Volg ons op facebook
|
< terug
Magdalena en de sekte van de Serene Glimlach
Ik hoop dat de paniek niet zichtbaar is in mijn ogen. De kamer duizelt wel. De aardbeientaart die ik kocht, mijn mooiste tassen met kleine handgeschilderde frêle wilde roosjes worden wazig. Mijn (te snelle) hartslag bonkt in mijn oren, mijn vingers tintelen.
'De realiteit is de realiteit schat,' zegt Mooie Diane. 'Verspil je tijd niet aan wensen dat de realiteit de realiteit niet was. Dan maak je geen enkele kans meer.'
Een waarheid als een koe natuurlijk. De dag was begonnen als een feest: Diane kwam op bezoek! Ze kwam zelden, maar als zij kwam was de dag gegarandeerd prachtig. Onafhankelijk van om het even welk weertype. Ik heb zo vaak gedacht dat - op dezelfde manier als Lillybeth en Meredith mijn meest verborgen en afgeschermde persoonlijkheden zijn - Diane geen Lillybeth herbergt. Bij haar is haar persoonlijke Meredith volgroeid. Wat van haar een fee maakt.
Het lijkt of de temperatuur abrupt tien graden killer werd. Ik ga in de tuin staan en merk bevreemd op… dat de temperatuur inderdaad tien graden killer werd.
Ik heb een sigaret nodig. Soms word ik ineens terug verslaafd en dit is zo'n moment. Mijn lieve god wat een ramp!
Diane had het feestelijke gevoel ruimte gegeven. Ze herstelde mijn glimlach. En toch, ik voelde het wel: ze schaterlachte niet bij mijn grapjes. Tijdens de koffie zei ze wat ze op haar lever had. Ze staarde naar de wolken en haar irissen weerspiegelden teer lichtblauw: 'Kylliath zit in handen van Vermolza.'
'Wablief? Nee hé?'
'Jawel.'
'Nee, je meent dat niet. Toch niet… toch niet in zijn gemoedstoestand van vierjarige???'
'Jawel.'
Adrenaline deed mijn oren suizen. Mensenlief dit kon niet waar zijn! 'Hebben ze gemerkt dat hij in een toestand van vierjarige zit?'
Diane durfde mij amper aankijken. 'Ik vrees van wel schat, ik vrees dat je hem moet vergeten en als dood beschouwen, voor je eigen veiligheid.'
Ik zuig diep aan mijn sigaret. Verdovende pijnlijke kankerstoffen. Dood het verdriet dat mijn keel dicht snoert. Jezus! De Vermolza! De ergste van alle wezens. De Vermorzelaars van alle Hoop. Nee.
'Diane, dit haal ik niet alleen. Is hij er erg aan toe?'
Diane doet alsof ze mij niet hoort en streelt de kat. Ze weet dat ze niet hoeft te spreken. Niemand is er ooit goed aan toe in handen van Vermolza. Niemand. Behalve… diegenen die zich bij hen aansluiten. Het is een van de meest gevreesde sekten op dit ogenblik. Hoeveel honderden jongeren hebben ze al niet van hun moeders verwijderd? Hoeveel eenzamen hebben ze in hun macht? De sekte van de Serene Glimlach. Godverdomme! Ze glimlachen. Ze spreken zacht. Altijd. 'Wij houden van jou' (zacht en zeker uitgesproken) is hun motto. 'Wij houden van jou zoals je bent' en ze vloeren elke wanhoopspoging van tierende moeders die hun pubers in het gareel willen krijgen… met aanvaarding van onaanvaardbaar gedrag van wilde beloftevolle jongeren. Ze aanvaarden de ontgoocheling in de maatschappij van elke vereenzaamde.
'Nee, niet Kylliath. Niet Kylliath, alstublieft niet.'
Ik merk dat ik ween. Ik merk dat ik bid.
feedback van andere lezers- Dora
3 x 3 = 9 zingt ieder zijn eigen lied....
Moeder, kind en volwassenen x
aarde, hemel en hel x
spritueel, fantasie en realiteit plus alle kruisbestoven combinaties,
zo is in iedere karakter stof genoeg aanwezig om een roman van vullen....
