Volg ons op facebook
|
< terug
Pleerol en onderbroekenlol
Hij is inspiratiebron en soms ook katalysator. Waarschijnlijk weet hij niet dat hij een diversiteit aan reacties bij mij oproept, variërend van verrast tot ergernis, vertedering, broos-of boosheid, aangedaan. Van gekriebeld gniffelen tot schaterende slappe lach en de herinnering aan liefdevol schoolmeesterschap.
Stilstand is achteruitgang en zijn schrijfoefening was voor mij een gouden greep.
Voor breedsprakige kletstantes als ik plonsde deze uitdaging midden in mijn privéleerproces. Ik hoorde mijn vader zaliger: "Niet van dat benauwde Noor, zonder falen leer je niets." en ik trok meteen van leer. Onbevreesd draaiend in de mallemolen van vastgeroeste gewoonten komen zelfs carrouselpaarden los. Met vallen en opstaan worden oefeningen waarempel zelfs Paradepaardjes. In de sport noemt men een innovatie naar de bedenker, ik ben zo vrijpostig geweest om het idee naar hem te vernoemen: "Runnertje"
Wat dat betreft ben ik nog steeds een kind, spelend vergaap ik mij aan nieuwe verschijnselen. Misschien geniet ik daarom nog? Naarmate ik ouder wordt lijkt leven steeds meer een reeks repeterende voorstellingen, wat me belegen doet voelen. Kwetsende ervaringen herken ik wel sneller. Dat spul zet ik aan de kant als lege pleerollen, sujetten, negatieve nachtspiegels.
Niet MJ, want met haar geniet ik van het rustige onvoorwaardelijke. Het betrouwbaar saaie burgertruttig ingedutte is bij ons bijzonder, zoals ik me een liefdevol huwelijk van 30 jaar voorstel. Vast een geromantiseerd beeld, ik heb weinig ervaring met de echte allesverzengende en toch vertederend aandachtige liefde. In de bloei van mijn leven gebeurde er ongehoord veel ongewoons zodat ik nu in mijn privébibliotheek zoek en dan pluk ik willekeurig iets van het schap, over een onderwerp dat wellicht het optekenen waard is. Van alles staat er in de spelonken van mijn gedachtenhol, redelijk gesorteerd. Blij staat bij vrolijk, spannend bij paniek, hilarisch naast onverwacht en uniek is dicht bij fantasie te vinden, ga zo maar door.
Om het modern gevat te schetsen, onverwachte werelden heb ik ge'encounterd'. Een archief samengesteld van 'Me-and-You-interactions', het gooide me overhoop of fascineerde mateloos. Het meest leerde ik als mensen anders reageerden dan ikzelf zou doen. In mijn beleving zijn maffe gedachtenvondsten, zelfspot en humor een vereerd en gewaardeerd fenomeen en mijn waarden zijn soms net grinnikende paarden, die ik met vaste hand uit hardhout heb gestoken. Inmiddels bladderen ze wat af en kunnen ze best eens een fris verfje uit het potje van een ander individu gebruiken. I am in need of: de natural flaviour van positieve ervaringen. Ik heb trek in nieuwe 'input' die mijn harde schijf voedt met de volle smaak van groeien. Een groot deel van de oude harde schijf zit vol met over de datum geraakte info. Dus als Runner mij een kluifje toewerpt schiet ik zonder aarzeling, als brave terrier op korte poten naar de kelder van mijn verleden en hupsakee. Kwispelstaartend kom ik hijgend boven met aanverwante associaties, een aaneenschakeling van onverwachte of komische ervaringen in mijn bek. Soms is de buit zo vlezig dat ik grinnik nog voordat ik het heb geletterzet. Ik zou graag een echte komedie schrijven.
Tijdens het aardappelschillen bij MJ zag ik zondagmiddag twee verschillende komieken op TV. Paul van Vliet (70)zat aan tafel met de keizer van het Theater van de Lach (?). Ze gaven een kijkje in de humorkeuken.
"Een komedie is moeilijker te maken dan drama. Bij cabaret hangt tekst en lichaamstaal erg samen met timing. Iedere grap, steengoed of niet, sterft genadeloos af als niet alles klopt, wist van Vliet. Hij gaf een paar sprekende voorbeelden, die zijn tafelgenoot, van een totaal ander humorras, volmondig beaamde.
"Je moet het niet te ver van jezelf zoeken," zei Paul en "gevoelige liedjes scoren makkelijk. Een komisch type neerzetten is een heel ander vak." De gastheer vroeg 'lachkeizer' John van Eert hoe hij dat doet.
"Ik neem een situatie en ga er midden in zitten. Daar nodig ik personen bij uit, mensen die ik wel eens mee heb gemaakt. Ze moeten een uitgesproken karakter hebben en ik kijk vanaf de zijlijn hoe zij op onverwachte dingen reageren, wat botst of buigt. Het gebeurt in mijn hoofd, maar je moet wel inzicht hebben in groepsprocessen." toonde hij vakkundig dat komisch zijn geen sinecure is. Ik zag ook daadwerkelijk al die mensen vrijelijk zijn hoofd bevolken. Kijk, dacht ik, zo gek ben ik dus helemaal niet en ter plekke besloot ik om me bezig te houden met het fenomeen komedie.
Dus als ik even afwezig ben,
u weet hoe vaak dat gebeurt,
zit ik een ei uit te broeden met een goedgetimede pointe….
Zelden steek ik mijn kop in het zand, uitgezogen struisvogeleieren zijn niet te verwachten maar voor een wondei draai ik mijn hand niet om. Net zo moeilijk, tot heden ben ik hoofdzakelijk mijn eigen publiek
Oeps, ik zie de programmamedewerker wenken, de tijd is om. Hij loopt met een bord voor zijn kop: "Applaus." Op de achterkant staat "Staande ovatie" Haha, ik wist het wel, de TV-lach is ingeblikte nep, komt op afroep.
Onderbroekenlol schijnt op papier trouwens heel anders over te komen dan live in een zaal, heb ik me laten vertellen… Logisch, mijn kop ziet niemand zolang ik met mijn tekst geen gekke bekken meelever en de timing brengt de lezer altijd zelf aan….
feedback van andere lezers- jan
zijn er nog mensen waar je mee kunt lachen, mijn humorhelden, zijn o.a charlie chaplin, oliver hardy&stan laurel, john cleese, tommy cooper, hans teeuwen en natuurlijk J.P. Balkenende
grtzz
Dora: Jaha, ik lig redelijk vaak dubbel.... maar ik ben geen betrouwbare maatstaf...Balkenende komt niet ver genoeg boven de kartonnen doos zodat ik hem kan zien, dus of ik om hem lachen moet? Ik zou het niet weten... - arwenn
Er zullen altijd goede cabaretiers bestaan, hetzij de een minder grappig dan de ander... Tja ik kan er vaak nog wel om lachen.
Maar de enige die mij echt stralend doet lachen komt niet uit de komedie. Dat is mijn lief :)
X
Dora: ach arwenn, wat een lieve reactie, jouw lie, < : ))) - Runner
Wat blozend en verlegen zocht ik de spiegel op.
Ik keek eens goed en dacht:
"Wie lacht niet die mij beziet!"
Maar, dank U!
Dora: Een compliment van de aanstichter maakt mij uiteraard ook redelijk aan het blozen, dank u zeer.....
|
