Volg ons op facebook
|
< terug
één één twee
Terwijl mijn auto stopte aan het rode licht en de regen nog met bakken naar beneden kwam, klopte hij aan het raampje aan de kant van de passagier. De donkerte was al redelijk zwart. Ik zat alleen in de auto. Bach klonk oorverdovend en het was omdat ik plots een gezicht voor het raampje zag, dat ik wist dat iemand iets wou vragen. De deuren van mijn wagen zijn automatisch op slot, dat is zo ingesteld, als ik enkele meters rij dan klikt het automatisch slot vanzelf in.
Ik opende het raam met de elektrische bediening, wat een luxe dacht ik nog. De grijns van wie zo nodig iets van mij wenste werd duidelijker. De ongeschoren blik en de vettige ogen zie ik nog steeds voor me.
Zijn gebit had ook het beste al gehad en ik dacht dat ik zijn laatste maaltijd nog tussen zijn tanden zag zitten.
"Mag ik je vragen om me te helpen" vroeg de man. Het viel me direct op dat hij heel beleefd sprak en het beeld dat ik zag en hoorde kwam niet overeen. Moest ik hem enkel gehoord hebben, ik zou direct zijn uitgestapt, nu voelde ik me niet direct aangesproken.
"sorry man, maar ik moet dringend ergens naar toe, ik kan je echt niet helpen". De leugen was sneller dan mijn geest, ik had niet eens gevraagd waarmee ik hem zou moeten helpen.
De man was blijkbaar niet uit zijn loods geslagen en knipoogde en zei me vriendelijk dat ik dat beter wel zou doen.
Ondertussen stonden er een stuk of twintig mannen rond mijn auto. Zij hadden zich rondom mijn wagen gezet en ik zag dat twee mannen met een hindernis voor mijn wagen hadden gesleept.
Ik twijfelde nog, in achteruit vol speed en draaien of me laten doen?
De mannen waren van hetzelfde allooi als de gast die daar stond te grijnzen. Vagebonden en schooiers die blijkbaar zin hadden in een avondje luxe.
"Moet ik me nu bedreigd voelen" vroeg ik hem nog redelijk koel?
"Tja, dat zal afhangen in hoever je ons te willen zult zijn" lachte de man nog altijd heel vriendelijk.
Dit antwoord was genoeg om mijn auto in volle vaart in achteruit weg te rijden. Blijkbaar hadden deze mannen dit niet verwacht, want er volgende een vreselijke vloek.
Toen ik enkele tientallen meters achteruit reed, schakelde ik vlug terug in eerste versnelling en draaide mijn wagen honderdtachtig graden. Net snel genoeg om een legertje schooiers af te zien komen.
In mijn achteruitkijkspiegel zag ik dat ze gewapend waren en ze hun wapens op mijn wagen mikte
Met een trillende hand deed ik de lichten uit, zodat er geen lichtspoor meer te zien was. Met een slingerbeweging hoopte ik hen te verschalken.
Voor mij zag ik plots twee grote vrachtwagens de weg afsluiten. Ook dat nog, verdorie die hebben veel meer dan enkel wapens.
Met volle speed probeerde ik de versperring voor te zijn.
Ik denk dat degene die met die grote wegreuzen reden aan mijn snelheid zagen dat het menens was en ze hielden zich in zodat ik kon passeren.
Maar nog zat het niet mee ... Vier grote pick-ups stonden klaar om me van de weg te rijden. Pff ik voelde me als in een slechte film.
Met de moed der wanhoop reed ik door een slecht verlichte weg met een watervloed die uit de hemel viel. Ik had mijn grootlichten aangezet zodat ik toch nog iets kon zien van de realiteit die ik in hoge snelheid passeerde.
Ik probeerde mijn gsm die hand vrij is geïnstalleerd te connecteren met het noodnummer.
Eén één twee ... een nummer dat voor altijd in mijn geest geprent zal staan.
"Hallo, bon soire avec les pompiers de Bruxelles"
"spreekt er iemand Nederlands a.u.b." "malheureusement, non monsieur"
Ik dacht dat ik door doorheen mijn chassis van mijn wagen zakte, zoiets waarbij mijn vier wielen tegelijkertijd van hun assen vielen.
Al een geluk kwam er een Nederlands kundige binnen bij de noodcentrale, toen ik kon uitleggen wat er aan de hand was, hoorde ik hem vloeken en zeggen dat ik al de vierde was deze week, alleen had ik het geluk dat ik kon ontsnappen.
Hij zei me rechtdoor te blijven rijden en vooral niet te vertragen en hij zou voor hulp zorgen.
De lijn werd verbroken en terwijl ik me nog afvroeg welke hulp er zou komen zag ik dat mijn achtervolgers wel heel goede rijders waren, ze hadden zich in mijn spoor genesteld.
Blijkbaar waren ze uit op mijn auto, onbeschadigd, dus schoten ze geen kogels naar me.
De wijk waar ik reed was aan het kanaal. Overdag een zeer drukke route, maar 's avonds een zeer verlaten buurt. Het is een binnenweg om via het centrum veel sneller in Anderlecht te komen. Geen lichten, geen gedoe en je bent zo aan Saint Guidon.
De snelheid die ik maakte was meer dan eigenlijk goed was voor de weg waarop ik reed, één verkeerde beweging en ik ging zo het kanaal in.
Plots bedacht ik dat ik een blikje cola had staan in de houder, ik opende het raam en wierp het blikje uit de wagen. De chauffeur die me probeerde in te halen om me vast te rijden, schrok blijkbaar en ik zag hem een zwiepende beweging maken. De pick-up die achter hem reed kon deze beweging niet thuisbrengen en ging met een hele vaart recht het water in.
