|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.3 E
De zweep bleek erg gemakkelijk te hanteren, maar Zarah bleek er met haar beheerste en rustige slagen uit de pols toch veel efficiënter mee om te gaan dan ik. Ze moest zelfs wat lachen met mijn meer molenwiekende stijl. Dat bracht een herinnering naar boven waar ik me wat voor schaamde, achteraf bekeken.
Op één van onze eerste trainingsdagen had ik immers eens wat knullig een zware last van haar willen overnemen. Een enorme reserveband voor onze oefenbuggy, die in een gesimuleerde Marskrater op een uitgestrekt stuk strand in Bretagne in panne stond. Ik nam haar toen eigenlijk niet zo ernstig als kandidate voor de expeditie, met dat ze daar alweer was komen opdagen in een wijd wit kleed en dito haarsjaal. Tenslotte waren de trainingsdagen toen vooral bedoeld om ons te leren samenwerken in zware fysieke omstandigheden. Maar haar verhullende kledij bleek haar daar juist te helpen, ze kon zich veel langer fris blijven inspannen in de blakerende zomerzon die dag. Zij had mij later die dag nog wat van haar water moeten brengen toen ik mijn rantsoen al lang botgevierd had. En ze had me niet eens ironisch bekeken daarbij. Mond heerlijk gesnoerd toch wel.
Terwijl we samen de dichte wirwar in stukken bleven ranselen, vermeldde ik zo terloops mogelijk waarvoor ik gekomen was.
"Voor je gaat slapen, zou Ben je nog enkele vragen willen stellen. En ik eigenlijk ook."
Ik keek haar aan met een serieuze blik. Omdat ze er curieus en ontvankelijk uitzag, en de ernst die ik uitstraalde perfect scheen op te vangen, wond ik er maar geen doekjes om.
"Ben heeft me gebombardeerd tot onderzoeksrechter, en met zijn goedkeuring had ik graag gehad dat je me zou helpen."
"Dat is erg direct. Ik wist niet dat je me zo vertrouwt."
"Is dat een ja?"
Ik probeerde haar zo neutraal mogelijk te bekijken, maar ze had snel begrepen dat ik haar echt aan boord wilde. Ze las me als een open boek.
"Ik begrijp het niet helemaal. Wat is het dat je denkt dat ik kan doen?"
Ze hield de boot blijkbaar wat af. Ze wist best wat ze kon betekenen in zulk een onderzoek, dat, zonder concrete aanwijzingen, het met sociale contacten ging moeten doen. Ze moest echt van mij niet horen hoe emotioneel begaafd ze was. Zarah stond bol van de empathie, en had een soort aura van vrouwelijk zelfbewustzijn, waaruit ze erg veel kracht wist te putten. Bevestiging zocht ze enkel bij zichzelf. Ik moest aan mezelf toegeven dat ik daar best wat van hield. Caitlin had dat ook een beetje.
"Het is volledig jouw keuze, als je liever niet betrokken raakt begrijp ik dat."
Ze zocht mijn blik met een glimlach die de ernst van haar boodschap niet aantastte.
"Iedereen is betrokken. Zoals iedereen wil ik ook weten wie haar heeft vermoord. Hoe sneller, hoe beter."
"Dat heb ik ook tegen Ben gezegd toen hij me vroeg het onderzoek te leiden."
Ze zuchtte, en glimlachte zuurtjes.
"Denk je dat dit ooit nog goed komt? Ik bedoel, ik dacht dat ik iedereen kende, en wie is nu in staat om zoiets te doen? Het zal nooit meer hetzelfde zijn."
"Je kan mij nog vertrouwen. Jij bent voor mij nog altijd dezelfde."
Ik zag dat ze dat prettig vond om horen. Voor de omstandigheden dan toch, want ik ontdekte best wat frustratie in haar stem.
"En wat als we de dader vinden? Wat doen we met hem? Wat kunnen we nog doen, ze blijft vermoord."
"Hem?"
Ze perste er een klein maar veelbetekenend glimlachje uit. Vertrouwde ze mij misschien niet helemaal? Ik kon het haar niet kwalijk nemen, al wat ik kon doen was haar vertrouwen proberen verdienen. Ik besloot dat wat assertief aan te pakken.
"We gaan mekaar ook moeten vertrouwen de komende dagen. En Ben ook."
"Ben is de kwaadste niet om in vertrouwen te nemen."
Ze sprak dat uit als een paal boven water. Ik keek haar vragend aan, verrast dat ze dat zo eenvoudig concludeerde. Maar ze kaatste mijn blik snel terug.
"Jij dacht dat toch ook?"
Daarin had ze helemaal gelijk, ik vertrouwde mijn vriend de expeditieleider impliciet. Ik herinnerde me dat ik nog een eitje te pellen had met Anne, voor ze ging slapen.
"Nog één ding, want ik moet dringend hier beneden zijn. Caitlin stierf door radioactieve vergiftiging."
Haar blik gaf aan dat ze puntje bij paaltje gevoegd kreeg.
"Dat was dan het alarm. Ik vroeg me al af wanneer je daar iets over ging zeggen."
"Er is nog een aanwijzing. Maar dat vertel ik je later wel, als Ben dat niet eerst doet. Ik ben aan het werk straks, je weet me wel te vinden."
Ik glimlachte als ik haar de snoeizweep terug gaf. Haar reactie niet afwachtend klom ik terug het struikgewas in. Ik hoorde achter me dat ze me volgde, ze moest tenslotte ook naar beneden.
De lift was verdwenen als ik daar aankwam. Eigenaardig genoeg brandde het lampje niet van de knop die hem moest aanroepen. Uit was helemaal geen optie; geel was normaal, rood betekende in gebruik en groen dat jij de volgende klant bent. Dat was nog al eens gebeurd dezelfde week, en toen werkte de lift in zijn geheel niet meer.
De knop gaf geen reactie, normaal hoorden we onmiddellijk allerhande bewegingen van zodra we erop duwden. Zarah kwam uit het gewas en zag me vergeefs een paar keer achter elkaar drukken.
"Is die lift nu weer defect?"
Ik knikte zuchtend, hoewel ze het antwoord al kende.
----------------
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- hettie35
Dit is heel vlot te lezen, de verhaallijn zit er prachtig in.
groetjes Hettie
Wardibald: Het zal nog even duren voor er terug een lastiger stuk komt. Ik ben echt blij dat mijn verhaal wat in de smaak valt.
|
