Volg ons op facebook
|
< terug
Drionidias bij de kudde
Vandaag treffen we elkaar op de hei, hebben niets afgesproken maar hij weet mij daar. Door prachtig rustweer wandelen we zonder ons lichaam te dragen, overgaan voetafdrukloos een stil zandpad, lossen op in weidsheid en pittiggeuren van natuurlijk ongerept, zuiver als een pasgeboren baby die oerenergie deelt. Oude onschuld speelt ronddollen, vangt naar elkaar, komt als huppelkleuters met ons mee.
"Het is hier nog zo mooi, Drio, maar wat denk jij? Draait de wereld werkelijk om de duit en de fluit?"
"Dora toch, pollestekelkopske, dat is al bijna een halve eeuw geleden. Hoe komt dat nu zo lichtzinnig boven drijven?" blijft hij plaaggeestig. Mijn Driadonis dovenetelt graag prikstekelkruid.
"Weet je best, schavuit, dat zei mijn vader en ach ja, ma voelde zich natuurlijk persoonlijk aangesproken. Hij had de gave ook en meestal oogstte pa daarvoor mijn moeders minachting. Rake oneliners vond ze verdacht, alsof hij aan uitlokking deed, maar hij keek er toen zo verdrietig bij." Op zo'n moment verstraalden ze teleurgesteld ieder hun eigen eenzame onbereikbaarheid. De beeldschone man naast me schudt, bijna onzichtbaar, zijn wijze mooi in oliekleuren gebeeldhouwde zachthoofd, vergeeft het hen zoals ik deed. Zo moeilijk voor te stellen dat mijn ouders, twee eerlijke geliefden, zo nabij in elkaar verdwaald liepen.
"Die zin zette me aan het denken. Nu geloof ik na 45 jaar, dat pa gelijk had. We laten ons duivelse oren aan aaien. Politiek, geld, macht, doet lozelust af en toe ook nog een gelulhannest duit in het zakje."
Drio glimlacht om mijn niet mis te verstane grapje, weet ook, mannelijke fallusdrang doet liefde tekort.
"Dro serieus, er is een ongezonde homogeniteit onder het volk, ik denk dat men aan de verkeerde illusies hecht. Oplossingen zoekt voor stand de pede ad hoc-problemen, keurig gedegen de steeds nieuwe wonden verbindt maar de etterende oorzaak laat men ongemoeid, doorwoekeren als een kankerend gezwel."
"Een vrouw als jij is ongewenst, liefste. Destijds stond het volk, hoogst beschaafd maar ook de beestachtige ploerten, in lange rijen te wachten. Ze hadden er dagen voor over, te voet, paard, draagstoel of ezel opdat je hen in een privé audientie kon ontvangen. Allemaal wilden ze jou hun probleem voorleggen, en vertrouwden blindelings je raad. Zelfs van buiten de landsgrenzen kwam men en je was bekend over de wereld. Mond op mond maakte men je oppermachtig en dat nekt je nu. Men hoort niet, ze zijn bang van je. Je moeder was al bang, lang voordat ze je baarde, mijn arme lief." Ik weet het nog te goed, koud bloed en wijdvel bekruipt nu mijn dunne huid.
Hij grijpt mijn hand, straalt verzachtend gouden troostkracht naar de pijn van mijn vroege aardherinnering.
"Ik krijg het zo koud hier, liefste, in die ik-voor-mij-en-God-voor-ons allen mentaliteit. Het is alsof men met zijn allen lijdt aan een gigantisch chronisch minderwaardigheidscomplex. Of de mensen langzamerhand verklonterd zijn in een dikke starre vastgekookte brei van slome lusteloze mistroostigheid." Drio knikt, wijst me op de tevreden kudde schapen. Er klinkt weinig geblaat, er dreigt geen onweer of ander natuurongemak. De herder, omzweefd door een immens auro in prachtkleuren, is gekleed in beige eerlijkjute, heeft een klein knapzakje op zijn rug, het eten voor die dag. In zachtmoedigheid leidt hij zijn kudde, hitst niet op want hij behaagt het gewoonverloop van de langdag. Zijn speelse hond kent zijn herderstaak, bewaakt de grazende meute. Zodra er een jongelinkske te ver afdwaalt haalt hij het lam met een liefblafje plus kwispelstaartje terug. Dieren kennen elkaars taal en de dag houdt ook van hen. Mijn Drionidias spreekt nimmer hard, beschuldigend of oordelend.
