|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.4 E
Wat vroeger opstaan zag ik als een uitgelezen moment om een half uurtje te trainen. Dat was min of meer de termijn die ik nodig had om mijn slaapdemonen helemaal af te schudden. Ook nam ik op dat moment het liefst mijn dagmaaltijd. Die viel te verkrijgen uit de assembler op drie modules: die voor onze training, de vergaderzaal en de medische module. We hoorden er een gewoonte van te hebben gemaakt om enkel op de trainingsmodule te gaan dineren, behalve als het niet anders kon. Voor zover ik wist hadden alleen Caitlin en ik de gewoonte echt geadopteerd. Uiteindelijk maakte het nauwelijks verschil, de extra energie die de maaltijd uit de cargo verder naar beneden moest pompen was marginaal. Caitlin en ik hadden de mening gedeeld dat we toch minstens dagelijks de trainingsmodule bezochten, dus waarom dan niet gewoon de gewoonte behartigen?
[I]
Omdat het haar dood ging worden, dus.
[/I]
Voor haar was het de enige gelegenheid van de dag geweest om te trainen, voor zover ik wist, ze was altijd wel met iets bezig geweest. Ik ging vooral mee om nog wat in haar charmante aanwezigheid te blijven. Als ik wat aan training toekwam, viel dat mooi mee om mezelf nog wat te vermoeien voor ik ging slapen.
Hoewel we voor het eerst in de bemande ruimtevaart over een kunstmatige zwaartekracht konden beschikken, had het voorbereidend comité toch gevreesd dat onze spieren en botten voor een deel dezelfde problemen zouden kennen als de vroegere ruimte-exploraties in gewichtloze toestand. Daarom waren onze uniformen op het einde van de mouwen, rond het bekken en aan de nek ingelegd met magnetische draad. Onze schoenen deden hetzelfde voor de benen en vooral ons evenwichtsgevoel. De draden deden dat genoeg om onze armen in rust wat ter plaatse te houden, maar natuurlijk voelde het allerminst aan. Onze voeten leken eerder vastgeklonken, onze armen gewichtloos met dat beetje tegenwerking op de ingelegde plaatsen. Gelukkig was het magnetisch veld grotendeels homogeen, op elke plaats in de module even sterk. Of zwak, want enkel onze schoenen werden even hard aangetrokken dan op Aarde.
Zeker de eerste weken voelde het allemaal heel bevreemdend aan. Eerder kon ik mij gewoon niet voorstellen hoeveel mijn ledematen en vooral mijn hoofd eigenlijk wel wogen, en dan valt dat gewicht ineens weg. De eerste uren kon niemand van ons zich langer dan een minuut perfect rechthouden, zonder in paniek met klapwiekende armen een onbestaand evenwicht te zoeken of iets dergelijks. We hadden zelfs een weddenschap lopen toen voor wie dat het eerst ging kunnen. Ben won na drie uur en een handvol minuten. Achteraf gezien logisch, de man met de ervaring.
Maar we geraakten er allemaal relatief snel aan gewend. Zo gewend dat we op sommige dingen extra moesten letten. Veranderen van houding in een stoel zonder gordel, leverde eerder op dat je eruit werd geslingerd dan wat anders, bijvoorbeeld. Maar eens we vastzaten, voelde ik mij altijd heel gemakkelijk. Zonder gewicht moesten we ons ook veel minder verzetten.
Ook onze bloedsomloop had ons nog weken parten gespeeld. Het bloed leek wel door mijn brein te kolken op de maat van mijn hart. We waren aan boord gewoonweg apestoned en draaierig de ganse wenweek voor het vertrek, vast aan de ruimtelift. Van teveel zuurstof blijkbaar. Maar we groeiden er allemaal snel in. We waren getraind om ons brein maximaal zijn verbouwingen te laten uitvoeren, wat neerkwam op openstaan voor alles en veel experimenteren. En wachten. De uitdrukking alles zit in het hoofd, kreeg er bij mij een facet aan nieuwe betekenissen bij. Wij zijn ons hoofd.
Toch bleek de voorspelde schade aan ons lichaam na drie maanden nog nergens te bespeuren. Dat was wat we allemaal voelden en onze twee dokters bevestigden dat elke keer op onze wekelijkse controle. We bleven natuurlijk wel op zeker spelen door ons dagelijks half uurtje training te blijven volhouden.
----------
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- hettie35
Heb weer genoten,
wens je een fijn weekend
groetjes Hettie
Wardibald: Even een pauze moeten inlassen...
Dit kan volgende week weer gebeuren.
Dank je voor alle aandacht.
|
