|
< terug
Ondragelijk en verlossing?
Elke minuut duurt in beleving uren van wachten op wat komen gaat. Nog deze morgen wordt mijn moeder naar het ziekenhuis gebracht om haar eindelijk te verlossen van ondraaglijke pijnen.
Afgelopen nacht was een drama in vier delen. Machteloosheid strijd samen met boosheid om een plek te vinden in verstand en hart. Je wilt zoveel en kunt zo weinig, eigenlijk kun je zelf niets dan alleen met grote onmacht toekijken hoe een dierbaar leven in stille strijd is met de dood.
We kunnen alleen onze hoofden buigen en bidden dat de verlossing nabij is, het gevoel moet je wel uitschakelen anders draai je door. Het zwarte gat waar we ongetwijfeld over enige tijd in zullen vallen zal er een zijn van onpeilbare diepte. Maar daar is nog lang geen tijd om bij stil te staan.
Een mistery van de dood van bijna niet te begrijpen en glijd als los zand tussen de vingers door. Dit
wordt niet gepreekt vanaf de kansel, ik denk dat de meeste verkondigers van het woord er bijna geen weet van hebben hoe verscheurend het losweken van het leven kan zijn. Het lijkt bijna een taboe
om erover te praten, een taboe dat nodig verbroken moet worden. Dit zonder alle mooie praatjes en beloftes van mensen die alleen uit de boeken leren. Mijn kracht zit in het schrijven over deze dingen, het is als een drijfveer die mij voortstuwt om het toch vooral te vertellen aan hen die niet weten.
We zijn nu achtenveertig uur in touw en toch uit innerlijke kracht is er een moeten om dit op te schrijven en te vertellen aan hen die niet weten wat te doen mochten ze ooit in dezelfde situatie komen. Volg je hart om nooit spijt te krijgen, al doet het nog zo veel pijn.
feedback van andere lezers- Magdalena
Heel veel sterkte, tijd en draagkracht toegewenst om bewust bij je moeder aanwezig te blijven in deze zware dagen Hettie. Ik hoop met heel mijn hart dat jullie beiden bewust gaan ervaren wat overblijft als het lichaam heeft opgegeven. Je leed bewijst dat de verbondenheid heel sterk is.
Alle sterkte toegewenst,
Karine
hettie35: Dank je wel voor je steunende woorden,
groetjes Hettie - GoNo2
Ze overleeft nog éénmaal...
hettie35: Dank je wel,
groetjes Hettie - silvia
met veel begrip gelezen Hettie en je hebt groot gelijk : sterven en de dood mogen geen taboe zijn, goed dat je erover schrijft op je eerlijke manier !
hettie35: Dank je wel Silvia
groetjes Hettie - Wardibald
Sterven wordt teveel "gemarginaliseerd" tegenwoordig. De maatschappij lijkt te vragen om dat ergens in een afgelegen kamertje te gaan doen, waar niemand er mee kan geconfronteerd worden.
Ik hoop dat je de kracht blijft vinden om erover te schrijven.
hettie35: Dank je wel voor je fijne woorden,
groetjes Hettie - Dora
Moedig Hettie, houdt vol taboes te doorbreken,
er wordt teveel weggekeken,
alhoewel men hier het wel begrijpt.
Later wellicht nalezen en kijken of je het bundelen kunt....
hettie35: Later ooit Dora als mijn hoofd weer normaal kan denken,
liefs Hettie
|
