|
< terug
Niemand weet.
De zon schijn in al zijn glorie en ik moet er bij nadenken om het te zien. Ik zou naar buiten willen lopen mijn armen laten warmen en energie willen opzuigen al was het maar een half uurtje. Maar het is anders dan het gewenste. Achter mij staat in de nu te kleine woonkamer een ziekenhuisbed met mijn lief moedertje erin. Soms dommelt ze weg soms kunnen we een praatje maken. We leven van dag tot dag.
Heel langzaam maar onvermijdelijk kruipt ze naar het einde van haar levensjaren toe. Je zou kunnen denken dat ik verdrietig was maar dat is nog niet zo. De tweestrijd zit binnen in mijn hart waar het nog
niet uitgevochten is. Haar niet willen missen maar ook haar de rust geven en gunnen van het loslaten.
Ergens ver weggestopt zit dat verdriet in een hokje en ik hoop dan ook van ganse harte dat het weg zal
ebben als de tijd daar is, in de wetenschap dat het haar allemaal te veel is geworden in dit leven.
Ik ervaar deze maanden dan ook als een balsem, die het dragen en verzorgen gemakkelijker maken door alles over mij heen te laten komen.
Zoals al reeds gezegd we leven per dag en schrijf ik veel dingen van mij af en dat geeft weer nieuwe lucht om door te gaan. Genieten van de kleine dingen hoort daar ook bij, even een knuffel of een knikje met een glimlach doen wonderen en zijn soms beter als de beste medicijn. Ondanks het loslaten wordt de band van liefde alleen maar sterker. Het zal een leidraad in mijn leven zijn en daarin een blijvende rol spelen.
feedback van andere lezers- tessy
Zo is het helemaal Hettie, wat je nu doet zijn herinneringen opbouwen die het loslaten later makkelijker maken, en dankbaarheid in de plaats brengen.
Knap van je
hettie35: Dank je Tessy, je begrijpt wat ik bedoel. Je krijgt op een bepaalde manier diepgang tot elkaar en dat voelt goed.
Liefs Hettie - Dora
Dat hokje staat al op een kiertje open. Iedere dag wordt de tweestrijd minder. Juist het zorgen geeft steeds meer rust.
Paradoxaal, door in liefde te binden laten mensen los...ieder heeft voor de overstap zijn eigen tijdstip en als alles is uitgpraat (volgens mij is dat al) is iedere dag, iedere blik, iedere korte liefdevolle knik, daarna een onbetaalbare maaltijd om later op te teren, als het leven weer even teveel aan je zit te vreten... Poehee, wat een verhaal, maar zo heb ik het zelf wel ervaren....
hettie35: Dank je Dora voor je steuntje in de rug,
liefs Hettie - GoNo2
Ik heb m'n moeder nooit gekend...
hettie35: Dat is dan ook moeilijk om het te weten lijkt me. Ik kan me er wel
een beetje van voorstellen maar ik denk dat je dat zelf moet meemaken om helemaal te begrijpen.
liefs Hettie
|
