naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Uitwaaien in glas

door Dora

Iris had een plan de campagne voor haar vrije dagen en ik houd wel van onverwachte cadeautjes. Ik "chauffeur" altijd, (ouderwets zonder Tom Cruise) en volg precies haar instructies op. Zo genieten we alle twee op onze eigen manier. Delfgauw is snel gevonden, leuke kamer al heet de B. and B. Uylenburg en daarna gaan we onmiddelloos uitwaaien aan zee. Kijkduin, here we come. We sjezen door haar jeugdsentiment (ze woonde als kind in Loosduinen) met tranen op de voorruit en geen zon te bekennen. De vlaggetjes kletteren als knetterend blik naast de onbewogen carrousel, de haringtent is al gesloten. Wel woedende wolken, wind die snijdend in het kwadraat horizontaal het strand leeg jaagt. De kou kruipt stekend straf door de mazen van mijn jas en binnen tien tellen hangt kippenvel hoogpolig aan mijn rug. Zelfs het zilt krijgt geen tijd mijn neus binnen te wringen. De grauwe onstuimige zee produceert drillende vuile slagroomvlokken, die mijn zwarte schoenen wit zullen uitvreten. We waaien stormachtig uit inderdaad, uit de sokken en zoeken snel een plek om op adem te komen. Mistroostig vinden de winkeliers er ook geen barst aan. (Gelukkig, het ligt niet aan ons, we stellen ons niet aan.)
Die avond eten we geweldig in het restaurantje bij onze Herberg. Plaatselijk gebakken mais- en volkorenbrood. Mij kan men na anderhalf uur wel naar huis rollen. Steengoed menu: plaatselijk rund en iets van het Lakos varken (uit de achterhoek, geloof ik). Op onze kamer roept TV West opgewekt: "Dit was de koudste dag in jaren" (hebben wij weer) en het digitale platte kijkvlak verandert af en toe in een memoriespel van blokjes. We schenken de sherry in kopjes en ronken ongestoord op de binnenveringsmatras. Iris klaagt nooit, maar ik weet dat ze nu lijdt.
"Al zou ik dertig kilo afvallen, dan nog prikt iedere veer persoonlijk onherroepelijk in mijn ronde zachte vlees en waait de wind dwars door de lakens." murmelt ze de volgende morgen voor zich heen, als ze zich moeizaam van haar bed wurmt. (Dus, hoe dat vandaag moet, met onze oude stramme lijven?)
Na een goed ontbijt gaan we opgetogen Den Haag veroveren. Slenteren door het luxe Noordeinde, kijken kunst door glazen ruiten. Enkel koekeloeren, de meeste kunsthandels zijn gesloten, dus op naar het gemeentemuseum. Gem. heeft de "knotse" David Bade met zijn Catch of the Day (was in Kunstuur op TV)Verderop staat Kandinski met de Blauwe Ruiters aangeplakt alsook iets over Haute Couture. (Zo hé poehéé, ga er maar aan staan, één dag is echt niet genoeg.) Die installaties van David geven me een humoristisch gevoel van vrijheid, lach ik in mijn vuistje om de verontwaardigde bezoekers, die kennelijk liever voor de oude Rembrandt staan te kwijlenballen. Ik voel me jong en ondernemend tussen zijn werk (vooral door de reacties van een paar uitgekakte jongeren die er niets mee kunnen). Mooi meegenomen opkikker en zijn schilderijen raken me ook. Ik leef!!!!

De volgende dag gaan we terug voor Kandinski van vlak voor de Eerste Wereld Oorlog. Wassilly snap ik nu veel beter met zijn blauwe makkers, maar die Oot Koetuur!!! Petje af, wat hebben ze dat FENOMENAAL uitgestald.
Dior heeft er een eigen zaal in stijl. Verderop staat het wit-grijze fluffie "vliegengordijn" tussen belangrijke andere ontwerpers "dolce" ycabana te wezen. (daadwerkelijk op een zinken dak terwijl de duiven koeren). Smullen we met gulzige blikken en een dubbele tong van genot. De jonge Nederlanders (we hebben uitzonderlijk goed en origineel talent in ons kikkerland) zijn in spannende spiegelkamers goed vertegenwoordigd. Plotseling lopen we langs oeroude prachtige authentieke Azia kleding in een machtig mooi ingerichte bruinte. Stilmakend relativerend.
In de volgende ruimte hangt de gehele geschiedenis van modemakend Nederland uitgestald aan elektriciteitspalen. (Goehoed gedaan, visie heeft de inrichter. ) Te veel moois voor één dag in het prachtige Gemeente Museum. De moeite meer dan waard, mensen, vooral als de herfst in Nederland de meimaand plat dalvert. Er is ook nog de ontwikkeling in het industriele denken, de bijpassende ontwerpen. De stijlkamers hebben eten en drinken als thema en het weelderige Delfts Blauw staat er uiteraard rijkelijk te kijk.

Daar zijn we echter haastig langsop gekacheld, want de grootste verrassing is voor mij glaskunst van Václav Cígler. en zijn leerlingen. Compleet overdonderd word ik. De collectie is bij wijze van uitzondering (om hem te eren, hij overleed in 2009) naar Nederland gehaald. Het boek erover: "Gedachten in glas" zegt alles, de foto's van het uitgestalde werk zijn kunst op zich. Die Slowaakse kunstenaars maakten al in 1929 magnifiek werk. Op slag geloof ik dat er niets meer aan kan worden toegevoegd. Wat een vakmanschap, gecombineerd met inzicht, visie, vorm, kleurgevoel.... Haute Glassifiction, zou ik het willen noemen.

We zijn uitgewaaid, dat wel, een paar minuutjes aan zee en de rest zijn we bestormd door cultuur van het zuiverste eau de vivre. Liters inspiratie van 95% schoonheidgehalte hebben we opgezogen.
Ik ben er nog stomdronken van.... zonder kater trouwens.

feedback van andere lezers

• hettie35
  Wat kun je weer prachtig vertellen, met een gezellige noot er tussen door, ik heb het graag gelezen, groetjes Hettie
  Dora: Dank je, nootjes vind ik onmisbaar, horen als krenten in de bol.....< : )))
• manono
  heel aantrekkelijk geschreven, Dora!
  Dora: Dank je, verandering van spijs doet eten, vind ik...