Volg ons op facebook
|
< terug
Koninklijke Zegen (2)
Cock gleed inderdaad gladjes zoet door de eerste tien minuten van de kennismaking met haar familie heen.
Magda Lena schatte de stemmen van het thuiskoor prima in, zette de sopranen en tenoren met gemak exact op de juiste plek. Haar partituur wees de weg en zo zong iedereen binnen tien minuten het harmonieuze lied van welbehagen. Dat kon je wel aan Magda Lena overlaten, zag Cock, zij had dit prima in de hand, en werd rustig. Haar ouders en vriendinnen keurden hem, en hij was doorzichtig als glas. Het vonnis kwam snel, als dominostenen in een perfect neergezet kinderspel. Men viel één voor één als een blok voor de verlegen Cock, een aardige vrijgezelle jongen. Een meegaande tegenpool, die de snelle Magda Lena wel wat af zou remmen. Pappa glimlachte tevreden, al schuurde er gaandeweg de dag bij haar moeder, ergens in een diep ver weggestopt weten, een vreemd zandkorreltje mee. Lastig niet te traceren kraste het, heel af en toe. Niet voortdurend, nee, net als ze besloot dat ze het zich verbeeldde, zette het ergens iets in haar dwars. Een dissonantje, niet noemenswaardig bijna, dat ook hardnekkig ongrijpbaar bleef. Waarom was haar jongste zo, ja, eh, overdreven zelfverzekerd? Een beetje druk regelde ze de sfeer, maar het ontroerde haar ook hoe Cock wel eens verlegen wegkeek. Verliefd, totaal overgeleverd, concludeerde ze. (Dus dat blindevinkt straks wel ontspannen in rustiger vaarwater.) Ze besloot niet te voorbarig te blijven zoeken naar dat ene puntje, het zou zich in de toekomst vanzelf wel openbaren.
Het was allemaal wel heel erg snel gegaan. Overrompeld waren Cocks ouders geconfronteerd met gevoelens die al twaalf jaar angstvallig begraven lagen. De dood van Raoul stond midden in hun kamer toen Cocks dochter geboren werd. Maartje betekende zoveel meer dan een eerste kleinkind, ze zou hun geschiedenis veranderen. Ze droomden reeds ver vooruit, hoe ze deze keer niets meer als vanzelfsprekend zouden nemen, genieten van elke minuut met haar. Het was al veel te lang geleden dat ze haar zagen en in de afgelopen zes weken hadden ze zich bezorg afgevraagd wat er gaande was, achter hun rug. Hoe moest dat nu verder met Noor? Zouden ze, en hoe dan, nog met haar om kunnen gaan? Cock wuifde hun zorgen daarover makkelijk weg, ze moesten niet zeuren, dat kwam later allemaal goed. Als ze hun zoon belden leek hij zo doortastend volwassen ineens, zo zeker van zijn zaak.
Meteen toen het jonge stel over de drempel stapte waren ze gerustgesteld. Cock' s ogen straalden en ze waren opgetogen toen ze zagen dat hij helemaal was opgebloeid. Sinds de dood van hun jongste zoon had hij niet meer zo gelukzalig op hun bank gezeten. Magda Lena, in vol glorie, stal onmiddellijk vaders hart. Haar bijna turkooise ogen hadden net dat vleugje blauw van waterkou, zag hij. Dat maakt haar zo koninklijk, schoot het door hem heen, terwijl hij zijn ogen goed de kost gaf. Haar figuur, nou ja, het was een ware lust voor zijn oog. Toen Magda zag dat Cocks vader ongeremd haar lichaam bestudeerde, wist dat ze zich over hem geen zorgen hoefde maken. De kennismaking liep dan ook van een leien dakje en zijn ouders waren God dankbaar, zeiden ze. Dominee had hen geraden zich aan de ontwikikelingen over te geven. Alles kwam goed, wisten ze, hangend aan de troost van hun geloof. (dominee vond de nieuwe vriendin vrij logisch gezien de klipgelopen huwelijkboot) Ze sloten binnen een half uur zijn nieuwe lief in hun hart, als ware zij de verloren dochter. Modern flexibel gunden zij hun Kroonprins het geluk, zagen zijn ontrouw grootmoedig over het hoofd. Magda toonde welopgevoede interesse, was op de juiste momenten verlegen en zo anders dan Noor, die ze al negen jaar kenden. Deze vrouw was minder doortastend, veel voorkomender en prikte niet door hun pijn, zoals Noor dat kon. Na het warme eten konden zijn ouders het niet langer uitstellen, vroegen hen hoe het verder moest in verband met Maartje, ze verlangden zo naar haar.