Magdalena: jij perplext mij
je hebt hier zomaar de formule van uniek menselijk Zijn uit je mouw geschud!
(moet gaan werken) - manono
Ik lees 'Vermolza' als een vorm van medicatie.
Ook zit ik op Dora's golflengte ivm het begrijpen van de 'personages'.
Als ik las, dacht ik voor de zoveelste keer aan een conclusie (die nog steeds wordt getoetst, gewikt en gewogen wordt) dat de maatschappij niet aan iedereen ruimte biedt. Komt omdat ik als lerares al te vaak gemerkt heb dat sommige kinderen kapot gemaakt werden in het schoolsysteem terwijl ze elders, in een andere ruimte, in een andere leefcontext zonder problemen hadden kunnen open bloeien.
Weet wel niet heel zeker, of je daar op doelde. Laat het me weten.
Magdalena: 'Vermolza' is een fenomeen dat vele vormen kan aannemen en het doet mij eigenlijk plezier dat het ook andere dingen oproept dan wat ik in mijn achterhoofd had toen ik schreef. Het is eigenlijk een afkorting van Vermorzelaars van de Hoop (onderverstaan... om 'gewoon' te zijn en er simpelweg bij te horen, ook als je eens een slechte dag hebt, of iets niet kunt of juist iets speciaals kunt)
Je zit er (weeral eens) krek op met het schoolsysteem. Eigenlijk niet enkel het schoolsysteem.
Chapeau voor je aanvoelen!
XXXX - MarieChristine
Begrijpend gelezen. Bij Vermolza denk ik eerder aan een vrouw en concurente dan aan medicatie.
Groetjes, M-Ch.
Magdalena: Mmmm, ja, er zal een vrouw mee gemoeid zijn :):):).
(Ik was vroeger stapelzot van sprookjes. Ken je het sprookje van de Ijskoningin?)
XXXX - tessy
Vermolza of het vermorzelen van iemands persoonlijkheid, het kneden van mensen naar de normen van de maatschappij, terwijl geen mens echt weet heeft wat die normen precies inhouden.
Een mens mag niet uniek zijn, het uniforme is de norm.
Zoiets lees ik in dit woord :-)
Magdalena: thanks ++++ : dat is een magnifieke verwoording, vooral de combinatie van: kneden van mensen naar de normen van de maatschappij, terwijl geen mens weet wat die normen precies inhouden. Mensenlief Tessy, jij geeft inspiratie hiermee EN ook... persoonlijk... een uitleg!
De Vermolza die ik in mijn hoofd heb zijn namelijk mensen die altijd glimlachen, en zelf geen normen en waarden respecteen, behalve: zelf gelijk krijgen. Om dat te doen corrumperen ze alle fundamentele waarden, zoals de moeder-kind binding ( vb=zij zelf zijn belangrijker dan de moeder en het kind: ze gaan glimlachende verbindingen aan met de moeder én glimlachende verbindingen met het kind en staan zelf centraal ipv de natuurlijke verbindingen te respecteren)
Mmmmmm jij schept duidelijkheid in MIJN brein :):):)
dank je! - jan
gevoelig mooi Kaa!
XXXXX
Magdalena: super knuffel Jan
ik word morgen 55 jaar en ben net volop aan het bedenken wat ik mezelf toe wens... heb de blues in de herinnering hoe onbevangen en vertrouwend ik ooit was - killea
Vermolza gives me the creeps. Permanent smiles (like facelifts gone a bit too far) hiding the lies of deceptive manipulators. Had a brother-in-law who I will call Vermolzo, who was born that way and though he couldn't fool me he had my ex-husband (the latest) in the palm of his hand all his life. An open palm, a permanent smile, but when one didn't agree with him he would close his hand into a fist and squeeze the juice of life out of his victims. I still hope I will one day run into him again to beat the shit out of him, which I can and will, to permanently wipe the smile off his face. Your story is so recognizable and super. And yes, Kje
it is about time.....see you soon love
xxx
j - jack
Bij vermolza dacht ik aan bepaalde tak van de psychiatrie.
|
