|
< terug
Een verhaal met een geurtje…
Een mens is toch een raar wezen. We transpireren allemaal, maar niemand mag het weten. Dus gebruiken we een deodorant. Zou het niet gemakkelijker zijn om allemaal dezelfde lichaamsontgeurder te gebruiken? Gisteren stond ik op de tram te wachten en m'n reukorgaan werd geprikkeld door wel twintig verschillende geurtjes. Het ene al wat geuriger dan het andere. Naast mij stond een dame van, laat me toe eventjes te schatten, middelbare leeftijd. Ze was in gezelschap van een even oude vriendin. Zo weggelopen uit de boerinnenbond. De rumoerige schoolgaande jeugd was ook present. De toekomst van ons roemrijke Vlaanderenland is in goede handen, zo te zien. 't Was eventjes wachten op tram 24, de vandalenlijn. Op lijn 24 worden alleen nog aftandse rijtuigen ingezet. Die dan meestal ergens ter hoogte van het Sportpaleis in panne staan. 't Is altijd drummen geblazen om binnen te geraken in zo'n voertuig. Meestal stappen er dan ook nog moeders op met hun buggy's, die hun boodschappen gaan doen in de Aldi. Na eerst hun kroost afgezet te hebben aan de kleuterscholen. Ze zouden die moeders eens moeten wijsmaken dat een buggy opgeplooid kan worden. Wat mij het meeste opvalt is dat iedere cultuur een ander reukje heeft. Je moet er maar eens opletten…
De tram laat wel lang op zich wachten. Ik kijk naar het electronisch bord dat aangeeft waar de tram zich juist bevindt. Een uitvinding die uitsluitend gemaakt is om de wachtende burger te jennen. Het rode lampje blijft branden, met als indicatie- Zwaantjes-. Zijn die conducteurs de zwaantjes aan het voederen? Of is het de zoveelste stiptheidsactie omdat één van hun collega's in elkaar geslagen is? Wegens het niet respecteren van het uurrooster. Of zijn onze befaamde stadswachten een collega onderweg verloren? Die paarsgekleurde stadswachten zijn in het leven geroepen om de orde en tucht te handhaven op de risicolijnen. Lijn 24 is er zo eentje. Volgens mij zijn alle lijnen in Antwerpen van dezelfde strekking. Er gaat omzeggens geen dag voorbij of er wordt wel ergens een chauffeur van de Lijn gemolesteerd. 't Zal je beroep maar wezen hé?
De schoolgaande jeugd begint nog wat meer rumoeriger te worden. Tot overmaat van ramp begint het nu ook nog te regenen. Het schuilhokje is niet voorzien om gans die meute te herbergen, wegens te klein. Ik en de twee dames stonden er al, maar daar wordt geen rekening mee gehouden. We worden in ons hoekje samengeplet alsof we sardientjes in een blikje zijn. Lekker warm zou ik normaal gezien denken, ware het niet dat die twee dametjes het ganse gamma van Yves Rocher over zich gesprenkeld hadden. Ik rook verdorie m'n eigen zweetvoeten niet meer. Het sneed me de adem af. Ik rook achtereenvolgens de geur van rozen gemengd met jasmijn en ergens de geur van wat ik denk een goedkope badolie van de Aldi. Ik doe een stap opzij, maar kan geen kant op. De glazen wand belet het mij. Nog een beetje meer drummen en gans dat schuilkotje gaat aan diggelen. Ik probeer m'n ultieme wapen. Het enige wapen waar ik zeker van ben dat ik reacties zal krijgen. M'n sigaretje dus.
" Ze zouden die tramkotjes wat groter moeten maken…"zegt dametje één.
" Ja of aparte kotjes voor de gepensioneerden…"antwoordt dametje twee.
" Da's een goe gedacht, misschien kunnen we het voorleggen aan de Lijn?"
" En dan ineens kotjes waar 't verboden is om te roken…"zegt dametje één, terwijl ze me met een blik aankijkt alsof ik de uitvinder van de sigaret ben.
Ik blaas geheel toevallig de rook in haar richting. Gratis voor niks mee mogen roken, terwijl ik er voor moet betalen. Als dat niet genereus is van mijnentwege, weet ik het ook niet meer. Wat ben ik toch een sociaal-meelevende persoon hé?
" Meneer, mag ik u eens iets vragen?"vraagt de overmatig geparfumeerde dame één.
" U moogt dat…" antwoord ik op vredelievende toon met een glimlach tot achter m'n oren.
" Zou het mogelijk zijn om buiten het kotje te roken?"
't Heeft nog lang geduurd, was m'n eerste gedachte, 't heeft nog lang geduurd. Een groepje van jeugdige schoolgangers staan op nog geen meter afstand in een rookgordijn, waarin ik de geur van cannabis en andere aanverwante producten herken. Maar er staan nieuwe Belgen tussen, wat zeg ik, de meerderheid zijn nieuwe Belgen. Waarom vraagt dat dametje het niet aan hen?
Het regent en Coco staat buiten het hokje z'n sigaretje te roken. Uit medeleven met die arme dametjes en de nieuwe Belgen. Eindelijk, de tram is er, 't zou verdorie tijd gaan worden. Ik, als welopgevoede beleefde mens, laat iedereen netjes opstappen. De conducteur doet me teken dat hij gaat vertrekken. Ik wens hem een goede reis. Hij zal het nodig hebben. Moet je niet mee, vraagt hij me. Nee, is m'n antwoord, ik pas niet in het plaatje…
Verdomme, ik ben volslagen gek, wachten op de volgende tram in wind en regen. Maar m'n enige troost is dat ik nu het schuilhokje voor mij alleen heb. Ik steek nog een stinkstokje op, kijk met onverholen verwondering naar het indicatiebord. Wat een uitvinding. Na de deodorant, het meest ondergewaardeerde verschijnsel ooit door een sublieme geest bedacht…
©GoNo
|
