|
< terug
opiniestuk 4: Hij schiep de mens...en toen liep het fout
De sfeer draagt een symboliek die alle oorzaak is van mijn vrijheidsberoving! Ik wil heerlijk ravotten in de straten en bossen van onze buurt! Kwajongenstreken uithalen door "belletje trek" te spelen of gewoon een stevig partijtje voetballen!
Maar neen, elk mythisch verhaal dwingt me te gehoorzamen en uit volle borst mee te reciteren met de andere apostelen. Geschrift noch betekenis kan mij bekoren en in functie van wenselijke lichaamstaal playback ik fanatiek de liederen van mijn zwarte muziekgoden. Af en toe beleef ik het hoogtepunt van leedvermaak als een van ons het offer is van de dag. Voor elke verkeerde klemtoon of onzuivere uitspraak dient de apostel zijn vingertoppen tot borsthoogte te brengen, waarop de meester met een stok zijn ergernis kan uitlaten.
Volgens de geest van de tijd de enige manier om overtuiging en toewijding in je aders te krijgen en eerbied te ontwikkelen voor de almachtige, de barmhartige en de genadevolle.…
Niets is zo hemelsbreed te interpreteren en tegelijk zo verstikkend als de schijnbare dienaars van het heilige woord. Op de leest van de grondwet kan een samenleving gevormd en gehandhaafd worden door met geijkte maatstaven goed en kwaad te kunnen onderscheiden. Ook een oppermachtig orgaan maar één dat vrij is van ideologische en theologische invulling en waar elke burger, man en vrouw, naar eigen 'believen' aan kan refereren. Maar tot mijn grote ergernis zie ik nog steeds hoe bepaalde individuen, van ongeacht welke leeftijd, gekneld zitten tussen twee werelden. Innerlijk geworteld in het hier en nu, met dynamische cultuurstoffen, en toch in de ban van de zeer statische aard van het geloof.
Pleit ik voor het afschaffen van religieuze symbolen/uitingen in de openbare ruimte?
Ben ik tegen de vrijheid van godsdienstbeleving in een seculiere staat?
Is het geloof ondergeschikt aan de grondwet, de mensenrechten en de kinderrechten?
Beroepsmatig, en soms ook in de privé-sfeer, bestaat mijn taak eruit de integriteit van het kind zo optimaal mogelijk te beschermen tegen 'ongunstige' invloeden. Hierbij geldt de heilige regel het kind te benaderen in een onlosmakelijk verband met zijn achtergrond van ouders, familie, oorsprong … Geen enkele begeleiding maakt een kans als die relatie over het hoofd wordt gezien. Vooral omdat de waarden van loyaliteit en eer verankerd zitten in het kind.
Het is door zich in die context te verdiepen dat het kind gehoord en begrepen kan worden, alvorens te spreken van antwoorden of oplossingen. Zo voorkomt de begeleider interventies of ingrepen te doen die eerder schade berokkenen dan soelaas brengen. Denk maar aan zedendelicten of kindermishandelingen binnen een religieus praktiserend gezin. In welke mate komen die feiten aan het licht en op welke wijze wordt hier professioneel mee omgegaan?
Om het niet zo problematisch of schrijnend te stellen, vestig ik de aandacht op een meer herkenbare en op het eerste zicht onschuldige sfeer. Een ruimte waarin kinderen, op sociaal en cultureel vlak, van nature uit zijn op verkennen en ontdekken. Maar door religieus opgelegde begrenzingen een soort van gespleten persoonlijkheid ontwikkelen die bij hen een 'thuisloos' gevoel kan oproepen. Hier en daar wel voor een deel toegelaten maar nergens geheel zichzelf en aanvaard. In en om Vlaanderen zijn dergelijke belevingen schering en inslag, maar zelden of nooit grondig onderzocht om een 'genezingsproces' (emancipatie) op gang te zetten.
Is dit gegeven niet eigen aan de leefwereld van elk kind, ongeacht zijn cultuur of religie?
Heerst er tussen thuis en omgeving niet altijd een zekere kloof van onwetendheid?
En, houden kinderen in functie van bepaalde onderwerpen dit ook niet graag in stand?
Niets is zo onvermijdbaar als de impact van de (on)opzettelijke beïnvloeding. In de ontwikkeling van het kind sijpelen voortdurend nieuwe elementen in zijn persoonlijkheid waar hij zich niet meteen bewust van is. Denk maar aan zijn inzichten en kennis met betrekking tot mens en maatschappij, waarbij zijn opvattingen over taalbeheersing, klederdracht, seksualiteit, onderwijs, opvoeding, religie….één voor één gevormd worden.
Al wordt van thuis uit zo veel mogelijk gewerkt aan het conditioneren van het kind, de buitenwereld doet hetzelfde. Nu, het is in dit kader waar volgens mij het verschil ligt in de evolutie en beleving van het kind. Waarbinnen het kind de vrijheid dient te vinden/krijgen om die twee werelden te integreren in zijn persoonlijkheid, zonder één te verloochenen.
"Ik ben te eigenzinnig om zomaar alles te geloven, maar te bescheiden om niet te geloven."
Een citaat dat ik Tarik Fraihi hoorde gebruiken tijdens een debat om zich niet te laten strikken door de vraag of hij praktiserend of gematigd de islam belijdt.
Die filosofische reflectie wens ik alle kinderen mee te geven in hun zoektocht naar zichzelf.
Geschapen door de almachtige, de barmhartige en genadevolle impliceert ook te ontdekken wat het leven voor jezelf kan betekenen en niet omgekeerd. Dat vergissingen kunnen ontstaan zonder te vervallen in termen van belonen (het paradijs) en straffen (de hel). …
Als ouder van drie kinderen geloof ik heilig dat Hij, onze Vader, ál Zijn kinderen liefheeft.
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Een goed geformuleerd inzicht in wat ons geloof eigenlijk wel is en hoe het kind als zulk een eigen geloofwaardige identiteit kan ontwikkelen met betrekking tot ons of even welk geloof
Willy - hettie35
Het zou de hoeksteen van de maatschappij moeten
worden, helaas staan we er nog ver vanaf.
groetjes Hettie
|