Het ergerde Cock, dit gezijk wilde hij niet, mocht de dag niet beinvloeden en Magda zei niets.
"En Noor, hoe is het met haar? Dat je dat ze..eh" Cock keek donker, gebaarde dat ze op moest houden.
"Ze is de moeder van ons kleinkind. Kunnen wij? Moeten wij met Noor overleggen of regel jij het dat we Maartje snel eens kunnen zien?" Hun zoon haalde zijn schouders op, zei kortaf dat het er nu niets toe deed. Voor het eerst trok een draad om moeders hart. (Heer, oh nee, niet nog eens door de hel.) Een klein schokje, even, het voelde alarmerend. Ze wilde, mocht niets plaatsen, moest het vergeten en haar onderlip onder controle krijgen.
Magda zag haar emotie wel, maar bleef op de vlakte. (dit is iets tussen ouders en zoon).
Hoewel ma de stemming niet wilde verpesten, voelde ze zich te afgescheept, moest zekerheid, (nee, nee Heer, ik wil mijn kleinkind niet kwijt. Hoe moet, wie zal, oh nee...)
"Wat vindt Noor ervan?" vroeg ze wat voorzichtiger. Cock, woedend van slag, keek mokkend weg.
(Echt weer iets voor mijn ingetrutte moeder, om de fijne dag naar de kloten te helpen. Bah, zich over niets druk te maken. Gatverdamme, kan ze nou nooit eens meeleven met mijn euforie. Noor, Noor, dat wijf heeft hier niets meer te zoeken, hangt donkere wolken boven mijn glorie.) Magda Lena wachtte af, van dit orkest had ze geen verstand en ze wilde niet meteen de eerste keer te bepalend overkomen. Zijn ouders zwegen, wilden niets verliezen aan een ruzie. Ze hadden hun enig overgebleven nazaat nimmer doortastend de wet voorgeschreven, sinds de dood van Raoul alle regels in de omgang had bepaald. Droegen hem op handen, zonder resultaat.
De kamer raakte bezwangerd. Dreigend kookte onderhuidse intimiderende onrust, bij alle vier de mensen. Ze waren zich zeer bewust van hun eigen zwaarbeladen angsten, die zeer uiteenlopende reden hadden en de oorverdovende stilte was om te snijden. Alles leek vermorzeld, verprutst, onherstelbaar naar de knoppen. Totdat Magda Lena, toch veruit de jongste, de beste uitweg uit dit hoolhof gevonden had en te hulp schoot, het eenvoudig over nam. Kalm zei ze, dat ze er over zouden denken.
"Maakt u zich geen zorgen, we komen er wel uit." Ze sprak met zachte autoriteit en zekerheid.
"Ach kindje, zeg maar je en jij tegen ons, dat afstandelijke is niet nodig. We zullen het in de toekomst best samen kunnen vinden." hielp vader de stemming mee op pijl en Magda wist dat ze de situatie had gered. Toen ze weg waren vond vader dat zijn vrouw zich niet zo aan moest stellen, dat met Maartje kwam wel goed. Magda Lena had immers alles onder controle, ze zou hun zoon wel helpen.
feedback van andere lezers- GoNo2
Goed geschreven!
Dora: Dank je wel, de boerin dorst voort...ploegt en zaait, streelt en aait. - manono
Heel graag gelezen, Dora.
Fijne ontleding van een familiesituatie die helaas vaak voorkomt.
Dora: Dank je, lijkt me voor alle partijen toch spannend, zo... - Ghislaine
So to the point de samenhang van relaties neergezet. Heerlijk je schrijfstijl.
Dora: Dank je wel, met het vorderen der jaren veel vergaren. - tessy
Inderdaad Dora wat mijn voorgangers zeggen klopt helemaal.
De personages zijn zeer goed beschreven, ik kan ze in de ogen kijken.
Dora: Fijn, ik hoop dat ik je in te toekomst met de spanning mee kan laten golven
|
