|
< terug
Afrit 31 / 6 herschreven
De wind stond strakker op de kop van de brug en blies vergezeld van motregen door de kleding. Hary die de uitkijk verzorgde moest van tijd tot tijd de lantaarn van hand verwisselen dan weer in zijn anorakzak steken om zijn verkilde handen warm te wrijven. De kraag werd nog hoger opgetrokken om zich tegen het weer te beschermen. Steeds weer tuurde hij over de snelweg zonder dat er een auto seinen gaf. Er reden deze nacht zeer veel wagens over de snelweg en hij vroeg zich af of dat alle nachten zo druk was. --Wat is dat toch, waarom blijven ze zo lang achter. Het kan echt niet lang meer duren, Hary was het wachten meer dan beu, trouwens andere mensen sliepen om deze tijd van de nacht. Tja, als het een warme zomernacht zou geweest zijn dan was het echt fijn om hier buiten rond te lopen en te genieten van de sterrenhemel. Weer liep hij naar de overkant van de brug en speurde naar eventueel licht opflikkeringen, maar nee, zouden ze wel vertrokken zijn, of werden ze misschien door iets opgehouden? De onzekerheid knaagde verschrikkelijk aan Hary en dan ook nog eens die verrekte kou. Een totale ontlading van opgekropte woede maar tevens ook blijdschap maakte zich van hem meester, want daar was het teken waar hij zo lang naar had uitgekeken. Als een klein kind dat een nieuw speeltje ontdekte, zo rende deze man bijna huppelen van blijdschap naar de overkant van de brug. Hij sprong achter de brug om naar beneden daar waar het busje langzaam zonder nog geluid van zich te geven, uitbolde. Het VW busje hield onder de brug halt.
Het rechter portier zwaaide open en Hary zag een oudere man die aanstalten maakte om uit te stappen maar door het lage zitten zichtbaar stijf voelde. De bijrijder gromde enkele woorden in een of ander dialect die de wachtende niet meteen begreep. Met een zucht van verlichting liet zich de bijrijder uit het busje zakken.
Eenmaal dat hij vaste grond onder zijn voeten voelde draaide hij zich naar Hary om en vroeg of alles in orde was. Toen hij een ja knik van Hary's hoofd zag en "ja" hoorde zeggen draaide hij zich naar het voertuig en trok met een ferme ruk de schuifdeur open. Hij riep met zijn hese stem op gedempte toon "alle man dr uit". Iedereen luisterde gewillig naar zijn bevelen en een voor een verlieten ze het busje zonder een enkel woord te spreken. Het portier werd zonder veel lawaai te maken weer gesloten, waarop met een tik op het dak werd aangeven dat de chauffeur vertrekken kon.
Hary die hen met een "hoi"verwelkomde vroeg of ze allemaal Nederlands spraken waarop drie van de vijf aangaven dit te kunnen. Hij vroeg terwijl hij de mannen die niet reageerden "met een vinger op de borst beroerde "Spanjol of Portugees" waarop deze ja knikten
"Hoe kan ik je noemen",vroeg Harry aan de man die mannen begeleidde. "Zeg maar Lowie, op die naam luister ik al heel m'n leven"."Kom, we moeten hier weg, meende Harry, we moeten zo snel als mogelijk naar boven lopen, maar pas op! Het gras is nogal nat en glad dat je niet naar beneden dondert". Hij ging voorop en was zich zijn zaak zeker, maar eenmaal aan de klim begonnen merkte hij dat het geen sinecure zou worden. Om hier zonder kleerscheuren boven te raken moest men vooral een getraind lijf hebben en schoenen met antislip zolen. Vooral de grootste van hen, ene zekere René had het echt moeilijk, hij schoof telkens weer een stuk naar beneden. Hij zocht een iets verderop gelegen weg die dwars door struiken liep en hier had René het opeens veel gemakkelijker en kwam uiteindelijk als tweede boven aan. Toen het groepje eindelijk boven was, leidde Hary hen over een paadje dat door struiken liep naar een klein weggetje dat op een binnenkoer eindigde.
feedback van andere lezers- Wardibald
Noem mij een kriticus, maar soms lijk je mij wat te veel te willen zeggen in één zin. Soms kan het (imho) geen kwaad om die volzin te laten liggen waar ze ligt.
En zoals Dora aangeeft, je kan best de lezer wat helpen om zich in de hoofdpersoon te laten identificeren. Hem als onderwerp gebruiken helpt, alsook "zijn" ipv "de" te gebruiken.
"Hary verzorgde de uitkijk. Van tijd tot tijd moest hij zijn lantaarn van hand verwisselen, zodat hij zijn verkild exemplaar in zijn jaszak kon steken.."
In ieder geval maak je zijn wachtende houding heel herkenbaar. Uit het leven gegrepen.
Hoeselaar: Eerst en vooral wil ik je danken dat je mij verhaal las. De opbouwende kritiek wil ik bijhouden om me te vervolmaken in wat ik schrijf. Mag ik je ook dank zeggen vanwege de ideeen die je me voorlegt
Groeten Willy - Dora
Deze loopt lekkerder. Ik zou de wachtende toch een naam hebben gegeven. Kappie, Muts of iets dergelijk. Daar kan de lezer zich makkelijk in indentificeren.
Hoeselaar: Heb jouw raad met beide handen aangegrepen en zie in dat het zo veel beter leest
Dank je wel Dora
Willy - hettie35
Weer mooi Willy,
groetjes Hettie
Hoeselaar: Ook voor dit lezen wil ik je danken Hettie
Willy
|
