naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Afrit 31 / 8

door Hoeselaar

Hij droeg een donkergrijze vilten hoed zo in de trant van een Humphrey Bogaard in de filmische kaskraker Casablanca, maar zijn gezicht paste niet erbij. Deze man intrigeerde me omdat hij mij speciaal uitkoos en me aanstaarde alsof ik een gevaarlijke stier of een of ander monster was. Besloot daarom ook mijn ogen ergens anders op te richten. De grote forse man die ons de deur opende, stond bij een miezerig klein ventje van wie de ogen op spleetjes leken en die me een raar en een naar gevoel gaf. Hij monsterde alle binnenkomers en bleef bij mijn buurman hangen. Bekeek ons nog een keer en zei toen heel direct op m'n buurman wijzend "Jij als eerste", en hij verwees hem achter een deken te verdwijnen. Gehoorzaam volgde de man het bevel en verdween achter een vuilgrijze legerdeken. Ik hoorde stemmen die vanuit een lager gelegen vertrek te horen waren en maakte daaruit op dat die ruimte niet groot kon zijn. Toen we nog op het met kiezel bedekte binnenpleintje op een bevel aan het wachten waren, had ik mijn ogen de goed de kost gegeven. Ik had gezien dat het huis waar tegen het lichtgekleurde bijgebouw aanleunde en waarin ik me nu bevond eerder een klein huis moest zijn. Na 'n minuut of vijf kwam mijn buurman weer te voorschijn. Ik keek hem vragend aan maar hij reageerde daar niet op in tegendeel, hij deed juist alsof ik helemaal niet bestond.
Die als eerste binnen kwam, kwam nu aan de beurt om ook achter de kakigrijze deken te verdwijnen. Het was alsof de stemming met de minuut grimmiger werd en dat je ze in plakjes snijden kon. Nu verscheen de tweede van achter de deken en kuchte alsof hij iets scherps gegeten had en keek schichtig in mijn richting. Onze ogen bleven voor een seconde aan elkaar verbonden waarna hij ze zedig of toch zo ongeveer weer neer te slaan. De dikke op de hoek van de toog bleef iedere handeling hoe subtiel ook van al de aanwezigen volgen. Telkens weer kruisten zijn ogen de mijn en steeds weer wendde hij zich dan even af. Deze man had veel te verbergen dat zag je zo, er ging iets sinisters van hem uit. Hij zelf zou zijn handen niet vuil maken maar ik vertrouwde hem voor geen zier. Nummer drie verdween maar die bleef een hele tijd achter die doek maar ik kon geen geluiden horen die me vertelden dat daar achter geen rare dingen gebeurden. Ik moest slikken niet alleen vanwege de te droge lucht nee, ook vanwege ik me niet op m'n gemak voelde.

feedback van andere lezers

• Mistaker
  Zo'n hoed heeft wel wat ;-)
  
  Groet,
  Greta
  Hoeselaar: Ja hé vind je ook niet??
  
  Willy
• hettie35
  Het blijft leuk om het te volgen, de laatste zin zou ik het woordje
  dat toevoegen. dat ik me niet op m'n gemak voelde.
  Groetjes Hettie
  Hoeselaar: Zal het regelen, dank je wel Hettie
  
  Willy
• Dora
  Het lijkt me best beangstigend daar bij te zitten. Oef toch... en dat loeren ook.
  Hoeselaar: Fijn dat je even mee in de buurt was
  
  Willy