Volg ons op facebook
|
< terug
Hoera ik sta weer op mijn geboorte grond 2
Na een goede nachtrust en een stevig ontbijt splitsen we ons op, lief gaat een dag fietsen en ik
ga met mijn rollatortje op stap, gewapend met pen en papier verrekijker en natuurlijk mijn fototoestel!
Het weer is grandioos, de zon schijnt volop en een zacht briesje zorgt er net voor dat ik het niet te warm krijg om mijn onderneming te starten.
Doel is mijn rust te zoeken tussen de landerijen en stukken bospad. Lijkt misschien gemakkelijk
maar het valt niet mee om het stuur recht te houden bij de kuilen en hobbels. Na het eerste stuk te hebben gelopen besluit ik mijn eerste rust plek te nemen, en bij toeval ( al hoe wel ik niet zo geloof in toeval ) een kapelletje die tussen de bloeiende rodondendrons half verscholen staat. En zoals ik daar
dan zit met alleen ik de vogels en de flora kom ik een beetje tot rust. Maar ook in deze rust kom ik
mijzelf gigantisch tegen. Ik zou van alles kunnen zeggen maar weet dat elk antwoord ontbreekt,
dus doe ik het zwijgen er toe. De natuur heeft een enorme inpact op mij, die zo hevig wordt dat
ik het niet zo snel meer volgen kan. Enerzijds heeft het kapelletje mij niet geheel onberoerd gelaten,
anderzijds in de rust kwamen de vragen.
Vragen waar ik geen antwoordt op wist en het liefs ook snel weer diep wegstopte, ik zou mijn dag niet
laten verpesten door van alles over hoop te gaan halen in mijn brein.
Het papier bleef hier leeg en de pen ongebruikt de onrust nam in hevigheid toe, en ik, ik nam de benen niet willen zien of voelen. Daar ik genieten wilde ben ik verder gegaan en heb mijn verstand op nul gezet.
Het was prachtig, glooiende hellingen en verschillende velden volgden elkaar op en heel in de verte
de boerderijen met hun Twentse gevel tekens op het dak en rood witte luiken bij de ramen. De laag hangende strooien daken waren een genot om naar te kijken. En ondertussen de geur van het
vers gemaaide gras ruikend. En van de velden weg kwam ik op een mooi bospad, mijn benen hadden
ondertussen wel weer even rust verdiend en tja aangezien ik altijd mijn rijdende stoeltje bij me heb
had ik snel een heerlijk stekkie onder de grote sparrenbomen. Pen en papier erbij gepakt en
een poging om gedachten en indrukken op papier te zetten. Maar al wat er kwam, geen woord, zelfs geen letter kwam omhoog borrelen. En toch, mijn hoofd stroomde leeg, zomaar ineens en zeer voelbaar. Het enigste wat ik deed was zitten en rondkijken naar al het moois zo om mij heen.
Het enigste geluid wat ik hoorde was ritselen van struikgewas en een specht die ijverig aan het
kloppen was. In de verte een paar houtduiven en verder stilte, een immense grote stilte die ik
opzoog of mijn leven er van af hing, dit alles ging onbewust en zonder enige controle.
Bijna een half uur heb ik daar gezeten en was mijn oude ik aan het weg stromen zonder dat ik er enige erg in had wat er gebeurde. Het grootse wonder was dan ook nog dat ik geen besef had van enige pijn of ongemak. Alleen de ruisende bomen waren mijn energie bronnen. En ineens kon ik schrijven als ware mijn hand gestuurd werd om op te schrijven over alles wat ik voelde en zag rond om mij heen.
( Wordt vervolgt )
feedback van andere lezers- Dora
Ik ben met je meegelopen, lijkt me inderdaad een hele opgave met die rollater, dacht ik. Ik zag hoe je langs en over hobbels laveerde.
Ja, daar zat ik bij je in (dat, die?) kapelletje.....Dacht laat komen, niet weglopen... vond je antwoord (t) maar je wilde nog niet... en ziet
Wonderen zijn de wereld niet uit, nam de natuur buiten jouw natuur binnen even over, liepen je zorgen in de aarde weg.......zomaar
(alleen weet ik niet of "enigste" nu wel of niet kan...)
hettie35: Dank je wel Dora voor het meelopen,
groetjes Hettie - manono
Een kapelletje heeft toch altijd iets, vind ik, en dan het kloppen van een specht, de stilte, de strooien daken van de boerderijen, ja, ja, Hettie, jij hebt in een paradijsje vertoefd!
In zo'n situatie zou ik ook niet veel op papier krijgen.
Heel graag gelezen!
hettie35: Dank je Christel in dit paradijsje heb ik mijn jeugd doorgebracht,
hoe ouder je wordt hoe meer je gaat ontdekken.
groetjes Hettie - GoNo2
Voor mij was het een mooie wandeling...
hettie35: Daar ben ik blij om, fijn dat je er even was,
groetjes Hettie - tessy
Ik ben ook fijn meegewandeld, heerlijk hoe je alles beschrijft Hettie.
Kijk reeds uit naar meer :-)
hettie35: Dank je Tessy, gezellig dat je erbij komt voor mij was die wandeling erg de moeite waard.
liefs Hettie
|
