|
< terug
ongetiteld 4
Ze wikkelden hun doden in dierenhuiden en zongen droevig. Afstandig keek ik ernaar. Dan kwam het doodsgelaat van een oude vrouw opnieuw tot leven. Ze probeerde mij met haar lijkgeur te omhelzen.
'Ze willen mij levend begraven', fluisterde ze.
In dit dagrestant schrijf ik gevangen in het donker, ver weg van de lichtvlek van een bewoonde wereld. Mijn hand beweegt een pen in het pikkedonker lichtwoorden uit mijn geest.
Bij deze wens ik U in dit nieuwe jaar hetzelfde dat ik mezelf zou toewensen. Ooit zien we elkaar nog wel eens. Laten we daarover niet onzeker blijven. Ga nu maar slapen en kruip weg in een droom die je zelf niet gekozen hebt. Misschien ga je wel vliegen over afgronden of opnieuw dingen doen die je heel lang geleden had willen doen. Slaap en droom, kameraad.
Hij is in slaap gevallen en nooit meer wakker geworden. Hij was een merkwaardig figuur. Zij die hem gekend hebben noemden hem de Fred. Hij zou nog aan de dokken gewerkt hebben tot het mis liep. Nou ja, mis…de Fred dronk graag een pint in het schipperskwartier en was vrijgezel. Hij verwachtte geen grootse dingen van zichzelf. Op een dag ging het niet goed met zijn gezondheid en is hij weg gebleven. Eerst dachten ze dat hij met een schip vertrokken was, tot ze hem in zichzelf gekeerd zagen zitten op de trappen aan het station.
Elke ochtend zat hij daar, zacht wiebelend met zijn hoofd, zonder op te kijken naar de voorbijgangers. Eigenzinnig overleefde hij buiten.
Ze zijn rare vogels in deze samenleving. Thuisloze habitués in de straat.
Neem nu de prediker die zich het apostolaat heeft toegeëigend. Niet op pauselijk nivo. Neen, hij is een straatwerker die op ondenkbare uithoeken van het trottoir met een blik op oneindig het woord Gods verkondigt. Terwijl hij dat onafgebroken doet, zwaait hij met zijn rechterhand, wijsvinger naar de hemel gericht. Ik denk dat het hem weinig kan schelen dat niemand luistert. Zijn ogen richten zich nooit tot een ander. Die wereld is alleen toegankelijk voor hem.
Ik zag hem al eens prediken voor een etalagepop of was het tegen een weerspiegeling in de vitrine? Zou hij zijn spiegelbeeld herkennen?
Steeds gekleed met die onafscheidelijk lange grijze overjas, de fiets in de hand, kruist ons pad zich winter en zomer in dezelfde stad.
Een keer hebben we mekaar aangesproken toen we in een ouderwetse tunnel onder de spoorweg schuilden voor een regenbui.
Dan ben ik te weten gekomen dat hij een zesenvijftiger is en de stad al heel lang kent. Die ene keer had ik met die zonderling oogcontact.
Ook de muzikant draagt een te groot verkreukeld pak. Grijzend haar tot net over de oren altijd in de war, net zoals hij, voorovergebogen zigzaggend van het ene naar het andere terras. Zijn hoofd tikt dan van links naar rechts schuin naar beneden. Hij draagt in zijn linkerhand een versleten Spaanse gitaar waarop nog vier snaren staan. Aan elk terras speelt hij tien seconden een melodie die hij alleen begrijpt. Daarna graait hij uit zijn jaszak een kartonnen beker waarmee hij de tafels afschuimt. Ook dat duurt niet langer dan het muziekstuk. Hij is het gewoon dat men niets geeft. Geen stem, geen akkoorden. De mensen willen waar voor hun geld.
Je ziet hem enkel bij zomerweer want binnen mag hij niet musiceren. Op een keer wou ik zijn gitaar stemmen maar hij hield ze krampachtig vast. Hij zwerft hier al jaren rond in het zomerseizoen.
Dan heb je nog de zwijger. Ook hij blikt naar oneindig. Ik schat hem rond de dertig. Te jong weggeblazen uit een gebroken samenleving. Hij stapt met gevoel voor evenwicht en draagt een volgepropte plastieken zak over zijn schouders, meestal rechts.
Net zoals de prediker kom je hem alle jaargetijden zowat overal tegen in de stad.
Schimmen, respectabele stadsidioten. Wie zijn ze?
feedback van andere lezers- Mistaker
In de stad is het altijd wat.
Groet,
Greta - Wee
Mooi, Warket.
warket: dankjewel Wee - ivo
ja je beschrijft het wel heel mooi .. - Dora
goede observaties: meestal rechts, te jong weggeblazen. met lijkgeur omhelzen, mooi
|
