Volg ons op facebook
|
< terug
De kroeg (7)
Hij leest niet terug wat hij schreef, brengt geen verbeteringen aan. Het eerste schrift staat dichtgeletterd met pietepeuterig handschrift. Hij beziet tevreden de regelmatig dansende letterkettingen, begint aan de tweede pen. Helaas leeft hij nog niet in zijn eigen kleren.
Na het ontbijt en de pillen schrijft hij zonder te pauzeren. Tot de koffie en zijn beloning voor het raam. Daarna pent hij door tot het middageten. De discipline is nieuw, dit houvast kende hij niet eerder. Wat hij zichzelf toestaat is af en toe zijn stramme rug te rechten en dan staart hij door het raam van veilig voelen. Vanwege de tralies, waardoor buiten zijn ruimte niet confiskeert. Hij houdt van de berk met de trillende blaadjes, de rodondendron en de zilverspar achterin naast de saai burgelijke coniferen. Tuinman kent geen regels. Er knabbelen koolmeesjes in het bewegende raamschilderij en het eekhoorntje, dat door de bomen huppelt, is de bonus voor zijn harde werken.
'Voor het eerst in mijn leven ben ik veilig', realiseert hij zich iedere avond voor hij inslaapt.
Rode brilboei wil weten wat de Winter heeft gestudeerd, maar hij zwijgt om pestend langland.
"Wat deed je voordat je werd opgepakt," dringen tikkende vingers aan in de waaiende treiterlaan.Gemanicuurde nagels begrijpen niets van lettergordijnen.
"Isolement in stilte zuigt vacuüm - Lijf en geest leeft - Vitrage achter overgordijnen." murmelt de schrijver.
Ongeduldige droogtrommelhanden - heeft het vak uit ratioboeken geleerd - zoals rechten droge feiten zijn die je hoofdstampt en creatief buigt en zuigt - zoals economie met vaste formules werkt en taarten bakt van grafieken.
W.W. schetst inderdaad een professioneel beeld. Zonder onbewijsbare neveninformatie.
Wat liefde over schrijver weet onderdeelt niet zijn vakjes verdeelde diagnose.
Wijnand W. is vakkundig als een krantenkop: "Arts negeert principieel het verzorgend personeel."
Wims roman ontvouwt zichzelf op de grijslijnen vanonder de pen. 's Morgens weet hij niet wat zijn geesteskind die dag meemaakt en 's avond is een hoofdstuk af. Het gaat over een jong meisje wiens ziel naast haar lichaam zweeft als een engeltje. Of het een fabel is? Een sprookje? Is hij het zelf, wil De liefde weten. "Uitgever beslist," antwoordt hij haar kuiltjeslach, omdat ze nieuwsgierig is hoe hij gelukkig blijft.
Truus, wiens ondergrondse morsdode moeder geen tijd verknipt, brengt W. Wijenrode op de hoogte.
"Hij komt van goede huize. Rijk taalgebruik, origineel en soms literair. Hij schreef af en toe een steengoed stukje, maar in zeven jaar kreeg ik geen inzicht. Ik sliep in het begin met hem want ik dacht dat hij van me hield, maar… dat bleek… hoofdzakelijk mijn invulling te zijn, niet zijn realiteit. Over het verleden sprak hij niet. Alsof het niet bestond. Familie heeft hij niet, denk ik. Hij vond het geen bezwaar om op mijn zak te leven. Nee, keek nooit TV, las geen krant, deed boodschappen en kookte goed. Lekker. Ik kon na mijn werk zo aanschuiven, makkelijk. Wat ik hem vertelde kwam niet aan, alsof het wegzakte in een moeras waarin hij de enige aanwezige was. Een wereld die niemand kan zien. Het is een zachte lieverd, maar zijn lijf heeft geen contact met de geest. Ik stimuleerde dat hij schreef, kocht een computer en hij was er rap op. Na een tijd leek het wreed om hem aan zijn lot over te laten. Het was goed zoals het was en ik heb mijn best gedaan tot mijn moeder me nodig had. Dat het fout zou gaan lag voor de hand." Arts vult zijn dossier hiermee, krijgt nooit een zinnig woord uit hem. Zoals Wim zitten er zoveel in zijn spreekkamer.
"Volgende week mag je naar de andere afdeling," begunstigt bruine wuifkuif hem. Wim stribbelt donker, wil zijn ijskap niet zien brokkelen. Zoals laatst, toen die draak hem bezocht. Ze kwam bekend voor, maar wat ze zei was roetgeblakerd en stonk naar verbrand haar. Zij was te lelijk. Hij sliep ooit met haar, beweerde ze, maar hij zou nooit met oude rimpels liggen. Ze wilde zijn computer brengen en hij heeft gezegd dat ze niet mag komen. Sindsdien draagt hij overdag wel zijn eigen kleren.
