naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

In goede en kwade dagen

door hope

Een fragment uit: "In goede en kwade dagen" een boek dat ik eerstdaags tracht uit te geven:

"Ik ben zo ongelukkig geweest in dat huwelijk, mevrouw" stak de dokter tegen Berlinde, de notarisklerk van wal. Zijn echtgenote had een zoon uit een vorige relatie en die had hem van in het begin dwarsgezeten. Het was nog een kind toen hij met de moeder trouwde maar wat voor een kind, een verwend nest! Hij vroeg steeds om aandacht: als zijn moeder en hij lief deden tegen elkaar, dan wou hij bij haar op schoot. Als dat niet lukte, deed hij of hij zich pijn gedaan had en krijste en schreeuwde hij, dat horen en zien je verging. De vrouw kon dat niet aanhoren en ging dan even kijken. Het was natuurlijk twee keer niets maar dan moest er een moederkusje op het 'zeertje' gegeven worden, dan moest er een pleistertje op het wondje, moest mama mee met hem naar boven, moest er een verhaaltje voorgelezen worden. En mama liet zich telkens vangen: de kleine kreeg al haar aandacht en hij, haar minnaar, zat daar maar weer eens zich mateloos te ergeren. Hij had nog gedacht dat het zou beteren eens ze zouden getrouwd zijn. Dan zou hij het gezag in handen nemen en zou er opgehouden worden met die flauwekul. Maar het hield niet op.
"Hij bleef op een ergerlijke manier om aandacht vragen", ging de dokter verder. "Hij maakte lawaai als mijn vrouw en ik in gesprek waren, gooide een glas om als we aan tafel zaten of zat te morsen met zijn eten. Ik stuurde hem met zijn bord naar zijn kamer en wou hem daar laten zitten tot zijn eten op was. Maar mijn vrouw verdedigde steeds dat rotjong: hij was nog zo klein, hij lustte dat niet. Telkens ging ze hem, na een tijdje, achterna en mocht hij terug naar beneden komen. De kleine had het pleit gewonnen maar tussen ons was het ruzie. Ik was kwaad dat ze mijn gezag ondermijnde, dat ze dat kind verwende. Zij vond dat ik overdreef, dat ik te streng was, dat ik niet van kinderen hield. Allemaal nietwaar, mevrouw", zei de dokter met klem. "We konden ook nooit samen op reis gaan. Altijd moest er eerst aan dat zoontje gedacht worden. Liefst van al zou mijn vrouw hem meegenomen hebben maar wat zouden we dan aan onze vakantie gehad hebben, zeg nu zelf, mevrouw. Als ik me daar tegen verzette, moest er opvang voor de kleine gezocht worden. Oh en een vakantiekamp was onbespreekbaar. Hij moest bij familie kunnen. Tenslotte is hij bij zijn grootouders gaan wonen. Ik dacht dat daarmee onze problemen opgelost zouden zijn maar niets was minder waar. Mijn vrouw wou hem elke week opzoeken. Hij was daar toch goed! Waarom moest elk weekeind verknoeid worden met die bezoekjes. En dan wilde ze ook telkens nog geschenkjes meenemen. Daar ging onze vrije zaterdag: eerst naar de speelgoedwinkel, dan naar oma en opa en dan weer triest terug naar huis. Ik ging al vlug niet meer mee maar ja, dan werd ik toch nog geconfronteerd met een treurige vrouw, met verwijten dat het mijn schuld was dat ze haar zoon niet meer bij zich had, met smeekbeden of hij toch niet terug in het gezin kon komen. Jij begrijpt mij, hé mevrouw", besloot de dokter en drong erop aan dat ze haar glas leegdronk.
Eigenlijk had Berlinde eerder begrip voor de vrouw. Het was haar kind en ze mocht het niet troosten, niet verdedigen, er niet voor zorgen, het niet bij zich hebben. Waarom verzette ze zich niet een beetje meer tegen haar man? Waarom deed ze uiteindelijk toch altijd wat de dokter wou? Berlinde zag het stramien mooi voor zich: hij de verstandige, succesvolle dokter; zij, de ondergeschikte met kind.

feedback van andere lezers

• ivo
  de terreur van het leven, vlot beschreven, menselijk beladen, de emotie giert tussen de kieren van de zinnen en de hoekjes die soms vallen maar niet eens storen
  hope: In mijn job als notarisklerk heb ik zovele verhalen gehoord, die 'de terreur van het leven', zoals jij het noemt, illustreren. In de weergave ervan tracht ik vooral de emoties te beschrijven. Als jij er dus emotie in voelt, vind ik dat alvast een compliment. Dank voor de lezing en reactie.
• Dora
  Hij had gedacht dat het zou beteren als ze eenmaal getrouwd zouden zijn????? Oef Harde les
  Mensen veranderen ook niet door een boterbriefske
  en dan al die gespeelde spelletjes, brrr brr
  hope: Soms denken mensen dat, hé, dat het huwelijk iets zal veranderen maar mijn boekje (dat ik eerstdaags hoop uit te geven) zal hen daarvan wel het tegendeel laten inzien. Groetjes, Dora en bedankt voor je feedback.
• Wee
  Ik sluit aan bij Ivo, menselijk beladen en vol emoties.
  Je hebt het knap weergegeven, Hope!
  Is je boek er gekomen?
  (Mijn Vé is oké, er schemert nog magie :))
  x
  hope: Ja, Wee, het boek is er gekomen. Ik zal het in de boekenwinkel van Writehistory zetten, ok?
  Dank voor de belangstelling alleszins.