Volg ons op facebook
|
< terug
Natuurlijk verloop
Vanaf de schotelantenne geniet ik van het uitzicht. Nog even wat veertjes poetsen en dan is het zover. Na eeuwenlange menselijke overheersing en daardoor verwoesting van alle levensbronnen, slaat de natuur haar slag.
Eindelijk begrijp jij daar achter je computer mijn taal en tekens. Nou, dat had heel wat voeten in de aarde. Die hersenontwikkeling en dat taalvermogen is dus niet veel waard, als je je natuurlijke antennes hebt losgekoppeld. Alleen via de kabel van deze schotel bleek je te bereiken op je zogenaamde draadloze netwerk.
Jij bent al een poos uitverkoren, jij mag 'Het einde voor een nieuw begin' op schrift stellen. Zie het maar als bedankje voor al jouw inzet bij natuurbescherming en het be-houd van flora en fauna. Volkomen nutteloos natuurlijk, maar ja, dat lag aan het defect in de soort, niet aan jouw persoontje.
Al tijden zag je de dingen komen, je verzon verschillende scenario's, componeerde plot na plot, maar er iets mee doen, ho maar. Dus dien ik het verhaal nu op als dag-schotel. Vergeef me deze flauwe woordspeling, schrap die.
Schrijf schrijver, spel mijn boodschap, schrijf mijn boek! Het Boek als les voor de nieuwe heer en meesters van de aarde in de komende twintigduizend jaar, want dat er uiteindelijk nieuwe 'mensen' zullen opstaan, lijdt geen twijfel. Alleen hun kleur, vacht, schubben of veren, het aantal poten, ogen, kromme of rechte neus dan wel snavel, valt niet te voorspellen. Zelfs niet door mijn soort.
Sinds mensenheugenis ben ik de brenger van goed nieuws, symbool van de vrede, de Witte Duif. De palmtakjes van mijn voorbeeldige voorgegane ambtsgenoten bedek-ken nu tempels en paleizen en dit is de allerlaatste Verkondiging. Ja, jullie lieve vredesduifje is Boodschapper en Nemesis, adem van niets en alles, scheppingsgewe-ten.
Je zag Het Gebeuren wel, maar wilde het niet opmerken. Het is al dagen levenloos om je heen en er zijn vreemde dingen gebeurd. Je buurman met die heggenschaar, je zag het voorval: de heg slokte hem op, verteerde hem en liet de resten in de strooisel-laag vallen. Dat mens van nummer een struikelde over een opspringende graspol, viel voor de grasmaaier en verdween ineens onder de groene zoden. Je zag het, maar ge-loofde je ogen niet.
Die motorrijder met die lawaaifiets? Een nieuw fenomeen: fatale versmelting met het asfalt, blikken files lossen op in niets en laten rokende teer achter. En die jongens van dat vuurwerk en die reiger? Verdronken in een kuil met veren, voor altijd bedekt met pluizig dons. Die bomenpyromaan? Verpletterd onder een overspringende eik.
Ook andere gevallen zag je voorbij trekken, maar jij beschouwde het beeld op je net-vlies als creatie van je fantasie, gevolg van vermoeidheid, zinsbegoocheling. Ik noem het de menselijke beperking: niet opmerken en aanvaarden wat de werkelijkheid ver-toont.
Je buren zijn niet meer. Kort verteld: de laatste maanden kreeg iedereen zijn vet, ontmoette zijn boontje of kreeg zijn verdiende loon uitbetaald.- Maak daar even de juis-te woordspeling van, jij bent hier de bijna geestige pennenridder.-
Tot nu toe zag je dit alles als visioen, schrijfinspiratie noemde je het zelfs, maar deze boodschapper heeft een mededeling voor je: dit alles is de realiteit van hier en nu, de natuur nam het heft in handen, wereldwijd. Gebruikmakend van de natuurlijke bronnen als olierampen, verstoord evenwicht in de aardkorst, giftige fabrieksdampen, lekkende menselijke probeersels, lawines en op hol geslagen atomen ruimden wij de aarde op.
Vanmorgen vielen gemeentehuizen en postkantoren. Magistraal werd de bureaucratische toekomst met een enkele duivenveren pennenstreek afgekeurd. Alle dignitarissen ontvingen de hoogste orde van onthaasting en inertie: zij ontsliepen in verstikkende
bergen achterstallige ambtelijke schrijfsels. In de verzendhuizen drukten onbezorgde poststukken hun stempel op de wereld. Postbodes bliezen de Last Post.
De laatste lopende boodschapper komt nu jouw straat in, elke brievenbus krijgt een Gemeentelijk Noodepistel en Het Uiteindelijk Dagblad, met de journalistieke necrologie
en kosmopolitische dodenlijst per ras en soort. Zoals elk menselijk rampenplan, te laat. Waarschuwing en nieuws vallen tussen houtsnippen en houtsnippers, de huizen zijn van leven ontdaan en ontmanteld door de hou…Sorry, geen beste grap.
Terwijl mijn vleugelgenoten naast me neerstrijken bereikt de postbode jouw brieven-bus. Zijn hand opent de klep en hij laat krant en brief door de gleuf gaan. Wel, je ziet het nu zelf. Kijk goed en wees maar blij dat jij dat niet bent.
Daar vallen de wachtenden aan. De trouwe beambte valt in handen van kamperfoelie en bruidssluier en is nu verwikkeld in een innige omhelzing. Ai, dat is vast niet prettig, maar het is al klaar en gedaan. De plichtsgetrouwe op een-na-laatste-mens-op-aarde wordt in hapklare brokken op de composthoop gegooid. Snippers papier met zinloze mooie woorden verwaaien tussen de overgebleven carnavalsconfetti, die hier en daar als gekleurde sneeuw op de stenen ligt. Wordt dit toch nog je kleurrijkste werk.
