|
< terug
Ook dat is het leven?
Wat gaat er allemaal niet door z'n hoofd? Niemand weet het. Hij spreekt er ook niet over. Nachten aan één stuk denkt hij aan waar het misgelopen is. Bij drie van z'n kinderen loopt het goed. Huisje, tuintje, boompje. Bij één van z'n dochters loopt het constant mis. Een schuldenberg om u tegen te zeggen.
Ze hebben alles om gelukkig te zijn, een schattig dochtertje en het voornaamste: werk. Zonder werk kan men geen huishouden recht houden. Maar de kredieten die men zo gemakkelijk kan krijgen, deden hen de das om. Eigen schuld, dikke bult hoort hij al zeggen. Ze moeten maar slimmer zijn. Sommige mensen worden pas slim als ze op hun sterfbed liggen, meestal is het dan te laat…
Ze zou van de brug springen, ziet geen uitweg meer. Vluchten ver weg van de realiteit. In de dood kan men inderdaad vluchten. Maar 't is onomkeerbaar. Geen weg terug. De huisdokter heeft haar laten opnemen in een psychiatrische kliniek. Om op haar positieven te komen. Veertien dagen rust. Maar wat daarna? Vraagt hij zich af. De schuldenberg blijft even groot, de problemen ook. Ze is nog maar zevenentwintig. Haar leven moet omzeggens nog beginnen. Hij verwijt haar niets, de raad die hij haar gaf was geheel vrijblijvend…
Ach, denkt hij, tijd brengt raad. Maar er zijn wonden die nooit helen, wonden die alleen maar etteren. Hij probeert haar te bellen, ze neemt niet op. Zal waarschijnlijk deel uitmaken van de therapie. Misschien is het beter zo. Doch in z'n hart weet hij wel beter, 't blijft toch altijd z'n kind ook al is ze volwassen. Hij weet dat haar zelfbeeld op een laag pitje staat. Is altijd al zo geweest. Hij hoopt voor haar dat het ooit nog goed komt. Dat ze professionele hulp krijgt, dat ze haar behandelen als een volwassen vrouw en niet als een kind.
Hij hoopt, hoopt en verder weet hij het ook niet meer. Zelfmoordneigingen zijn een sluimerend gif. Haar kreet om hulp is momenteel gehoord, maar daarna, als het leven terug z'n alledaagse sleur herneemt, zal er dan nog hulp zijn? Ja, wat daarna? Ze zal nooit meer dezelfde zijn, kan ook niet.
Hij hoopt…hij hoopt dat alles goed zal komen…
©GoNo
feedback van andere lezers- warket
met inleven gelezen
GoNo2: 't Gaat over m'n eigen dochter hé... - Wee
Heftig!
Hopen, en laten weten dat je er voor
diegene bent, meer kun je niet doen.
x
GoNo2: Inderdaad ! - Dora
Ja, ouders blijven zich zorgen maken en hopen, soms tegen beter weten in maar loslaten... wat is juist?
vooral als het gevoel van eigenwaarde van een volwassen kind niet op de plek zit... Goed weergegeven, klopt als een bus.
GoNo2: Uit het leven van m'n dochter gegrepen... - ivo
life hurt
GoNo2: En het stinkt nog ook!
|