Ik zag dat de andere wagens stopten. Er zat er nog eentje achter mij.
Ik zag in de verte de lichten van een brug die op groen stonden, waarbij ik hoopte dat die op groen bleven staan. Een ophaalbrug in de avond gaat vaker open en toe, omdat de schepen dan sneller voorbij kunnen varen. Overdag wordt er nog wel eens rekening gehouden met het reguliere verkeer.
Het zou toch niet waar zijn, dat ik straks moet stoppen omdat de brug omhoog zou gaan. Dan zou al mijn moeite voor niets zijn geweest. Deze weg had geen uitweg, ofwel rechtdoor, ofwel stoppen en tja ...
Ik belde terug naar het noodnummer en vroeg de man hoe het zat en of hij die brug omlaag kon houden. De man was blij dat ik terugbelde, net of hij zei, oef je leeft nog.
"Neen, die brug kan ik niet omlaaghouden, want die lichten worden elders beheerd en gaan feitelijk automatisch, zelfs de hulpdiensten, zoals brandweer, kunnen deze lichten niet eens beïnvloeden". De man zei dat ik geluk moest hebben en de hulp was onderweg. Nog even volhouden.
Ondertussen vloog mijn wagen over de slecht onderhouden weg en slijkte mijn voorraam stilletjes dicht. Al een geluk dat het zo hard regende anders had ik echt wel problemen gehad.
Nog een twintig meter en het licht stond nog altijd groen, ik dacht oef dat haal ik wel. Begon het oranje licht toch te knipperen
Een tiental meters en de slagbomen kwamen stilaan in beweging.
Een slalom rond de slagbomen dat kon nog.
Maar zou ik het daarmee halen?
Ik merkte dat de wagen achter me al vertraagd was en ik geen andere keuze had.
De eerste slalom had ik gehaald, en ik voelde de brug veranderen van positie. Ik duwde nog harder op het gas ....
De tweede slalom haalde ik net ... maar daar liep het mis
Een vrachtwagen had zich in de breedte gezet enkele tientallen meters van de slagboom. Deze vrachtwagen had blijkbaar niets met de bende te maken, maar dacht veilig zijn vrachtwagen te kunnen keren, nu de brug gesloten was. Kon die weten dat er een gek er nog door kwam gevlogen.
Mijn auto ging in spin en draaide alle richtingen uit. Ik probeerde niet te kijken naar de vrachtwagen maar naar de parking waaruit het vehikel was uitgereden.
Nog nooit had ik me zo moeten keren in mijn wagen. Het zweet stond niet enkel in mijn schoenen, maar ook in mijn onderbroek en ik voelde dat mijn zetel doornat was.
De seconden gingen alsmaar trager en de beelden werden ook alsmaar onscherper, het was net of ik in een trage slaap terecht was gekomen. Mijn wagen hoorde ik sleuren en trekken terwijl ik probeerde mijn stuur te houden, het geluid was altijd anders ...
De vrachtwagenchauffeur zag ik in verschillende fasen met een verschrikt gezicht kijken ... terwijl ik mezelf probeerde in een zen fase te houden. Ik dacht nog "Nu ik die bende van me heb afgereden, nu dit ..."
Mijn wagen stond stil. De stilte was oorverdovend. De regen was voor mijn gevoel opgehouden. Ik trilde over heel mijn lijf. Ik merkte dat er geen airbag was opengegaan en ik kneep in mijn arm om te zien of ik nog leefde.
Ik stond stil voor de rand van het kanaal. De rand had mijn slip gekanaliseerd waardoor de wagen met de wielen de rand als rail had gebruikt. Geen schram op de wagen, maar ikzelf was helemaal gedeukt.
Een helikopter vloog over het kanaal en blauwe lichtjes vulde het donkere beeld.
Blijkbaar was er een groot alarm afgegaan in Brussel. En al wat kon rijden en een blauw lichtje had was gesommeerd om te rijden en te zorgen dat de bende werd gepakt.
Ik rij niet meer doorheen die wijk. Ik rij nu helemaal rond. Ik heb zeven weken ziekenhuis gehad, mijn lijf was helemaal gebroken en mijn geest ook. Ik heb terug moeten leren lopen en terug moeten leren spreken, zo groot is de shock geweest ...
Nu zorg ik dat ik niet moet stoppen voor een verkeerslicht in donkere buurten, ik pas mijn snelheid zo aan dat ik niet hoef stil te staan.
De vettige ogen en die vieze lach, 's jongens soms zie ik het nog als ik 's nachts weer zo een angstdroom krijg ... brrr al een geluk is dit verhaal pure fantasie, want het zou mijn dood zijn geweest moest ik het hebben meegemaakt ..
feedback van andere lezers- Dora
Haha ik woon op dat nummer,
ivo: hahaha ... grappig, dank je wel Dora .. voor het langskomen .. - bessy
glukkig was het fantasie, bijna teveel om echt te zijn
bessy
ivo: idd zoiets is zeker, dank je wel Bessy .. - GoNo2
Grapjas, zotteke...
ivo: hahahaha ... - Danvoieanne
Idd, gelukkig is het maar een een angstdroom,
en fantasie...Slaapwel
ivo: dank je wel anne .. idd - Wee
Exciting, Ivo, en lekker om te lezen.
x
ivo: dank je wel Wee .. - warket
Een meesterwerk. Gelukkig fantasie. Zijbijmij heeft het mee gelezen.
ivo: dank je Warket ..
|
