|
< terug
Het komplot (15)
13. VERDONCK ONTMOET EEN COLLEGA VAN DE LOKALE RECHERCHE.
Het was al drie dagen geleden dat de moord op volksvertegenwoordiger Jan Vanhees werd ontdekt. Commissaris Verdonck voelde zich ellendig. De hele tijd al werd hij voortdurend lastig gevallen door persmensen. Ieder van hen probeerde van hem te vernemen hoe het onderzoek evolueerde. Natuurlijk waren zij uit op een primeur. Maar er was niets om te vertellen. Het speurwerk had tot nog toe weinig of niets opgeleverd. Nog steeds waren ze op zoek naar de haveloze man, die in de herberg De Volle Pot aan het slachtoffer een brief had overhandigd, die sprak met een Engels accent en die werd afgehaald met een auto waarop een "CD"-kenteken was aangebracht. Maar waar te zoeken? Wellicht betrof het een persoon die op zijn minst bindingen had met een diplomatiek of consulair korps, of met een organisatie die zo een soort nummerplaat mag gebruiken. Anderzijds konden de haveloze kledij, het Engelse accent en het "CD"-kenteken ook nep zijn en bedoeld zijn geweest om de speurders te misleiden.
Verdonck wist het even niet meer. De technische recherche had in de auto van het slachtoffer zijn gsm teruggevonden. Bij onderzoek werd vastgesteld, dat Vanhees een tweetal dagen voor zijn lijk werd ontdekt was opgebeld vanaf een telefoonnummer, waarvoor absolute geheimhouding gold. Zelfs met een bevelschrift van de onderzoeksrechter lukte het niet om te achterhalen aan wie het nummer was toegekend. Na veel aandringen bij een goede vriend, die werkte bij de regie voor telegraaf en telefoon, vernam hij tot zijn grote verbazing, dat het niet alleen een geheim nummer betrof, maar dat het nummer in de gegevensbank van die dienst niet bestond. Niemand kon hem verklaren hoe dit mogelijk was in een democratisch land als België. Het voelde alsof hij in een James Bond scenario was terechtgekomen.
Vier uur in de namiddag. Verdonck had verse lucht nodig. Hij wilde even weg uit kantoor, weg van dat schijnbaar hopeloze onderzoek. Even later stapte hij naar binnen in de Sint Louis, een café achter het Brusselse justitiepaleis en jarenlang zijn stamcafé voor de politiehervorming. Na die hervorming was de gerechtelijke politie, die nu Federale Gerechtelijke Politie werd genoemd, verhuisd. Hun kantoren waren overgebracht van het bijgebouw van het justitiepaleis naar de IBM toren.
Er was maar weinig volk in zijn gewezen stamcafé. De patroon herkende hem van zodra hij binnenkwam.
"Hallo, commissaris, dat is lang geleden. Alles goed met jou?"
Sinds de politiehervorming was hij inderdaad niet meer in de Sint Louis geweest. Hij voelde zich een beetje schuldig. Hij had steeds een goede band gehad met Marcel, de baas van het café. Deze had hem meermaals nieuwe moed gegeven, als hij het niet meer zag zitten. Dit was ook de reden waarom hij nu naar hier was gekomen. Hij hoopte dat een gesprek met Marcel rust zou brengen, zodat hij nadien de speurtocht naar de moordenaar van Jan Vanhees met klare geest zou kunnen verder zetten.
"Inderdaad, Marcel, het is al een tijdje geleden, maar je weet hoe dat gaat. Altijd veel werk en mijn kantoor is sinds die hervorming een heel eind hier vandaan."
"Jij zult het wel uitleggen" lachte de cafébaas, terwijl hij een donkere Grimbergen neerzette op de toog. Hij wist uit ervaring dat de commissaris een voorkeur had voor dat soort bier.
"Het is toch erg, hé, de voorbije dagen" kletste hij verder, "Het is echt een plaag met al die overvallen en de daders worden steeds maar driester. Neem nu de directeur van dat zakenkantoor: hij werd zo hard geslagen, dat hij een hersenschudding opliep en dan bij die andere overval wierpen ze de gijzelaarster zo maar uit hun rijdende auto, zodat de vrouw stierf voor ze kon worden geholpen. En nu weer de moord op die volksvertegenwoordiger. Neen! Het is niet meer veilig in Brussel."
Verdonck onthield zich van commentaar. Hij haalde even de schouders op als wilde hij zeggen: wat doe je eraan. Na een tijdje vroeg de cafébaas:
"Voer jij het onderzoek betreffende de moord op Jan Vanhees? Ik heb zo hier en daar vernomen, dat die vent nogal veel naar Duitsland reisde. Hij zou ook al zijn gezien op feestjes van neonazi's. Misschien heeft dat er iets mee te maken."
Als het waar was dat volksvertegenwoordiger Vanhees met neonazi's optrok, dan wierp dat natuurlijk een nieuw licht op het onderzoek. Verdonck zei echter alleen:
"Merci voor de informatie. Maar je weet Marcel, dat ik over het onderzoek niets mag vertellen. Beroepsgeheim!"
"Natuurlijk, ik begrijp dat wel." antwoordde de cafébaas en schonk Verdonck nog een donkere Grimbergen uit. Dan liet hij de commissaris alleen, liep naar een tafeltje bij het venster, waar een viertal klanten teken hadden gedaan dat ze opnieuw wilden bestellen.
Verdonck bleef echter niet lang alleen aan de toog. Hij had nog maar pas van zijn glas gedronken toen hij werd aangesproken.
"Jij bent toch commissaris Verdonck, nietwaar. Neem mij niet kwalijk, dat ik je zo maar aanspreek. Ik ben Louis Verbiest en ben hoofdinspecteur bij de lokale recherche. Wij hebben elkaar nog niet ontmoet, maar ik had je onmiddellijk herkend. Immers, ik heb je al zo vaak gezien op televisie en ook jouw foto in de krant. Mag ik er even komen bijzitten?"
Verdonck deed teken, dat hij daar niets op tegen had. Het kon immers nooit kwaad om een praatje te maken met collega's van de lokale politie en zeker niet als ze deel uitmaakten van de lokale recherche.
(wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Ik zie rood als ik neonazi's zie, heb als kind zelfs teveel meegemaakt met die bende
Willy
julien_maleur: Blijkbaar onkruid dat niet uit te roeien is. Mijn verhaal is natuurlijk fictie, maar volgens berichten in de media van de voorbij jaren tot heden zijn die mensen nog steeds actief en genieten ze sympathie ook bij bepaalde politici.
groeten
Julien - Dora
Lekker. spanning en goed geschreven.
julien_maleur: Dank je om te blijven volgen. Ik probeer om dagelijks een vervolg te laten publiceren, maar het lukt niet altijd. Ik heb een periode met bijzonder weinig tijd.
groetjes
Julien
|