Vraag je je af waartoe dit leidt? Duidelijk toch? Wij beginnen opnieuw, dat is veel een-voudiger. Het gedoe met die mensen wordt nooit wat, teveel constructiefoutjes.
De natuur lost het op. De natuur die jij wilde beschermden. Onnodig zoals je ziet, de natuur redt zich wel. Gewoon de mens uitroeien en opnieuw beginnen. De geschoren hegjes, geharkte grindtuintjes en kunstgrasveldjes mochten het eerst. Met hoge fanta-siediversiteit werden de menselijke bewoners teruggebracht tot hun moleculaire essentie. Even hebben we een van jouw scenario's overwogen, maar het was allemaal te omslachtig en had altijd een menselijke overlevende, geen definitieve oplossing dus. Wij brengen alles op aarde terug tot de oorsprong van druppels en zand met een verscheidenheid aan elementaire eigenschappen en wachten op het resultaat.
Genoeg. Sla deze finale biografie maar op. Print het resultaat uit. Zet het op een usb-stick, die in de vorm van een duif is wel een aardig gebaar. Brand het werk op een cd en berg dit alles veilig in de kluis op je slaapkamer, die overleeft de komende geschie-denis. Ooit zal de inhoud van die kluis als 'steen van Rosetta' dienen voor een of ander toekomstig nieuwsgierig aards wezen. Jouw taak zit er op. Bedankt. Jij bent alleen gespaard om dit te schrijven. Het enige dat onze soort niet kan is knopjes indrukken, maar wij hebben dan ook geen omslachtige methode nodig voor onze communicatie. Weer zo'n foutje in jouw soort.
Nu onder ons, schrijver achter je pc. Je sloot de wereld buiten, vocht met pen en woord tegen Koning Onbenul, jij behoorde toch tot de betere menselijke exemplaren? Jij deed niet mee aan die modegrillen, jij werkte en leefde mèt de natuur en niet er tegen, jij vocht vóór bomen en alle leven?
Wel, ik heb nieuws voor je. Dit verhaal verdient een beter eind, natuur is natuur en dus wreed zonder geweten. Mens was mens, gewetenloos wreed. Nu neemt de
natuur wat haar toekomt omdat ze dat kan, zoals de mensheid dat deed onder het mom van beschaving, maar natuurlijk alleen omdat homo egoïsmus daar de macht toe had.
Kijk nog maar eens naar buiten, de grindbakken rukken nu snel op. Smorend zand waait door de wijk. Het verzamelde zich op geveegde stoepen, waar het zich verbond met de verstoten mest en het voortwoekerende landbouwgif in eens vruchtbare aarde.
Dacht je dat jij gespaard zou blijven? Nee, dood materiaal maakt geen onderscheid. Leven moet dood, dus rukken anorganen gezamenlijk op en jij houdt ze niet tegen. Kijk dan uit je raam, ze zijn al bij de stoeprand. Schrikken, hè? Nee, vluchten kan niet meer.
Tergend langzaam kwamen ze dichterbij, je zag niets bewegen, maar ze schoven voort, maandenlang. Stilletjes hebben ze opgeruimd in het land, de stad, de buurt, in deze straat en nu zijn ze bijna klaar, overal ter wereld. Op zee boorden olieplatforms cruiseschepen de grond in, de laatste haringvisser is midden op de oceaan gestrand op het drijvende continent van plasticresten en wordt nu overspoeld door merktassen.
-Hoor je die lantaarnpaal vallen?-
Rivierkeitjes vraten zich door het asfalt, versmolten cement en onkruidverdelger ver-brokkelden muurtjes, verteerden schuttingen, verkruimelden stoeptegels en glijden nu over de resterende plekjes aarde.
-Krak, dat is je pasgeverfde tuinhek.-
Niet bang zijn, geniet ervan dat je de enige mens bent die dit meemaakt.
Gravel en grind rollen de laatste meters. Schurende stenen lijven verenigden zich op verguisde humus, bijeen geveegde bladeren, door bladblazers vermalen bloesems en met het venijn uit de nog steeds in vuurwerkrood gedrenkte stoepranden.
-Ai, daar gaat die rustieke tuintafel, nooit meer buiten eten dus.-
De dode materie rukt op. Elke door mensenhanden gemaakte vorm wordt verpletterd, de weerstand van stroom wordt gebroken, gas wordt uit buizen bevrijd, verbindingen uit kabels gezogen.
-Daar bezwijkt jouw rek met kruidenplanten, wordt het eind nog lekker gekruid.-
Alleen jij bent nog verbonden met de universele ether. Het leven moet gewroken door de vernietiging van al wat menselijk was. Samen met jouw kluis zal bovengenoemd plastic eiland als humane nalatenschap resteren en toevlucht bieden aan mijn gelijken, tot via natuurlijke selectie een nieuw 'Dom' zal zijn ontstaan.
- Het huis trilt en schudt wel erg, hè?-
Zie je de leegte, hoor je de stilte? Nu ben jij de laatste menselijke rest.
Ruik je de rioollucht? Voel je de elektrische siddering in de lucht? Ach, je bent bang. Wat lief, je bibbert. Vervelend, net nu wij vertrekken. Wij, jouw gevleugelde vrienden, een opstijgende wolk witte verenpracht, voor het laatst boodschappers.
-Fraaie landing van de trap,zeg.-
Gegroet, jouw best was niet goed genoeg. Treur er niet om, aanschouw het afsluitende natuurlijk verloop.
-Geslecht is de laatste drempel.-
Snuif het vluchtige aroma uit de energiebuizen maar op, word je lekker duizelig en slaperig van. Vaarwel.
Natura artis magistra.
Natura vincit!
-Daar ga…
|
