Volg ons op facebook
|
< terug
Duvel en de grote hoop (1)
Wie goed doet goed ontmoet….
De duvel scheit echter altijd wel op de grote hoop merkte ik, toen ik bij mijn scheiding toch (op zijn zachts gezegd) drie keer aan het kortste eindje trok. Ik had een rein geweten, een onbetaalbaar grootgoed.
Jaloers ben ik niet van aard. Ik kreeg die eigenschap niet mee, maar ik voel ook wel eens een steeknaaldje hoor, ben tenslotte maar een mens…vaak rigoureus genaaid, vandaar....
Vlak na mijn scheiding maakte ik een levenslijstje waarop stond wat ik met de rest mijn leven wilde. (Maak je dromen waar, ga er 100% voor dan zal zeker een deel ervan slagen.) Wat ik meteen kon doen pakte ik aan. De rest moest wachten tot ik er de kans voor kreeg, mijn kind wat groter was bijvoorbeeld.
Er stonden essentiële dingen op voor een succesvolle realiteit, maar ook allerlei creatiefs, dat me gelukkig zou maken. Als ik van de ander hield als van mezelf, kon er weinig misgaan, en ik volgde het motto: Wees eerlijk, niet gemakzuchtig, geef nooit op voordat je zeker weet dat je er ALLES aan hebt gedaan, dan blijf je niet met een schuldgevoel zitten. Ik had op die manier 25 Jaar lang een levenslustig prima leven. Mijn moedertaak zat er op, nu kon ik de balans wel opmaken. Nog steeds had ik een schoon geweten.
Moederen was, ondanks mijn mateloze inzet echter jammerlijk mislukt. Al die oude idealen waren opgelost. En passant had ik gelukkig wel veel van mijn lijstje, al dan niet met succes, gedaan. Een paar relaties geprobeerd en er veel van over mezelf geleerd. Gezongen, semi-professioneel toneelgespeeld en gedanst. Gitaar leren spelen, lesgegeven en een rijk sociaal leven opgebouwd. Mijn ouders waren gestorven, ik had goed en liefdevol afscheid van hen kunnen nemen. Zelfs van mijn moeder, poehee. Nu moest ik ook van mijn middelbaar een succes maken. Er stond nog wat open op mijn lijstje: één boek (en een aantal prentenboeken) uitgeven plus een deel van mijn leven aan het Goede Doel besteden.......
Dat laatste diende zich als vanzelf aan. Het was of God het me zelf op een presenteer blaadje aanreikte. Ik diende het wel geheel en al alleen te doen….maar wie risico's schuwt stampt nooit iets nieuws uit de grond.
Daar ging ik dan, op de bonnefooi maar weer voor 100%.
("Hagelwit en thuis" beschrijft de aankomst op Bole Airport)
Ik was in Ethiopië meteen ontiegelijk gelukkig. Mijn hart bloeide er op en weer open. Het vergt veel aanpassingsvermogen van een westerling. De armoe is niet te beschrijven. Leven tussen en met mensen, die echt totaal niets hebben. Geen enkel toekomstperspectief ook. Het betekent dat je je hoofd erbij moet houden. Je helpt hen niet door (als een kip zonder kop) met geld te strooien. Het project, dat na een half jaar vorm vond (in samenwerking met de NGO waar ik vrijwillig werkte) was door de situatie ingegeven. Kreeg als vanzelf vorm, groeide uit tot hoopvolle proporties. Het had beslist grote kans van slagen.
Terug in Nederland vond ik inderdaad snel een aantal mensen die er achter stonden. Ze beloofden tijdens mijn volgende verblijf een stichting op te zetten om geld ervoor in te zamelen. Juist een stichting voor het goede doel dient eerlijk opgezet, zodat er niemand met het geld aan de haal kan.
Anderhalf jaar werk, vertrouwen winnen, relaties aanknopen, meedenken, deelgenoot worden van die Ethiopische NGO, dwars door Addis twintig kilo van mijn toch iets te vette lijf aflopen …Ik had inmiddels al een Nederlandse grote instantie weten te enthousiasmeren. Zij zouden het steunen. Alles liep op rolletjes.
Wat een glansrijk levensdoel en dit mes sneed aan alle positieve kanten…(God wees me de goede weg, ik heb niet voor niets dit risico gelopen, al mijn eigen geld er aan besteed.) Addis kende ik als mijn broekzak.
Ik hoefde alleen maar terug naar Nederland te komen om de donaties, die men aan de stichting had gedaan, op te halen. Kon daarna met volle kracht vooruit om het project daadwerkelijk van de grond te tillen…Gozallemachtig, wat verging mijn wereld toen met een gigantische oerknal. Alles denderde als een kaartenhuis in elkaar en ik dacht dat ik gek werd. Bleek binnen drie weken dat mijn harde werken, onbaatzuchtige onverdeelde inzet voor niets was geweest. Dit hete mes sneed ineens heel negatief aan tien kanten als door zachte boter. Verpulverd waren alle mooie plannen. Over uit, sluiten. Na een kwart eeuw positief doorzetten, niet zeuren was ik toch gevloerd. De secretaresse van de stichting kende ik al elf jaar. We hadden samen van alles beleefd: China, Canada, Turkije, kringloopschooitochten, veilingen. Ze had mijn moeders dood meegemaakt, we waren intiem. Het was toch logisch dat ik haar vertrouwde. Twee maanden daarvoor was ze nog samen met Iris (mijn beste vriendin) ter plekke komen kijken. Had die rondreis met ons door het land gemaakt en ze had niets allarmerends door laten schemeren.....Maar ik zag het wel meteen. Er klopte iets niet. De voorzitter had (via de statuten) van het goede doel een persoonlijk graaisnaaiproject maken. Daarmee was het project in Ethiopië totaal waardeloos. Werd er ook nog beweerd dat het mijn schuld was.
(Hoezo halve gare garnalen, ik kan niet vanaf de andere kant van de wereld deze vuile streken op mijn geweten hebben. Ik ben alleen maar de boodschapper van het slechte bericht.)
Mijn nieuwe "kind" en levensdoel was geroofd, niet meer terug te draaien ook.
( wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- manono
Ik kan wel volgen, Dora, maar de tekst hangt wat los aan elkaar, als ik dat mag opmerken. Eerst over jaloersheid, dan is er een persoon die iemand een loer heeft gedraaid maar hoe dat in elkaar zit...? En dan gaat het over Satan, het kwaad in de wereld... met tussenin de Lotto...
Waar staan de asterixjes voor? Ik begrijp de woorden die er voor staan ook niet.
Dora: Oke ik ga er nog eens naar kijken, als je het los zand vind dan is het een rommeltje dus...ik weet uiteraard zelf wel hoe het in elkaar zit, maar daar hebben de lezers niet aan, haha Dank je zeer, - killea
Dora I found your story very interesting and look forward to the next part. Cannot comment on 'rommeltje', my dutch writing is almost non existent, although I speak, read and understand well.
Also I do not have the time to read the stories as well as the poetry, but will be reading you..
xxx
j
Dora: What a compliment, you followed my story...Thank you so verry. - tessy
Ik had dit eerste deel wel gelezen hoor, maar geen commentaar gegeven omdat ik dacht dat je het ging herwerken, maar ik vind het goed !!!!
Dora: Goh wat leuk, (ik dacht, is deel twee te snappen als je het eerste niet kent) Maar nu snap ik het. Dank je dat je mij leest....en je feedback op deel 2 sprak al boekdelen..., fijn...
|
