|
< terug
Dertig april
Op dertig april 2006 keek ik naar de uitbundigheid van mijn hond, zag ik hoe ze zich wentelde in de aarde. Vanonder mijn paraplu schreef ik wat ik zag in gedachten. Daarna schreef ik het op een blad papier, de regendruppels ontwijkend. Als zilver parels lagen ze verspreid op dit blad waar de inkt verwatert als mijn pen ze raakt.
Ze fietsen sneller dan ik. Ze lopen sneller de trappen op en af en nog van alles wat ze doen. Zelfs de tijd doet het sneller dan voordien. Zo sta ik 's avonds als een nietsnut nog koppig te fluisteren tegen mezelf: het gaat zo vluchtig snel.
Waarom groeit (alles) naar boven en niet naar onder, waarom wordt (alles) groter en verkleint het niet. Zou het iets te maken hebben met de wil om zwaartekracht te overwinnen? Wat voelt een zwaluw die naar Afrika vliegt?
Vooraleer ik binnen ga kijk ik naar de sterrenhemel. In al die tijd is daarboven niets veranderd. Het is een geruststelling, een houvast.
Ik herinner me dat ik met mijn broer achter onze ouders liep wanneer we 's avonds na een familiefeest terug naar huis gingen. We keken naar de sterren in een gitzwarte hemel en probeerden ze allemaal te tellen. Af en toe bleef mijn vader staan en wees hij naar de grote en de kleine beer. Dan liep hij weer verder langs het voetpad naast de kasseiweg met moeder, zij aan zij.
Bij elke lantaarnpaal zagen we hoe onze schaduw in het oranje lichtschijnsel bewoog, terugkeerde en opnieuw verdween. Mijn broer en ik keken er zwijgzaam naar. We vroegen ons af vanwaar die schaduw kwam.
Nu ik opnieuw in die sterrenhemel kijk denk ik aan de wandelingen in het bos, hoe onze kinderen schaterlachend wild langs elkaar liepen. Ik kan die kinderhand nog zo in mijn handpalm voelen.
Aan de 'Zeven sterren' bleven we staan. Daar liggen drie gebroken stenen die in elkaar passen en een ronde schijf vormen van drie meter op één. Men zegt dat een boer die brokstukken tijdens het ploegen van zijn veld gevonden heeft. Ze hebben ze met de ossenkar naar deze plaats gebracht. Het zouden restanten van een meteoor zijn maar het kon evengoed een altaar geweest zijn. Ik zie opnieuw hoe zij die stenen opklommen, kraaiend een kreet slaakten van: ik sta op de top . Ik heb hun verteld: dat is een stukje van een ster.
We gingen verder, bleven staan, gingen verder, bleven staan in een zonnestraal. Er lagen kastanjes op de weg. Gek dat niemand die wou.
feedback van andere lezers- Wee
En dan zomaar, is alles alleen nog herinnering ...
x
warket: de toekomst verbruikt - Mistaker
Mooi nostalgisch verhaal.
Groet,
Greta
warket: dankjewel Mistaker zelf kan ik nog geen feedback sturen - julien_maleur
De nostalgie naar vervlogen tijd, naar een lang geleden, naar eigen kindertijd en naar toen eigen kinderen nog klein waren, spreekt uit jouw tekst. Heel mooi en gevoelig gebracht. Ik heb ervan genoten.
groeten JM
warket: inderdaad al lang geleden - ivo
je schrijft wel gevat lees ik .. mooi om volgen
warket: dankjewel Ivo
|
