|
< terug
DORSTIG BRUMMMM
We bevonden ons met vier in een uithoek van Wallonië toen de strijd tussen de twee geslachten uitbarstte. Twee broers en twee vriendinnen waren er voor een dag of drie samen op vakantie. Mooie groene en volle dennenbossen gaven de sfeer een buitenaards tintje. De gezonde lucht en het amusement waren langzaam naar onze hoofden aan het stijgen. De twee broers kenden daar de weg in die verre uithoek en na het eten besloten we dan ook om onder hun leidinggevende vleugels een wandeling te gaan doen. We hoorden van een verlaten weggetje waar naar het schijnt een heks zou wonen. Dat was teveel voor de nieuwsgierigheid van twee gezonde meiden en dus besloten we om maar op onderzoek te gaan. Onder licht gegiechel slopen we stil het weggetje op waar een onduidelijk bordje de vermelding 'interdit' droeg. We zagen een witte muis langs onze voeten trippelen. Alsof dat nog niet spannend genoeg was zagen we dat de achterdeur van het gezellige huisje openstond. Toen begon ons verstand te werken en besloten we maar om te keren. De bomen rond het huis hadden iets magisch. De zon scheen fel en de zonnestralen leken ieder blad van elke boom te strelen en in goud te veranderen. Enkel het geluid van ritselende bladeren in de wind was nog hoorbaar. Het gegiechel was opgehouden.
Alsof dit spannende, maar korte wandelingetje nog niet genoeg was besloten we om nog wat verder te gaan. Wij, de meiden, hadden een weg naar boven opgemerkt. We vroegen aan onze twee gidsen waar deze naartoe leidde. 'Naar Brum' antwoordde één van de broers. Wat was er dan in Brum? Niets bijzonders volgens de twee jongens, maar de klim ernaartoe zou de moeite waard moeten zijn. We namen de uitdaging aan en daagden de jongens uit met de zin: 'We hebben wel conditie, dat zal ons wel lukken'. Halverwege de klim leek de strijd tussen de twee geslachten al lang beslecht. Al puffen en blazen waren we ons naar boven aan het slepen. De schaduw leek een welkome rustplaats.
Toen we eindelijk de klim tot boven hadden gehaald kwam er een nieuw mysterie boven. We vonden een GSM tussen de lavendel en het hoge gras. Het rare hiervan was dat deze niet uitgeschakeld was. Direct begon onze fantasie te werken. Wie had dit hier achtergelaten en waarom? Was iemand in nood of had hier gewoon iemand gewandeld en zijn Gsm verloren. Als dat zo was dan zou dit nog niet zo lang geleden zijn en waarom kwam iemand hier in dit verlaten uithoekje wandelen. We besloten de Gsm te houden en verder te wandelen naar Brum. De lijdensweg van het klimmen was nog niet gedaan, dat hadden de jongens wel even voor ons verborgen gehouden.
We kwamen uit op een autoweg die kronkelde in alle richtingen. Na deze weg nog een tijd te volgen werden we door onze gidsen geleid naar een schijnbaar verborgen wegeltje dat nog steiler naar boven ging. Dit was Brum. Er was hier echt niets! Enkel bomen en wegen; toen we aan het eind van het steile wegeltje kwamen zagen we twee grote waterreservoirs. Het water leek ons te roepen. Dorst had zich van ons meester gemaakt. Het probleem was dat we helemaal niet van het water konden of mochten drinken. De blinkende poelen lagen daar maar te glinsteren en te grijzen. De enige troost die we hadden was dat wanneer we zouden terugkeren het niet meer naar boven, maar naar beneden zou zijn om te stappen…Waren we nu maar die heks geweest dan hadden we terug kunnen vliegen...
feedback van andere lezers- Dora
Leuk geschreven,
zitten diverse aanzetten in die vragen om meer...die open deur?
misschien komt dat er later meer?
beetje sneu einde...
(Ik ben een heks . Xiexie, gebruiik mijn xiebezemsteelske nie voor een ritje bergxie af, < : )) ) - Magdalena
aangenaam om lezen, vlot geschreven, maar... waar is de magische heks en van wie is die GSM?
er komt toch een vervolg hé? - jack
Ja, dit vraagt inderdaad om een vervolg! - manono
Ben het volledig eens. De GSM op z'n minst vraagt om opheldering.
Boeiend geschreven!
|
