|
< terug
Herkenbaar?
Ik zit even voor een paar dagen in mijn eigen huis in Rotjeknor. Soms is mijn hoofd een warboel en is het moeilijk daar een regelmaat in te krijgen.
Beginnende bij het begin is de twijfel toegeslagen. Twijfel van doen we het goed om definitief naar het
ons zo geliefde Twente te verhuizen. Jaren hebben we er van gedroomd en over gesproken en nu het moment bijna daar is weet ik het niet meer. In Juli gaat mijn lief met de vut, heerlijk samen genieten.
Dat is het punt ook niet, ware het dat we dan in het leegstaande huis van mijn moeder met nota bene een tuin zo kunnen intrekken. Wel een verschil met nu één hoog met een klein balkonnetje.
Tien maanden hebben we in haar huis doorgebracht, dan zou ik toch moeten weten wat ik zou willen
lijkt mij zo. Dacht dat ik het ook wist, sterker nog het stond voor mij zo vast als het maar kon.
Nu de vut dichterbij komt slaat de twijfel toe, niet om de straat waar ik woon en ook niet om de mensen die ik zou achterlaten. Op natuurlijk mijn kinderen en kleinkinderen na. In Februari is er weer ééntje op komst waar ik mij dan ook erg op verheug.
Een gemeen stemmetje fluistert voortdurend in mijn hoofd: ,, Je kunt de kinderen niet loslaten", en al weet ik dat het wel moeilijk is, Twente ligt nu ook weer niet aan de andere kant van de aardbol.
Is het mijn huisje waar ik geen afscheid van kan nemen? Of is het gewoon tegen al het geregel van de verhuizing op zien. Ik wik en ik weeg, maar kom geen ene stap verder.
Natuurlijk vind ik hier niet de natuur die ik daar kan krijgen, bovendien is het fijn je moers taal te kunnen spreken. Waarom dan dat onbestemde gevoel van doe ik het wel goed om te gaan?
Daar komt nog bij dat er een dochter is die het vreselijk vind dat we willen weggaan uit deze kant van het land, om van de kleinkinderen maar niet te spreken. Logeerpartijen in de vakantie's in het vooruitzicht stellen helpt even maar niet lang genoeg. Het helpt zeker niet mijn twijfel weg te nemen.
Het gekke is als ik in Twente ben is er helemaal geen gevoel van doe ik het wel goed. Misschien
is het wel dat ik het nu eenmaal niet iedereen naar de zin kan maken, het zou wel erg gemakkelijk zijn als dat mogelijk was. Dus raap ik mij samen en geef mijzelf een schop onder mijn kont,
misschien, heel misschien helpt dat wel en zo niet, tja de tijd zal het wel leren.
De oude spreuk van mijn moeder was: ,, Alles sal recht komme " , dus geloof ik daar maar in!
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Volg deze spreuk maar en volg je hart, het verstand zal je helpen op die plaatsen waar het gevoel het laat afweten.
Vergeet niet dat elke verandering van spijs je eten doet
Willy
hettie35: Heel fijn dat je deze welkome reactie geeft Willy, dank je wel.
Groetjes Hettie - Mistaker
Kan me best voorstellen hoor maar als je er eenmaal bent dan heb je er geen moment spijt van denk ik!
Ik ben zelf zo'n 36 jaar geleden in m'n eentje van Rotterdam naar Amsterdam verhuisd. Is een goede stap geweest.
Groet,
Greta
hettie35: Dank je Greta voor je hart onder de riem steken,
liefs Hettie - ivo
de vut is pensioen?
die noorderburen toch hahahaha
wordt maar rustig oma dat is veel gezonder
hettie35: Nog ruim drie weken Ivo, en dan wordt het knuffelen.
Dank je voor je leuke reactie, groetjes Hettie - Dora
Ja Hettie heel herkenbaar.
Op de overgang lijkt het me gezond heen en weer te wiegen.
Tot je er aan toe bent met huid en haar met een kant vrede te hebben, gevoelsmatig... Sorry, het kan niet anders...
hettie35: Ben blij met je antwoord Dora, dacht even dat het aan mij lag, ben
ineens zo wispelturig terwijl dat niet in mijn aard ligt.
Liefs Hettie
|