"Men leeft in de mythe: machteloos laat maar, wat kunnen we tegen die overmacht beginnen en dat collectieve fatalisme lijmt hun onvrede en vooruitgang vast op de cementblokken van hun huizen. Daarbinnen creëert men virtuele kladblogs. Schouwvensters waardoor men illusies van succes aan de buitenwereld toont." Hij bespreekt precies wat mij zo verontrust, dat maakt me blij: "Maar Driodi, in werkelijkheid is men bang zichzelf te laten zien, laat staan elkaar te delen. Wantrouwen heeft hen in de greep. Er zijn er die zich zelfs een verzonnen dentiteit verschaffen. Men denkt dat ze daarmee hun eigen vrijheid scheppen, hebben niet in de gaten hoe ze zich juist daardoor gevangen zetten in de megabites van de virtuele wereld." ben ik onverbeterlijk aards opgewonden standje. Het ligt voor ons zo voor de hand dat het op deze manier mis zal gaan. Drionidias gebaart dat we een heuveltje zullen innemen om de kudde in de verte te observeren.
"Dat komt, liefste Vil, omdat nog maar weinigen geloven in hun eigen krachtige identiteit. Men voelt zich snel te kort schieten omdat men zich aan elkaar vergelijkt. Als is het leven een wedstrijd van beter, meer en mooier moeten wezen. Het is als met het Gouden Kalf, maar men ziet de metaforen niet. Men vecht hun gelijk uit over de verhalen die bedoeld zijn om ze in alle rust te laten bezinken. Men zoekt groepen om zich sterk in te voelen, ziet niet meer dat ze allemaal ook als individu iets machtigs te zeggen hebben. Ziet…" wijst hij naar de schapen.
"Wit, crème, gespikkeld, af en toe een bruine. Sommige hebben een rode vlek op hun rug, anderen een groene en die man, die vrouw, daar is er ook één met een donker staartstukje." Drio kijkt er tevreden naar en ik zie ook die zeer nette heer. Hij wandelt naast een nogal chique dame. We kijken naar de jij, u en ik, die de kudde maken. Mijn liefste weet dat ik denk aan de gemêleerde, zwarte schapen, die in de wedloop daarbuiten worden bespot, gehoond en uitgerangeerd. "Villeke, dat komt omdat men niet graag iets van hen leert. Men loopt liever samen, gebogen sjokkend als een grote logge buitenaardse slogger, uitgekruierde drakenluiaard. Geleid door een Spillebeen die woest zwaait met zijn scepter. Zijn koningsstaf heeft meer weg van een takkenbos, is zo anders dan ons simpelrustig herderke met zijn zelfgesneden staf." Wat houd ik van deze goddelijke zuivermens en hij kust mijn wang voorzichtig, die tintelt van meegegeven liefde. Hij deelt zijn groengeurige appel, die zich sappig, hardzuur met een krek knapje weg laat happen.
"Ja, Drio, er zwaait daar een schreeuwlelijk Gerritje op zoetelieve beloftesokken. Wie niet met zijn kudde meeblaat wordt door de hoogmoedhark intimiderend bang gemaakt. Terwijl de angst die mekkert nou juist de slechtste raadgever is." We zijn zo vredig, zonder schuldgevoel en het zonnetje brandt niet te fel door mijn huid.
"In het volk sluimeren veel vermoeide verdwaalden, die inmiddels de grote gemene deler vormen. Men weet niet meer dat als er één radertje uitvalt de hele burgerlijke staartklok van de samenleving stil gaat staan. Ze zijn uitgeblust van het harde rennen om elkaar bij te kunnen benen. Anders zijn is eng, niet meegaand en makgewillig. Men ziet de noodzaak ook niet van kunstenaars, muziekmakers en dansers. De massa is geburnout, een warme klont van gemummificeerde idividuele vormen. Tolerante-laat-over-je-lopen wezens, die hun denken het liefst laagpittig spaarbranden. Ze zijn elkaars spiegels, waarin ze niet durven te kijken. Ontmoedigd hangen ze vaak met zandoogskes op de bank voor de grote fopkijkbuis en laten realiteiten binnen. vreedheden, oorlog en bloed, zonder de boodschap erin te zien. Het behelst te enge grofwaarheden. Visionairs zijn weer roepende in de woestijn en juist jij, die de levenskunst in alle facetten beheerst, zult er in dit leven mee moeten leren omgaan. Jij zult je nooit gehoord en gezien weten, anders dan weggevaagd zodra jij je unieke hoofd boven het maaiveld uitsteekt." Ik ben niet mooi in klassieke zin, weet dat hij gelijk heeft. Hoe jammer is het dat ik zo weinig uit kan richten met mijn toverpoeders, de inzichten die kristal zouden fonkelen zodra.... maar er is nog geen ellende genoeg.
"Men zou angst juist vanuit moed en improvisatielust moeten durven bekijken, maar zelfs daarvoor is men te moegestreden na die tweede grote oorlog. De welvaart deed hen ongezien de das om."
