veranderingen. Dat tast haar veiligheid aan. Zo jong kan ze dit niet verwerken en…" ik legde het af tegen je hardnekkige harde kop.
(Zet Herta je echt zo onder druk? Gaat ze soms over lijken?)
"Herta en jij hebben ervoor gestudeerd. Jullie weten wat kinderen moeilijk opvoedbaar maakt. Gebruik die kennis dan in ieder geval voor je eigen kind! Alles wat Maartje nu meemaakt wordt haar blauwdruk. Daar moet ze het de rest van haar leven mee doen." Ik kletste tegen een onverzettelijke muur.
(Kan ik via je werk ook niet tot je doordringen?)
"Op het werk nemen jullie een half uur voor de overdracht, ons kind heeft daar minstens evenveel recht op."
Ik begon niet eens kwaad tegen je te schreeuwen zoals Herta had gedaan, maar je haalde je schouders op. Onderhand voelde ik me uitgegumd en mijn gezonde verstand hielp niets. Ik had geen been om op te staan.
Met bijeen geknepen knieën en lege blik bleef je onverbiddelijk in het niets kijken
"En als ze groter is? Hoe moet dat dan? De keuze van een school en zo? Dat kunnen we niet in één minuut overleggen. We moeten over belangrijke dingen kunnen praten."
"Houd er maar over op, het gaat zoals ik het zeg en niet anders!" was je laatste woord, stond wrokkig op en vertrok zonder te groeten, mij in paniek achterlatend. Het gevoel dat ik als moeder werd uitgerangeerd kneep mijn keel dicht, klemde mijn schouders op slot.
(Dit beschadigt ons meisje! Is het liefje bang dat ik je terug wil? Hoeft niet, ik ben klaar met jou. Dat ik haar methode verklap? Onnodig, je gelooft me toch niet.)
Frans Wittewaard van Stichting Jeugd en Gezin adviseerde: "Er is niets tegen beginnen Noor, liefde maakt blind. Het enige verstandige is, laat je niet in haar oorlog betrekken. In het belang van Maartje. Doe niets om hen tegen de haren in te strijken. Geen amok, ga er niet tegen in, zorg dat het rustig blijft. Misschien dat hij dan blijft komen."
Dus sprong ik over mijn eigen schaduw, hield ik me aan de stomme regels hoewel ik doodongerust was over het beeld dat we hiermee ons kind over ouders bijbrachten.
feedback van andere lezers- GoNo2
Zoals gewoonlijk hé?
Dora: Ja, onderwerp alleen zwaar, maar samen met gedicht, vult elkaar aan - manono
Heel graag gelezen, Dora!
Dora: Dank je, de antwoorden op hoe en waarom, gedichten en verhalen ongeveer gelijk op. - hettie35
Sluit vlekkeloos op je gedicht aan, hoe ver mag een mens gaan
met zijn kind? De naam vader niet waardig.
groetjes Hettie
Dora: Helemaal mee eens, maar wat als, het kind waanzinnig van hem houdt?
en het nog veel erger.... ( niet als cilffhanger bedoeld) - tessy
sommige mensen zouden geen kinderen mogen hebben.
Dora: Nee, maar, vergeeft het ze, ze weten niet beter...en zoals met de verspinterde spiegels, net als je denkt dat het niet erger kan,
|