Kilkatoens liegende vleeslippen willen dat hij de volgende stap zet, maar Wim weigert zo aantrekkelijk te zijn als de koffieman, die vernedert met doorgelopen mondhoeken.
Wie tussenwereld negeert moet buiten blijven, vindt Wim.
Buiten, waar tralies hen veroorloven te doolhoven.
Buiten, aan de andere kant van de zwarte stangen, leven wezens in waanzin. De toekomst wuift panische hartkloppingen en De liefde loopt met hem de gangen op en neer.
"Vuile contacten veranderen je binnen. Ik diarreer van eten met anderen." breedspreekt Wim met haar.
"Niet schrijven wanneer ik wil legt beminzinnen stil." Zij weerlegt niets als hij haar samenzweert. In brandende angst van vlammende broeikaseffecten verstrooit hij voor haar zijn huilende drijfzand. Ze zou een roman kunnen schrijven die bol staat van zijn prachtige veelzeggende volzinnen.
"Groepstherapie is kindernaakt affikken. In de aanwezigheid van te droge takkenbossen die genieten van hoe de hel aan je ziel likt." Hij weet veel zeker, na zo lang te hebben geleefd in middenwereld van mooi.
De Liefde heet Manon, weet hij inmiddels. Ze is er niet altijd en dan is hij de leefvezels kwijt.
Wisseldiensten, zegt ze en hij vraagt zich af hoe dat kan. "Leven is niet aan- en uit te zetten." wijst hij haar op de discrepantie van liefde. Af en toe, als het weer het toelaat, wandelen ze door de tuin. Zodra Manon door zijn ruimte spekzoolt kruipen kriebelende fluweelvleugseltjes langs zijn maag. Die dag poept hij wel normaal. Dat ze zijn Liefde heet weet alleen de schrijver. De de Winter leeft daar langs op. Iedereen mag geheimpjes hebben, leerde mamma hem. De idee dat ze gestorven is gelooft hij maar half. Af en toe staat ze in de kamer en lacht zoals op de TV waar kinderen hun ouders zoeken. Soms kijkt hij naar de betoverdoos, want dan bezoekt zijn moeder hem terug.
Op een dag vraagt Manon of ze zijn boek mag lezen. Ze moet beloven dat het rode kikkerdril het niet onder ogen krijgt, "want het is geheim," fluistert hij en ze neemt het groene cahier mee. Hij heeft al tien pagina's van het tweede schrift gebruikt en wil op de helft zijn als hij tussen de anderen wezens wordt verpland.
feedback van andere lezers- Magdalena
Doortje, ik lees hier een poging van een 'nomale' om met een mens in psychose te spreken. Er zijn zinnen die schitterend zijn, maar, bij een eerste lezing vielen die zinnen mij niet op
pas bij een tweede lezing
ik denk dat een psychose soms een spontane aanzet is tot wijsheid, iets wat doorbreekt. Mensen in een psychose zeggen soms prachtige dingen, maar de onbereikbaarheid voor rationaliteit op dat moment... ik vraag me af of poëzie niet de enige manier is om dat leesbaar uit te leggen?
Als tekst vind ik het te moeilijk voor een roman. (Ik bedoel daarmee: een roman die ik zou blijven lezen tijdens mijn druk leven. Het leest niet gemakkelijk en het mooie erin gaat wat verloren doordat je de verwarring van de psychoticus beschrijft.)
MIJN indruk uiteraard...
XXXXX
Dora: Dank je wel,MagdaLena - tessy
Ik lees het nu pas en voor mij is het duidelijk Doortje, het blijft me vasthouden, zeer benieuwd naar het vervolg. Heel goed geschreven.
Dora: Dank je Tess.
Die roman he...
ik vraag me af...
wat De liefde daar in vindt, jij ook? - Mistaker
Na Meph durf ik niks meer te zeggen, ik geef slechts applaus.
G
Dora: Dank je wel=
een diepe buiging en een blos van mij... - bessy
hij heeft het vak uit ratioboeken geleerd en dat wat daarna komt vind ik een verwarrend stukje, maar dat kan aan mij liggen hoor
ik blijf lezen ....
Dora: Dank je Bessy
Ik heb het aangepakt, wellicht is het nu duidelijker?
Ik hoop het, want het is wel crusiaal hoe rationeel die man kijkt... - koyaanisqatsi
Het blijft een evenwichtsoefening in 'lezen', maar dat hoort er bij natuurlijk.
Dora: Dank je, meerdere verhaallijnen is best leuk om het web mee te spinnen - Mephistopheles
het lijden van schrijven..
goede volzinnen inderdaad, je hebt een goede stijl die 'leeft' en niet dood is zoals veel geschreven verhalen
Dora: Dank je voor het prachtige compliment. Ja zeer...
|
