|
< terug
Mag ik alstublieft boos zijn?
Ik ben boos en tegelijkertijd heel verdrietig, boos op wie? Daar kan ik geen antwoord op geven,
in het ziekenhuis is iedereen lief voor mijn moeder en voor ons. Ik zou daar niet boos over mogen zijn. En toch, het stemmetje fluistert en fluistert en brengt onrust als nooit tevoren. Het dilemma
om haar op te laten nemen was heel groot. De belofte aan haar om haar in huis te laten sterven ligt zwaar op de maag. Ik heb hem verbroken uit pure radeloosheid, niet te weten wat te doen aan haar pijnen. De huisarts blijft in mijn ogen degene die niet goed de situatie in heeft geschat, want ik blijf
erbij dat iemand van deze respectabele leeftijd niet meer zo hoeft te lijden. Gelukkig werd deze mening in het ziekenhuis ook gedeeld door de assistent arts maar toen de internist zelf kwam was
het met mijn simpat ie snel over. Deze was veel ouder en door de wol geverfd en korter van stof,
met andere woorden, druk, druk en nog eens druk. Het borreld en broeit in mij, waarom gaat altijd
alles volgens het boekje en is er geen menselijke kant te zien. Natuurlijk hebben artsen het ook druk
en zijn er veel meer mensen die haar nodig hebben maar toch de gedachte.....!
Het maalt tussen de verdrietige momenten door , de vraag waarom zoveel pijn? Waarom heeft een arts geen tijd voor een gesprek voor duidelijkheid?
Kortom ik barst van de vragen en boosheid en weet niet waar ik die kwijt moet om vooral niet de verkeerde te belasten met mijn gevoelens. Ik leer veel in deze tijd, veel is taboe en mag vooral niet besproken worden, ooit breng ik het verder naar buiten. Ik zie dit als een opdracht naar mijn moeder toe en voor vele anderen die het zelfde overkomen!
feedback van andere lezers- silvia
ik begrijp je boosheid Hettie, de dokters vergeten te vaak dat ze met mensen bezig zijn en niet met nummers.
hettie35: Ben het helemaal met je eens,
dank je voor je steun,
liefs Hettie - dichtduvel
Sterkte, j
hettie35: Dank je wel,
groetjes Hettie - tessy
Mijn moeder kreeg morfinepleisters en volgen de pijn werden deze aangepast, hoe meer pijn hoe hoger de dosis morfine.
Ze is hiermee zachtjes uitgedoofd.
Ik hoop dat er snel iets gedaan wordt zodat je arme mama uit haar lijden verlost is.
PS wat een mooie fb van Silvia bij je vorige gedicht..
hettie35: Was het maar zo gemakkelijk lieve Tessy, ze hebben dat gedaan
en steeds versterkt, helaas reageerde ze er heel slecht op.
De dokter stond en staat voor raadsels!
Wij met haar als leken. Ik heb de feedback van Silvia gelezen, heel lief van haar.
Groetjes Hettie - koyaanisqatsi
Je hebt het volste recht om boos te zijn. Als dat in deze situatie al niet zou mogen...
hettie35: Dank je wel,
groetjes Hettie - Dora
Men hoeft niet te lijden!!! heb ik ervaren. Een arts kan OVERAL een morfine pomp aanleggen, ook thuis. Dan raakt men in coma.
hettie35: Gaat helaas hier om onverklaarbare redenen niet op,
we zijn druk met het uitzoeken van het waarom!
Liefs Hettie
|
