Volg ons op facebook
|
< terug
Rotverwend
Hoeveel verdriet kan een mens verdragen ? Deze vraag komt bij me op tijdens het lezen van Arthur Japins meeslepende "de overgave". Het levensverhaal van een vrouw die tijdens een overval van Comanche indianen ieder die zij lief heeft op gruwelijke wijze verliest. Khalid Hosseini vertelt me over vrouwen zoals u en ik die in Afghanistan leefden onder het schrikbewind van de Taliban. En Isabel Allende voert me in "eiland onder de zee" mee naar de slaven op de suikerplantages van Tahiti. Ik volg vervuld van mededogen de televisiereportage van Annemie Struyf : "de zussen van mijn dochter" en kijk verbijsterd toe in welke omstandigheden vrouwen nu op dit moment leven in Afrika. Waar jonge meisjes op internaat gestuurd worden om te vermijden dat ze voor hun 15e verkracht worden en vrijwel zeker HIV positief door het leven moeten.
Dichter bij huis : de asielzoekers, om maar eens een actueel thema aan te snijden. Wat beweegt een koppel met kleine kinderen om alles achter te laten en te gaan ronddolen in de vrieskou op zoek naar onderdak voor de nacht ? Het zal in eigen land vast niet erg gezellig zijn, anders waren ze wel daar gebleven.
En dan denk ik na over hoe wij, moderne Westerse vrouwen leven. Wij hebben een baan die we best wel leuk tot heel interessant vinden, worden er redelijk tot goed voor betaald, wonen in een warm,proper huis voorzien van alle comfort en proppen onze weekends vol met alle mogelijke vrijetijdsbestedingen. We besteden onze zuurverdiende centen aan de laatste mode, lekker eten, een exotisch reisje op tijd en stond en plannen nauwgezet de verbouwing van onze keuken, die voorzien wordt van de allernieuwste snufjes.
In de woonkamer pronkt een flatscreen televisie, uiteraard gecombineerd met surround geluidsinstallatie en vlijen we onze gestresseerde lijven in een lederen bankstel, dat perfect kleurt bij de pasgeschilderde muren en de geluidswerende, onderhoudsvriendelijke vloerbedekking.
Wat zijn we gelukkig, zou je denken. Vergeet het maar ! We mopperen over de files onderweg naar 't werk, liggen overhoop met de baas of met de collega's, zeuren over het povere aanbod in de supermarkt om de hoek, klagen over het gebrek aan (nog meer) geld en vrije tijd en moeten dringend naar de dokter voor een nieuwe dosis antidepressiva, want we kunnen ons luxueuze luilekkerleventje niet aan.
Verwend zijn we, door- en door rotverwend, en we beseffen het niet eens. We vinden alle hedendaagse luxe normaal en vanzelfsprekend en onze mond staat enkel nog naar "meer, meer, meer".
Hoe meer ik lees, en hoe meer ik rondkijk buiten de grenzen van mijn eigen comfortabele leventje, hoe meer ik besef dat mijn wereldje niet vanzelfsprekend is, dat ik mijn twee handjes mag kussen omdat ik in een land als Belgïe mag wonen, dat ik mag werken en mag genieten van mijn geld. En dan vraag ik me of hoe sterk ik zou zijn in andere omstandigheden.
Kerst komt eraan en misschien is het niet slecht als we met ons allen eens even nadenken, er even bij stilstaan hoe goed we het hebben en dat we meer reden hebben voor dankbaarheid dan om te klagen.
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Silvia for President!
silvia: hihi...word jij dan mijn vice ? - Anjer
ik voeg me bij tessy en sylvia, ook nog samen met echtgenoot beslist thuis te blijven voor de kinderen, een beetje met minder doen maar daarom niet minder gelukkig en mijn kids die heb ik volledig zelf in de hand, zitten bij de goedkope woningen, maar hebben super toffe buren, en das ook goud waard niet? Mooi beschreven! grt Anjer
silvia: dank je Anjer, inderdaad, als je voorbij kan kijken aan de verlokking van de welvaart, leef je gelukkiger !
dank voor je reactie
groetjes - Mistaker
Geestelijke armoede, dat is erg!
Groet,
Greta (zonder rijbewijs, met goedkope huurwoning)
silvia: ja, dat is het hé, rijk in welvaart maar geestelijke armoede.
tussen haakjes, ik woon ook in een huurwoning, en heb gelukkig niet al te veel materële welstand nodig om tevreden te zijn.
dank voor je reactie
groetjes - hettie35
Steengoed geschreven Silvia, en wat heb je gelijk met wat je hier schrijft.
Groetjes Hettie
silvia: dank je Hettie, zie ook mijn antwoordje aan Dora
groetjes en knufje - tessy
Doet me denken aan de tijd toen mijn zoon geboren werd en ik stopte met werken om hem zelf te kunnen opvoeden..het eerste wat mensen vroegen was hoe ik dan dacht rond te komen, en of we gek waren om de auto weg te doen, want hoe wilden we dan van in West-Vlaanderen in Antwerpen bij de familie raken..ik ben bij elke familiebijeenkomst geweest, met de trein altijd een beetje reizen :-))
silvia: dat was een goede beslissing denk ik Tessy, ik vermoed dat je er nooit spijt van hebt gehad !
dank voor je reactie
groetjes - Dora
Een goed stuk Silvia, Gelukkig zijn niet alle westerse vrouwen verwende nesten. Het ligt eraan of je jong meegekregen hebt dat geluk van binnen zit, met jezelf en dat contact met mensen belangrijker is dan geld, macht en bezit.
silvia: je hebt natuurlijk gelijk Dora, ik heb even veralgemeend maar ik heb mijn kinderen, zowel mijn dochters als mijn zoon, ook andere waarden meegegeven, maar toch heb ik soms het gevoel dat we ons met ons allen laten meeslepen en de rush naar welvaart en daarbij te gauw vergeten dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is.
Dank voor het lezen en je eerlijke reactie !
groetjes
|
