|
< terug
Is het raar?
Als ik loop , dan doe het stil en behoedzaam. Mijn lege kopje van de koffie zet ik neer alsof het zomaar breken kan, en als ik praat dan loop ik te fluisteren.
Deuren worden zacht dicht getrokken en de bel staat uit. Waarom? Het is een tweede leven geworden
om vooral de rust in huis te willen bewaren want moeder slaapt.
Is het raar dat het verlangen naar buiten treed om de jas aan te trekken en uren door de kou te
lopen? En is het onbegrijpelijk dat ik even aan niets anders wil denken dan aan de geuren en kleuren van de herfst. Kan iemand begrijpen dat ik even niets wil horen over ziekte en ook er beslist niet over wil praten?
Raar of niet raar, ik heb het gedaan, even de poes van de buren geaaid en mijn weg vervolgd om uit te waaien. Mijn haren die de wind trotseerden tot een warrig hoofd. Maar van binnen werd het lichter en lichter en werd het denkvermogen weer versterkt. Is ook dat niet te begrijpen?
Blijkbaar niet! Want ik kwam een paar oude bekenden tegen en de vraag die zij als eerste stelden
was of ik niet aan het bed van mijn moeder hoorde te zitten.
Ik vind dat ik gelijk had en heb mijn hoofd in de wind gegooid en ben verder gelopen. Hoe lang zal het duren voor ik zulke opmerkingen naast mij neer kan leggen? Ik weet het niet en zal het
misschien ook nooit weten, maar één ding weet ik zeker: ,, Deze wandeling had ik nodig om weer een beetje tot mij zelf te komen".
|
