Volg ons op facebook
|
< terug
Kroonprins Le Roy (4)
Tijdens dansles werd Cock als door de bliksem getroffen.
Daar was zij, de voor hem bestemde Prinses. Ze was de zelfverzekerde 'Koningin van het Bal' en danste de sterren van de hemel. Sensationeel, oersterk en levenslustig strooide ze kwistig met haar charme. Het leek haar niet te boeien wat anderen van haar vonden. Ze genoot en de energie die tussen haar en haar danspartner fonkelde was voor iedereen zichtbaar. Alsof ze naakt rondflaneerde in het doorzichtige kanten kleed van schier ongrijpbaar plezier, haar privé geluk, dat ze met de hele wereld deelde. Schaamteloos bijna. En toch ook weer niet. De energie spatte van haar af en haar lichaam was tijdens het dansen in volkomen harmonie. Verleiderlijk, spannend Rumbawulps, of strak staccato in de Tango. Als de rode cape liet ze zich in De Paso Doble beheerst meevoeren, rondslingeren. Ze straalde als een ster. Zijn ster. Hoewel zeer zelfverzekerd, leek ze toch ook op een kinderlijke manier naïef. Niet van deze wereld, als een lichtend voorbeeld voor anderen, die zich verloren liepen in de wereld. Hij werd op een wonderlijke manier door haar eenvoud, maar tegelijkertijd complexe persoonlijkheid, wakker geschud en gemagnetiseerd. Menig meisje was jaloers op haar, maar zijzelf had dat kennelijk niet zo in de gaten, of het leek haar weinig te boeien. Ze danste zonder remmingen. UIteraard ging zijn fantasie met hem aan de haal want waarom zou ze hem ooit in haar wezen toelaten? HIj was immers gedoemd tot een leven lang straf. Weken achtereen nam hij zichzelf voor haar ten dans te vragen en durfde dan de hele avond niet. Tot hij op een keer zichzelf "vergat", in een dolle bui op haar afstapte en zonder mankeren liet ze zich in zijn armen meevoeren. Wonderlijk hoe zijn trillende lichaam ineens functioneerde alsof het niet strak stond van de zenuwen. Nog eens weken later was hij aan haar tintelende energie gewend. Hij zag wel dat ze met andere ogen naar die andere lange slungel keek, maar hij was er steeds meer van overtuigd, dat hij ook best een kans bij haar maakte......
Toen hij het haar vroeg, zei ze eenvoudig ja. Daar sprong zijn harde hart van open. Het gaf hem hoop en het gevoel dat niet alles verloren was. Na een vrije dansavond zaten ze dus samen in een etablissement aan de frisdrank. Nu had hij haar voor zichzelf alleen, hoefde haar niet met iedereen te delen......
Overmoedig biechtte hij, meteen bij hun eerste afspraakje, zijn voorspellende dromen op. Al zijn in de knoop gelopen gevoelens, maar ook de onbedwingbare woede, die hem vaak onverwacht overviel, legde hij aan haar voor. Alsof hij het voor haar had uitgetekend, zo duidelijk zag ze hoe eenzaam zijn leven was geweest en ze stelde hem gerust. Hij moest zich er niet voor schamen. Het was logisch dat hij in de war was geraakt. Woede en verdriet waren heel normale reacties, zei ze, en de dood neemt altijd heel veel energie mee. Het was goed dat hij er over kon praten met iemand die er verstand van had.
"Je moet er wel iets aan doen, anders kan het je de rest van je leven parten spelen. Al wat er van binnen bij je leeft kun je met een psycholoog bespreken." zei ze, alsof het de normaalste zaak was en Cock vond haar heel verstandig. Praten met een deskundige, een vreemde? Moest dat echt? Er was toch niemand die hem kon helpen.
"Zo iemand heeft ervoor gestudeerd om anderen te helpen met dergelijke dingen. Zij hebben er verstand van, ik niet." zei ze, maar Cock dacht dat zo iemand hem om zijn duivelse dromen zou veroordelen, hij was niet te genezen. Hij leverde zich aan haar uit terwijl zij zoiets niet van hem vroeg, er zich ook niet bewust van was. Hij wuifde het oude leven uit, want het was goed zo en ook dat ging aan haar voorbij. Zelf leefde zo niet.
Samen met haar ging hij verder, in haar kielzog vergat hij, verliefd en overmoedig, alles. Cocks minderwaardige verleden, het verdriet, de jaloezie, zijn woede en de hete seksuele dromen, alles verdronk in het moeras van de nieuwe gezamenlijke ervaringen. Het zakte zo diep weg dat hij niet eens meer wist wat er sluimerde aan de onzichtbare schaduwkant van zijn nieuwe leven. God liet hem begaan.
Bij het eerste bezoek aan zijn ouders verbood Cock haar ooit naar de foto op het dressoir te vragen en zijn meisje voelde hoe ongenaakbaar de dood in zijn ouderlijk huis rondwaarde. Het benauwde haar dat er aan het leven van de dode zoon geen enkele anekdote werd verspil, als had hij nooit bestaan.
De gelovige melancholieke ouders spraken nooit over Raoel, wat haar vreemd voorkwam, het leek een uitermate zware belasting voor de jonge vrouw die zelf gewend was alles te bespreken. Zij had het gevoel dat, met iedere verzwegen herinnering, niet alleen Raoel, maar alle betrokkenen keer op keer werden gedood. Hun illusies, dromen, toekomst leek vastgelast aan de onuitgesproken woorden. Het deed zeer dat ook zij, uit eerbied voor de levenden, de jonge jongen, genaamd Raoel, doder dan verongelukt moest doodzwijgen.
Omdat hij meteen zo makkelijk over zijn gevoelens had gepraat, verwachtte Noor, dat Cock en zijn ouders tijd nodig hadden om alles echt te verwerken en het jonge paar werd samen naast elkaar zelfstandig. Ze beleefden avonturen, maakten zich langzaam los van hun ouders en verkenden de wereld. Ze wilden beiden een groot gezin. omdat ze, ondanks dat ze een broer hadden gehad, zich alle twee in hun jeugd eenzaam hadden gevoeld. Na haar studie richtten ze zich in en trouwden. Ze zouden zeker, bewuster dan hun ouders, lang en gelukkig leven.
(wordt vervolgd: Kroningskinderen)
feedback van andere lezers- manono
Je voelt een spanning doorheen het hele stuk.
Dora: Hoop het zo te houden, want ja,.... het broeit nog steeds... - GoNo2
Knap!
Dora: Dank je wel... - hettie35
Het blijft trekken om te lezen,
groetjes Hettie
Dora: Vologens mij is dat een goed teken, toch? Dank je....
|
