|
< terug
Berusting groeit langzaam uit tot rust
Vandaag is mijn moeder jarig, vijf entachtig jaren oud. Het zou een blijde dag moeten zijn maar in plaats van verjaardaags visite is het een dag van zorg en pijn. Het mooiste geschenk zou voor haar zijn om rustig in te slapen, maar dat is haar alsnog niet gegeven.
Wat is het toch onterecht om op die leeftijd nog zo te moeten lijden, dokers komen en dokters gaan maar nemen niet de tijd om eens een goed gesprek te hebben. Zelf wil ze niet meer, maar daar wordt aan voorbij gegaan, geen tijd en geen aandacht is het devies.
Vooral klagen over druk en nog eens druk wat aan ons voorbijgaat als ware het lucht. onze gedachten zijn toch echt niet bij zulke uitspraken gebaat. We leven van dag tot dag en verder dan dat komen we bijna niet. Wat moet je zeggen als iemand je tegen beter weten in wil feliciteren?
Ik weet het wel ook anderen zitten met die vraag dus ik neem ze het niet kwalijk, maar het doet
zo zeer dat is niet in woorden uit te drukken. Steeds vragen we ons af wat is wijsheid wat kunnen we nog meer doen om te verlichten. Soms komt er een lichtpuntje door de verpleging die ons helpt en een handige tip geeft. Je leert ervan want ook wij zijn er tenslotte ook als leken erin gerold.
Berusting keert minimaal weer terug die uiteindelijk toch tot volkomen rust zal uitgroeien.
feedback van andere lezers- tessy
Dit roept zoveel herinneringen op Hettie.
Daarom dat ik je verhaal graag blijf volgen.
Ik stuur je een virtueel troostzoentje als je het wil.
Liefs
Tess
hettie35: Je bent een lieverd, dank je Tes
Groetjes Hettie - Dora
Hoe mooi zou het zijn als vanmiddag om drie uur ineens toch....ik ben met jullie begaan...
hettie35: Dank je lieve Dora,
knuf Hettie
|
