|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.3 G
"Juist. Dit kan belangrijk zijn. Ben had me gevraagd om alle voorwerpen die op de vergadertafel waren gelegd, eens goed te bekijken. Op Anne haar plaats lag de reactorsleutel."
"En dat maakt haar verdacht? Ze heeft die altijd bij hoor."
"Jij wist dat?"
"Ja. Ze heeft me dat verteld."
"Ze heeft jou dat verteld? Hebben we het over dezelfde.."
Ze maakte een handgebaar om me te onderbreken. Ik keek haar strak aan.
"Ze hield hem bij omdat ze anders nooit gerust was en omdat ze zo sneller in de reactor kon als dat moest."
"Sneller? Voor die paar seconden. Dat weegt toch niet op tegen het risico hem te verliezen? Die afweging heeft ze toch mee gemaakt in de voorbereiding?"
"Dan ken je Anne niet goed. Ze zou die nooit verliezen. En ze is toch de enige die in die reactor iets kan aanrichten."
Dat klopte alvast. Ze had de reactor zelfs mee ontworpen. Anne Lemaire was als expeditielid afgevaardigd via een politieke eis van de Franstalige gemeenschap, maar ze hadden geen betere kandidate kunnen gevonden hebben. De reactor was haar exclusieve terrein.
Maar toch. Ze had jarenlang gezeteld in het comité ter voorbereiding van de expeditie. Daar besloten ze om de sleutel in een verzegelde kast aan de eerste ingang van de reactor te plaatsen. Dat groeide uiteindelijk naar één van de weinige protocollaire maatregelen, dus de beruchte twintig leden waren daar unaniem over.
"Je zei dat ze anders nooit gerust was. Is dat de echte reden?"
"Ik denk het wel. Niet dat ik dat zeker weet, maar ik denk toch dat Mira er ook van wist. Misschien draagt Anne die sleutel zelfs mee op doktersadvies."
De vraag begon zich op te dringen, wat haar onrust zo opriep om haar eigen protocol te ondermijnen. Bij mijn weten had de reactor zich heel de tijd voorbeeldig gedragen. Maar goed, de reactor was haar kind, en inzicht in Anne haar psyche ging van haar zelf moeten komen, niet dat ik daar veel eieren onder legde. Eigenlijk was ik inwendig nog wel tevreden dat ze haar eigen werk durfde in vraag stellen, best een kwaliteit voor de ingenieur die op veel punten ons leven in haar handen hield. Ik was ook opgelucht dat er een logica bestond voor de vondst van de sleutel, buiten de moord om. Niet dat Anne daarmee was vrijgepleit, maar als zij de moordenaar was, dan zat gans de expeditie in zwarte papieren. Ik besloot nog even door te vragen.
"Dat is het eerste zinnige argument over die sleutel dat ik heb gehoord. Als ze met dat ding op zak beter op haar werk kan gefocust blijven, kunnen we dat maar beter zo houden. Hoe lang houdt ze hem al bij, weet je dat?"
"Zowat een maand. Dag 66 denk ik. Al enkele dagen tevoren had ik gemerkt dat ze minder zwaarmoedig overkwam."
"Minder. Ik heb daar weinig van gemerkt moet ik zeggen."
"We hebben het nog altijd over Anne. Ze zal morgen niet opeens blaken van optimisme. Vraag anders eens aan Rick of hij dat ook heeft ondervonden."
Daar moest ik even van lachen. Hoewel Rick dat zeker had kunnen bevestigen, leek mij dat totaal overbodig als Zarah dat vertelde. Ze keek mij curieus aan met mijn binnenpretje, dus ik moest dat wel wat uitleggen.
"Ik moet zeggen dat ik je vertrouw in die dingen. Op kennis van mensen ben jij een referentie."
Ze glimlachte de lach van iemand die een eigen gekende eigenschap eens van iemand anders hoorde. Ik kreeg weer wat warm bloed te verwerken.
"Je bent zelf ook niet kwaad op dat gebied. Voor een man."
Ze grijnsde wat bij dat laatste, maar uiteindelijk gaf ze mij een mooi compliment. Zo had ik er nog niet veel gekregen om het zacht uit te drukken, en al zeker niet van een vrouw. Ik keek van haar weg, en glimlachte om te verbergen dat ik een mond vol tanden had. Een logische stilte was het gevolg. Eén die snel ongemakkelijk begon aan te voelen.
Ik keek terug op. Ze bleek mij nog altijd aan te kijken en trok glimlachend haar wenkbrauwen op. Ik moest het maar eens over iets hebben.
"Ik wou je al lang eens wat vragen."
Ze lachte.
"Dan moet je dat maar doen."
"Hoe komt het dat je die bandana van je niet meer draagt aan boord?"
Dat ze geen wijd kleed droeg kon ik volledig begrijpen, dat zou zonder zwaartekracht nogal zijn gang gaan, maar voor een hoofddoek kon dezelfde truc gebruikt worden als voor lang haar: magnetische haarspelden. Ze droeg er immers een aantal in haar lange gitzwarte haar. Ze wuifden daardoor mee met haar bewegingen en gleden daarbij vaak strelend van haar schouders af als ragfijn zand.
Dat ik zo aan Zarah dacht, rechtvaardigde voor mezelf mijn vraag, en maakte haar komende antwoord nog wat spannender. Ze gaf het na toch even te moeten nadenken.
"Op Aarde is het belangrijk om de juiste boodschap mee te geven; dat ik gelovig ben. Dat ik mujahaba ben, is voor mij eigenlijk alleen een symbool van identiteit."
Ik bleef haar gewoon geïnteresseerd aankijken.
"Maar begrijp me niet verkeerd, er kan wel wat gezegd worden over de andere reden dat vrouwen zich zouden willen bedekken. Dat wordt al eens over het hoofd gezien, zeker bij mensen die de islam niet begrijpen. Of niet willen begrijpen. Het maakt in ieder geval voor jou nu toch een verschil of niet?"
Ze keek mij lacherig en alweer wat venijnig aan, maar ik wist al langer hoe die vork aan de steel zat. Ik schaamde mij niet voor mijn vrije mannenogen.
"Ik ben de eerste om dat toe te geven. Zelfs met onze voedingssupplementen."
---------------
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- dovan
Robinson Crusoe on Mars
film van begin jaren 60
http://en.wikipedia.org/wiki/Robinson_Crusoe_on_Mars
SUPER !!!!!
Wardibald: Ziet er inderdaad de moeite uit. Maar het is er wel aan te zien dat men toen nog niet veel wetenschappelijke data over Mars had. Wat natuurlijk logisch is.
Misschien zeggen ze wel hetzelfde over mijn boek binnen 50 jaar :p - hettie35
Mooi weer geschreven, heerlijk om dit in alle rust te lezen
groetjes Hettie
Wardibald: Als je wat meer kan gebruiken dan deze dagelijkse dosis, dan kan je via mijn facebook altijd het volledige eerste deel downloaden. De link staat ergens in mijn eerste stukje.
|