"Veranderingen roepen altijd weerstand op, "mijmert ook Drio voor zich heen, ik knik automatisch.
"Het moet sneller, oh-wat-is-het-allemaal-geweldig-prikkelend en leukspannend. Die verontzorgde maatschappij heeft hen al een tijd geleden ingehaald, zichzelf een loer gedraaid. Men wil er nog niet aan." Drionidias staat op. Met een vrolijk zwiepje gooien we de de appelkerntjes weg waar een vogel zich meteen over ontfermt. We gaan terug naar de plek waar we elkaar troffen. Ik ben wat vrolijker, maar antwoorden of oplossingen weet ik niet…men gelooft niet meer in Orakels. Drio en ik verenigen ons opgewonden door dwars door elkaars energie te zweven en hij geeft me warmsterke moed mee als hij fluistert dat ik erover schrijven moet.
Ineens zit ik weer in mijn woonkamer op de bank, de TeVe staat nog aan.
Ziet! Die reclame!!! (Slimme lieden die reclamebedenkers.) Het lijkt alsof we van grote hoogte op een wuivend korenveld neerkijken. Zodra er wordt ingezoomd blijkt dat het een drogbeeld is, want in werkelijkheid is het een massa van allemaal verschillende individuen. Duizend naakte mensen maken tegelijk, als in een prachtballet, dezelfde beweging. Ze openen hun gekruisde armen en kijken als in een sluitertijd ineens omhoog, recht in de camera. Het gaat over een crème, huidverzorgingsproduct.
(Niemand ziet de overeenkomst…men wordt als kleine schilfertjes getoond, de huid, poriën en vel, flexibel, dus dat verzorg men dan toch wel!) denk ik dat Drio me insluifstert en hij neemt me nog even in een warme omhelzing…gewoon bij mezelf op de moderne strakke turkooise bank...
Voor vandaag is er voldoende gemediteerd.
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Soms gebeuren er toch nog wonderen als met over een soort van improvisatietalent beschikt; heb jij ook zo een gloeiende hekel aan al die reclame op TV ?
Willy
Dora: Ja, af en toe zitten er wel prachtige kunstige vondsten en metaforen tussen. Uiteindelijk is het een grote manipuleertruuk om ons onnodige onzin te laten consumeren - manono
Wat beschrijf je op originele wijze de jachtige, zichzelf voorbij lopende maatschappij.
In een zeer cynische bui denk ik vaak dat het misschien maar goed is dat de massa gemend wordt door het consumeren, soepele arbeidsuren, ontslagen, werk zoeken, crèche zoeken enz.
Beter dan gemend te worden door één persoon of één rigide regime met een strakke ideologie (Noord-Korea bv).
Dat de massa dient gemend te worden, lijdt geen twijfel. Hun onzekerheid en oerangst vraagt er telkens om.
Stof tot nadenken.
Jouw Drionidas is een schat. Verlies hem niet uit het oog. Hoe oud is hij eigenlijk? Ik heb de indruk dat ie vrij nieuw is. Nu heb je dialoog, dat is een wereld van verschil met vorige schrijfsels.
Wanneer dook hij voor de eerste keer op? Zat hij verscholen in oudere schrijfsels?
Dora: Ja een schat in mijn Drio, al eeuwen ook.
Heb voor je vragen even aan je gemaild... Dank weer voor het lezen.... - Mephistopheles
Dat consumeren geeft de mensheid iets te doen, velen die het nodig hebben bij gebrek aan betere vrijetijdsbesteding. Zij die wel weten wat met zichzelf aan te vangen besteden gewoon geen aandacht aan die reclame en ontlopen de manipulaties. De domme meerderheid koopt uitbundig, de slimmere minderheid bedenkt allerlei manieren om ervoor te zorgen dat dit zo blijft. De ene zijn dood wordt de andere zijn brood, een regel waar in principe de natuur op gebouwd is. Alles verloopt dus precies zoals het moet.
Dora: Ja, men ziet wel eens de grote lijnen uit het hoofd...
maar volgens de natuur? Kweetniet...
Beesten eten om te leven, die kringloop klopte maar mensen
maken anderen dood om macht en hebzucht...
volgens mij hebben we daar onze hersenen toch niet voor gekregen...maar ja, ieder heeft zo zijn eigen belangen en vind het "geluk"op eigen manier...sneller dan snel, dat wel.... - Magdalena
amaai, wat een schitterende maatschappijkritiek in een heel aangename leesvorm en -stijl gebracht!
Ik zou jouw Drionidias willen raadplegen/gebruiken in mijn sprook(je) Door
Dora: Dank je wel. Het gekke is dat ik bij iedere nieuwe insteek of aanpak toch weer niet zeker benl... Ach zo Magda, en wat moet hij daar dan verpersoonlijken?
|
