|
< terug
De edele van adel
Blauw was ze. Van bloed dan. Voor de rest was zij blank. Althans voor zover ik haar huid kon zien voorbij de kanten kraagjes, de vlekkeloze manchetten en de zoom van stijfstoffige rokken.
Komend uit een degelijk, beschermd milieu, was zij zelfs voor mij in eerste instantie een toonbeeld van saaitruttigheid. Ze was kunstzinnig, langzaam en fijngevoelig. Wat ik beetje bij beetje leerde waarderen. Maar ik bleef op afstand. Het was niet mijn wereld. Ik, met mijn stadse opvoeding, morele en semi-intellectuele bagage en beperkte wereldbeeld. Ik voelde me plomp en ontwetend. Ze irriteerde me.
Muziek schreef ze. En in huis hing macramée. We waren er regelmatig en schoven aan bij voedzame en verantwoorde maaltijden. Nooit repte zij een woord over de gevoelige kwesties in mijn schoonfamilie. Kwesties die ons aangingen. Ze overbrugde verschillen zonder compromissen te sluiten en zweeg.
Haar gezondheid was zwak. En ondanks haar verantwoorde en fijnzinnige leefstijl kreeg kwaadaardigheid vat op haar. Althans, op haar lichaam. Voor de rest bleef zij voornaam, en krachtiger dan ik haar ooit gekend had.
Toen er alleen nog ogen en botten restten, gaf ze mij mijn credo mee; geef ze liefde, je weet wat het is. Haar indringende blik baande zich een weg naar binnen. Het gewicht van mijn plompe onwetendheid verdween. Buitenkant was het slechts. Ik stond naakt en ze gaf me vleugels.
|
