|
< terug
Nieuwe uitleg!
lieve vrienden,
Hoe sterk kan een boom zijn eer hij knakt? Wie het weet mag het mij vertellen!
Donderdag ging de telefoon, mijn lief met de mededeling ik heb vreselijke pijn in mijn borst. Ik
vertelde hem direct naar het ziekenhuis te gaan daar dit bij ons op de hoek van de straat ligt.
Een uur later kwam het telefoontje dat hij was opgenomen met ernstige klachten. Ik heb de boel de boel gelaten en verpleging voor mijn moedertje geregeld en vertrok richting station om de de trein te nemen naar Rotterdam.
Daar aangekomen werd mij verteld dat ik beter een dag later kon afreizen vanwege het noodweer boven
Nederland. Er waren veel sporen verzakt door de regen en er was weinig treinverkeer aanwezig.
Ik heb de goede man verteld al moet ik over Timboektoe ik moet naar Rotterdam. Ik kreeg een treinkaartje en een advies van veel geduld te hebben. Geduld? Wat was dat, het kwam niet in mijn woordenboek voor.
Zeven en een half uur heb ik gedaan over een reis die normaal binnen drie uur te doen was. Soms met de trein dan weer met ingezette bussen. Ik voelde mij verstart en al mijn gevoel was verdwenen op dat ene na, Lieve God laat hem leven niet ook dit nog. Om half twee kwam ik in Rotterdam aan en ging met een taxi rechtstreeks naar het ziekenhuis. Daar lag het liefste wat ik had aan allerlei toeters en bellen. De gehele nacht ben ik daar gebleven en in de morgen werd zijn toestand stabieler en kon ik even een paar uurtjes slapen. Waar natuurlijk niet van terecht kwam want mijn hoofd was een warboel.
En nu is het afwachten wat er allemaal staat te gebeuren, de tijd zal het leren.
Maar ondanks een hart vol onrust en pijn ben ik toch bij hem aangeland en dat voelt zeer goed.
Ik schrijf dit jullie niet voor medelijden van enige aard dan ook, maar om uit te leggen waarom ik weer niet hier aanwezig was. Het leven speelt een spelletje met ons.
Liefs Hettie
feedback van andere lezers- Dora
Uiteraard zul jij in de rats hebben gezeten. Mens wat een gedoe, net alsof het niet genoeg is, je moeder. Nu ook je man....het liefste waar je mee verder wil als straks....
Het lijkt alsof je in twee delen moet om iedereen te kunnen bijstaan zoals jij dat zou willen....namelijk voor 100%
Waarschijnlijk merk je nu ook hoeveel je aankunt, hoe sterk je bent....want het is je gelukt, wat niet wil zeggen dat ik je niet nog meer sterkte toewens, dat kun je wel gebruiiken. In deze tijd is het bijna onmogelijk nog voldoende aan jezelf te denken, goed dat je het opschrijft.....ik leef met je mee..ik denk wel meer mensen ook. Kus..
hettie35: Dankje wel lieve Dora voor je hartverwarmende woorden,
het doet mij zeer goed deze te lezen.
liefs Hettie - bessy
het leven maakt inderdaad soms een speelbal van ons , jij werd daar nu onverwachts mee geconfronteerd en ik begrijp dat je hoofd tolde van dit alles
Hopelijk komt het allemaal weer goed sterkte
liefs Bessy
hettie35: Het voelt alsof de grond onder mijn voeten is weggeslagen,
dankje voor je reactie. - silvia
Hettie, wat voel ik met je mee ! Je bent een heel sterke vrouw dat je toch de kracht vindt om door te gaan, maar ik kan me voorstellen dat je er veel liever de brui aan zou geven.
Moed houden lieve Hettie !
dikke knuf
hettie35: Het sterke is aan het slinken Silvia, misschien kan ik het ooit weer opbouwen,
groetjes Hettie - manono
Ik stuur je een email.
Liefs.
hettie35: Dank je meis, er is al een antwoord onderweg,
liefs Hettie - Runner
Sterkte
hettie35: Dankjewel
groetjes Hettie
|
