|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.4 B
Ik zwiepte mijn benen rustig vanonder het deken, schoof mijn voeten in mijn klaarstaande schoenen, en begon ze rustig vast te gespen. Na maanden training was opstaan zonder gewicht uiteindelijk toch gemakkelijk geworden. De eerste dagen was dat echt niet het geval. Eén keer, de derde dag aan boord, had ik die gewichtloosheid zelfs gewoon vergeten en stond ik op zoals de gewone Aarderling die ik ben. Ik herinnerde me nog goed hoe ik toen gewoon mezelf uit bed lichtte zonder direct naar beneden, in mijn magnetische schoenen te mikken. Uiteraard gebeurde de vergissing uit slaperige verwarring en wist ik mijn bed niet meer op tijd vast te grijpen. In mijn bots tegen de overstaande muur bleef mijn computer gelukkig intact.
De boodschap op mijn computer bleef me vol ongeduld aanknipperen. Ik zette me neer, maakte me vast en raakte het scherm aan. Het bleek zoals verwacht om een beveiligde boodschap te gaan, wat betekende dat ik mijn diplomat moest gebruiken om uit de encryptie wijs te geraken. Het was dus niet zo profetisch van mij geweest dat ik het al eerder uit de kast was gaan halen.
De diplomat was een eivormig toestel met een afgeplatte kant voor een klein scherm en een standaard plat vijftientoetsig klaviertje. Het was misschien wel het meest geavanceerde toestel aan boord, en dat betekende toch wel wat. Moesten de anderen weten wat het was en dat het zich aan boord bevond, ze zouden mij nooit meer vertrouwen. Het had mijn collega's al tijd genoeg gekost om te verwerken wat dankzij Rick geen nieuws meer was. Dat ik op Aarde niet als chemicus werkte, maar als een obscuur soort agent voor Defensie.
Het toestel was simpelweg het toppunt van generaties van investering in spionagehulpmiddelen. Het zag eruit als een gewone portable display adapter. Die alomtegenwoordige apparaatjes stonden officieel geboekstaafd als PDA, maar de volksmond hield het bij PD. Behalve Franstalige monden dan, wat in hun geval best begrijpelijk was, het heette daar gewoon le portable of le port.
Het ding in mijn hand was gemaakt om door te gaan voor het standaardmodel van Massachussetts Adapter Technology, een Amerikaanse private holding die permanent onder overheidscontract lag. Meer dan de helft van alle PD's in de Westerse wereld kwamen van hen. Mijn toestel bezat dan ook alle functies van zijn MAT-tegenhanger, compleet met een perfecte simulatie van de rekenkracht van het voorbeeldtuigje. Maar met de juiste code als nummer in te bellen, werd het toestel in zijn ware functies geactiveerd.
De functie die ik op Aarde het meest gebruikt had, was de enorme detectiemogelijkheid. Naast natuurlijk een gewone maar intelligente camera, zond het op bevel ook breedspectrum elektromagnetische golven uit, die de alomtegenwoordige Webstraling op Aarde zo weinig mogelijk hinderde. De diplomat gebruikte die immers ook. Met die straling viel simpelweg door muren heen te kijken, behalve als die dikker waren dan een gezonde meter, of uit specifieke stralingsabsorberende materialen bestonden.
Bovendien werd een klein maar heel specifiek deel van de straling geabsorbeerd door aanwezige levende wezens. De totaalinformatie van alle overblijvende weerkaatste straling werd gebundeld in één schematisch 3D-overzicht van kamers, muurdiktes en alle mogelijke aanwezigen in een straal van enkele honderden meter. Eigenlijk heel vergelijkbaar met het systeem dat onze ogen ook gebruiken. Ook licht is immers een elektromagnetische golf, maar wij gebruiken maar een belachelijk klein spietje van dat spectrum. De golflengtes die door de meeste vaste stoffen heengaan, zitten daar niet bij, waardoor met het blote oog door muren kijken tot het rijk der superhelden is verwezen. Mijn toestel kon achter een normale muur perfect het verschil detecteren tussen een mens en bijvoorbeeld een hond. Ik had het nog nooit weten een fout maken.
Die mogelijkheden werden versterkt door een zo mogelijk nog verbluffendere functie: het kon gericht worden op een persoon en een nanochip afvuren die pijnloos onderhuids bleef zitten. Ze tapten hun energievoorziening af door gebruik te maken van de bewegingen van de gastheer, en door te profiteren van de hartslagdrukverschillen bij een dichtbij bloedvat.
Zonder een diplomat in een actieve straal van die enkele honderd meter, deed de chip hoegenaamd niets, behalve opladen indien nodig. Maar het herkende de straling van de diplomat om te activeren. Dan kon de chip bijvoorbeeld een gesprek onderscheppen en doorzenden. Het ding had daarvoor geen microfoontje nodig: iemand die spreekt, krijgt onvermijdelijk de geluidstrillingen van zijn stem over zijn ganse lichaam voortgeplant.
Bovendien kon de gastheer ermee op een later tijdstip geïdentificeerd worden, door zijn persoonlijke gegevens via de diplomat in de chip op te slaan. Lokalisatie, identificatie en afluistering dus. Allemaal heilige huisjes in elk handboek over spionage.
De computer in de chip was uitgerust met spraakherkenning om gesprekken als tekst te bewaren. Na ontvangst konden die in de diplomat opgevraagd worden, eventueel gerangschikt op tijdstip, persoon, bepaalde woorden, enzovoort. De handigste functie op dat vlak was die van de intelligente filtering op basis van verbanden tussen uitspraken, van mogelijk verschillende personen op verschillende tijdstippen.
De geheugencapaciteit kon zowat als oneindig beschouwd worden. Zelfs een normale civiele PD kon meer informatie opslaan dan de symbolische DONIAC-monstercomputer die ondertussen goed twintig jaar oud was, en waarvan toen werd verteld dat nog meer opslagcapaciteit geen enkele zin zou hebben. De DONIAC diende indertijd om de hoogste resolutie satellietbeelden van Europa te kunnen opslaan en verwerken, en kon in principe de volledige Aardkloot tot op een centimeter nauwkeurig opgeslagen houden. Het was dus simpelweg niet relevant om de diplomat een opslaglimiet toe te kennen.
De voorraad afvuurbare chips kon wel opgevraagd worden. Toen ik het nieuwe toestel kreeg, stond de teller op 5000. Ik had er nog geen tiende van afgevuurd in de vier jaar dat ik het ding had gebruikt. Niet zomaar iedereen mocht immers aangetikt worden, zoals we dat noemden. Meestal kreeg ik specifieke instructies, maar ik mocht wel zelf beslissen in noodgevallen. Onder gewone agenten zoals ik, heerste ook een ongefundeerd spookverhaal dat onze werkgeverstop beschikte over een masterserver die via gevoelige satellieten iedere chip op Aarde kon lokaliseren.
--------
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- hettie35
Ik wordt misschien een beetje eentonig maar blijf het heerlijk lezen vinden,
groetjes Hettie
Wardibald: Helemaal niet. Elk stukje is nieuw, dus is elk stukje fb van je ook helemaal nieuw.
|
